Soms kan een fraaie muziekavond de aanloop tot iets anders moois zijn. Zo is Written In Music onlangs nog bij een concert van The Golden Glows in Muziekgebouw Eindhoven aanwezig. Een van de mooie vrouwenstemmen wordt door Nel Ponsaers, de toetsenist in de begeleidingsband van Stef Kamil Carlens verzorgd. Het blijkt dat ze amper een kleine twee maanden geleden onder haar alter ego Alderson een album heeft uitgebracht. Bejubelt het The Golden Glows het opkomende zonlicht, Erinyes staat met twee voeten in de nachtelijke duisternis.

Natuurlijk staat ze er niet helemaal alleen voor. Deze onder medecollega’s geliefde muzikant krijgt hierbij hulp van voormalig Mark Lanegan bassist Fred Leynn Jacques, die solo ook verdienstelijk met zijn gelijknamige Leynn project prachtige platen aflevert. Ook jazzpercussionist Frederik Meulyzer van Stray Dogs is present, en als producer neemt Christine Verschorren veel werk uit handen en versterkt dat gevoel van innige saamhorigheid. Hoe dan ook een sterke stabiele basis die elkander in Alderson vindt en het beste in elkaar naar boven haalt.

Nel Ponsaers laat zich hierbij door de vrouwelijke kracht van het bovennatuurlijke inspireren. De drie mythologische Erinyen furies van het kwaad. Alecto, de onverbiddelijke, Megaera, de afkeurende, en Tisiphone, de straffende. Wraakfiguren die tevens de persoonlijke kwellingen, woede uitbarstingen en andere negativiteit aanwoekeren. Alderson zet deze naargeestige vertellingen in vredelievende sprookjes met duistere wendingen om, en blijft hierbij zeer dicht bij haar eigen belevingswereld. Deze persoonlijkheid reflecteert ze in de Erinyes wat in alles een ode aan de donkere kanten van het bestaan is. Dit brengt ze in transparante triphop en stemmige jazz en met kenmerkend Antwerpens broeierigheid samen.

Die zwoel warme broeierigheid versterkt Nel Ponsaers door haar ervaringsjaren in het altijd in beweging zijnde ritmische Brazilië, waar ze een tijdlang woonachtig is. In Devoid of Love laat de zangeres haar conservatorium achtergrond spreken en voegt daar een stukje Antwerps nachtleven aan toe. Alderson bewandeld alleen observerend in alle steden de binnenwegen. Eenzaam? Zeker niet, de trouwe metgezel de nacht is aan haar zijde. Door haar vrouwelijkheid geeft ze deze schemering een verleidend avontuurlijk karakter mee, een invalshoek waarmee ze zich van haar veelal mannelijke collega’s onderscheidt. Nel Ponsaers belichaamt de nacht in een stukje menselijkheid. Geheimzinnig, uitdagend, inspirerend.

We laten ons dus door de deugden van de nacht verleiden. De spookachtige wegdoezelende A Drinking Song slaapliedwals, het herhalend teruggrijpen naar de drank, om vreugde te vieren en verdriet te verdrinken. Het heimelijke drinken, als de lampen gedoofd zijn en de schaduwen in stilte toekijken. Fred Leynn Jacques leidt Exit Garden passend met zijn baspartijen in. Zijn meerwaarde bekrachtigt de dragende capaciteit van Nel Ponsaers en voegt meer diepblauw aan het geheel toe. Alice In Wonderland verdwaalt in het doolhof welke haar gedachtes bewoont. De griezelige psychedelische track laat genoeg ruimte over, die door de luisteraar zelf ingevuld mag worden. Het veelvoud aan instrumenten bouwt een beschermend aura rondom de vocalist heen, prachtig gestileerd met slepend uitbouwende passages.

Het overkoepelende I Am the Moon heerst over de vrouwennijd van de drie samengekomen Erinyes krachtbronnen. Een dirigerende song met veel ruimtelijk inzicht. Nel Ponsaers laat hierin een stukje intensieve natuurbeleving passeren, inbeeldend versterkt door de subtiel geplaatste pianotoetsen. In het klassiek geschoolde Mermaid zorgt diezelfde piano juist voor een meer mysterieus effect. Vergeet niet dat Nel Ponsaers meer dan een voortreffelijke zangeres is. Ze beheerst het klankenspel op een hoog niveau en weet als geen ander hoe ze hiermee haar stemkwaliteiten verder kan inkleuren. Mermaid staat voor sensualiteit, gelijkheid tussen mens en dier, maar ook het verraderlijke onzichtbare. Een fantasiewereld om in weg te vluchten, waarin al het onmogelijke mogelijk is.

In het ontwakende Emerald Dew lacht het ochtendlicht je toe. Nel Ponsaers laat een meer volwassen zelfverzekerde kant van zich horen. De nachttwijfel leegte verdwijnt en wordt door de ochtend zekerheid overstemd. Alle angsten vervagen als het vertrouwde terugkeert, al loeren ze sluimerend weldegelijk op de achtergrond toe. Nel Ponsaers verpakt haar femme fatale positie in het mannen verslindende Trophy. Als een zwarte weduwe zuigt ze haar slachtoffers leeg totdat er hersenloze dienaars overblijven. Het sterke geslacht in actie, overrompelend, doordacht in harde duidelijke taal. Toch valt ze in het afsluitend dromerige The Alice Way in haar menselijke kwetsbaarheid terug. Ze sluit hierin vrede met de nacht, haar eeuwige metgezel. Erinyes is een vergeten opgevist pareltje, een overtuigend prachtdebuut.