Het is een bijzondere avond in Eindhoven. Een avond met liedjes over vrijheid, reizen geluk en liefde. Maar ook songs over hechte familiebanden en het verlies van naasten. Het liefdeskoppel Michaël Schotanus en Lisanne de Jong openen als Scott & Young de avond met muzikale vertellingen over inspirerende nomadentochten in Europa. Waar ze afhankelijk van een oud camperbusje zijn, dat hen soms, vanwege onderhoud, voor een langere tijd in de steek laat.

Verhalen over een opnameruimte in het verre buitenland huren, en waarbij de nummers pas tijdens de terugweg naar huis tot bloei komen. Maar ook de lange wandeltochten staan centraal die vader en zoon dichter bij elkaar brengen. Vanuit de zaal volgt de opmerking of de vader van Michaël Schotanus nog leeft. Gelukkig wel, anders zou de muziek nog meer impact hebben. De zanger is duidelijk door deze opmerking ontroert in gedachte en geeft aan of hij niet weet of hij dit soort nummers dan nog wel zou zingen.

Bij het uit Antwerpen afkomstige The Golden Glows ligt het anders, daar wordt juist over het definitieve afscheid van vaders in de directe omgeving gezongen. Fathers is een sober liedje over het nalatenschap, de gemiste wijze raad, de breuk in familietradities en de afgestorven tak van de stamboom. Nog meer dan bij het voorprogramma is het drietal afhankelijk van de close harmonie zangpartijen. Bijzonder, omdat vanavond Katleen Scheir ontbreekt, en haar plek wordt door bevriende zangeres Esther Verheye (Eistear) ingenomen. De kwaliteit van de samenzang leidt er verder niet onder, het is prachtig hoe de stemmen in elkaar overvloeien.

De kern bestaat uit liedjesschrijver Bram van Moorhem, die beschaafd netjes met de nodige humor, maar ook serieuze ernst het publiek de keuze stelt om de nummers in te leiden of om ze gewoon te ondergaan. Er wordt voor dat eerste gekozen. Ook de van Stef Kamil Carlens bekende toetsenist Nel Ponsaers, die afgelopen najaar nog als Alderson het nachtelijke Erinyes uitbrengt, is uiteraard present. Al schuift ze vanavond niet achter de piano welke stemmig op de achtergrond van het podium staat opgesteld. De aandacht gaat buiten het trio vooral naar die kolossale klassieke microfoon op de voorgrond uit, een pronkstuk welke de hoogtijdagen van de Sun Studio te Memphis aanhaalt.

Hier zijn dus voornamelijk de vocalen de gebruikte instrumenten, aangevuld met het gitaarspel van Bram van Moorhem. Er wordt tussendoor van meditatieve spirituele new age passages gebruik gemaakt. Een ruimte die het trio benut om een slokje water te drinken en waarbij er in het onwennige publiek wat rumoer ontstaat en men er zachtjes doorheen praat. Deze momenten om tot bezinning te komen leveren daardoor niet het gewenste effect op, al is mij de boodschap hierachter wel duidelijk. Het kost tijd om het geheel te laten bezinken en net als bij Scott & Young roepen ze op om de haastige maatschappij te laten onthaasten.

Men is het tevens niet gewend om juist direct na het weekend weer op een maandagavond bijeen te komen. Voor mij staan juist de Americana Mondays sessies voor een rijk nieuw initiatief in de kleine M zaal van het Muziekgebouw te Eindhoven. Een proces welke nog moet rijpen en welke waarschijnlijk in de zwoele lente avonden volledig tot ontplooiing komt als de stad meer leeft en het uitgaansleven lonkt.

Sunrise, de ontwakende zonopkomst, het meest intense moment van de dag. De bewustwording van een nieuwe start. Als ervaringsdeskundige geniet ik wekelijks van dit moment. Vanavond zorgt de rode en blauwe belichting voor de voorfase van de afsluitende nacht. Een warm welkom voor het ochtendlicht. Het is net zo transparant uitnodigend als het hemelse Ultraviolet, het oneindigende sterrenrijk waarmee ze de Sunrise plaat beëindigen.

In California (Golden State) rijdt de nachttrein de zon tegemoet. Het bekende gevoel van thuiskomen, het afscheid van een concert waar de wegen van de bezoekers en de muzikanten elkaar weer scheiden en men in de onzichtbare grijze sleur van het dagelijks bestaan verdwijnt. Hurricane, de stilte voor de storm, welke geduldig goedkeurend op de loer ligt, is zo grijs als de jaren negentig grunge.

Het intrigerende The Golden Glows heeft wat evangelisch, iets midden Amerikaans. The Song Of Songs verwijst bijna letterlijk naar de Bijbelse hoogliederen. Kerkelijke liefdesliederen waarin ze het houden van aan de kracht van het geloof koppelen. Het wereldse van de folk en het landelijke van de country. Het hardwerkende van de sensuele film noir Blue Crystal Fire blues, het psychedelische Sunrise titelstuk waarmee ze openen.

Hoe gedurfd is het om juist met deze minder toegankelijke song de avond te starten. Dit roept namelijk wel verwachtingen op, verwachtingen waarbij de aanwezigen zich afvragen hoe het concert zich verder zal ontwikkelen. Gehypnotiseerd door de dromerige klanken laat men het allemaal over zich heen komen. In stilte gevangen. The Ballad of Dreams, droom je dromen tot levendige dagdromen, herinterpreteer je nachtmerries tot de realiteit.

De Stardust zoektocht heeft vrijwel hetzelfde melodieuze zangschema als The Partisan van Leonard Cohen. Er heerst herkenning in het publiek, maar je ziet de aanwezigen ook vragend afdwalen, omdat ze het nummer niet helemaal kunnen plaatsen. The Golden Glows sluit met een song af welke uiteindelijk de Sunrise release niet gehaald heeft, omdat deze simpelweg niet helemaal op de plaat past. Ik herken het wel, hierin staat het nachtduister nog centraal en niet het opkomende ochtend thema. Misschien een mooi onderwerp voor een volgend opnamesessie? Al met al, een prachtige winterse avond in de kleine zaal M van het Eindhovens Muziekgebouw.