De afgelopen 35 jaar was Alice Di Micele actief als singer-songwriter vanuit Oregon waar ze in de vroege jaren tachtig vanuit New Jersey verzeilde. Zo’n zestien langspelers, werden nagenoeg integraal opgebouwd met eigen materiaal dat haar engagement voor de samenleving en de verbondenheid met de natuuruitvoering ventileerde. One With The Tide en het recente Every Seed We Plant komen tot stand met de ritmesectie haar vaste tourband versterkt met enkele gastmuzikanten.

In ’82 bezocht Alice haar eerste concert, The Grateful Dead, enkele weken later inspireerde een passage van Dave Grisman om naar moeders gitaar te grijpen. De eerste akkoorden die ze onder de knie kreeg zijn van Neil Young’s Sugar Mountain afkomstig, vrij snel verdiepte de jongedame zich in countryblues en jazz die ze van de nachtradio oppikte.

Tijdens de pandemie lockdown had Di Micele tijd om haar muzikale favorieten te beluisteren ze speelde die songs begeleid met haar akoestische gitaar in haar huiskamer. Bevriende muzikanten vulden die adaptaties aan met bijkomende instrumentatie in vanuit hun thuisbasis.

Old Man opent de score en een al even bevlogen interpretatie van Young’s Harvest Moon vormt de afsluiter. Uit het songbook van Gratefull Dead werd Sugaree geplukt. Dit overzicht illustrreert dat niet alleen de interesse voor de meest uiteenlopende stijlen, het toont daarbij de expressieve zang en fingerpicking naast de veelzijdigheid van Di Micele. Werk van een hoogst inspirerend dameskransje met Kate Wolf en Stevie Nicks wordt even onderbroken met een al even meeslepende donkere bluespassage Death Don’t Have No Mercy, afkomstig van Gary Davis. Een ander hoogtepunt is het intimistische duet met gitariste Mimi Fox in Throw It Away van jazzdiva Abbey Lincoln.

Daarnaast krijgen we Tom Petty’s van Highway Companian afkomstige Square One en een bijzonder fraaie uitvoering van Sting’s The Hounds of Winter. De titel laat vermoeden dat er een vervolg gepland is, we kijken uit naar het tweede deel van Interpretations.