Andrew Savage, beter bekend natuurlijk als frontman (en ontwerper) van Parquet Courts, bracht in 2017 op zijn eigen label Dull Tools al eens een soloplaat uit: Thawing Dawn. Die plaat viel niet zo op, terwijl Parquet Courts in die jaren toch flink aan de weg timmerde. Met Light Up Gold had de in New York opgerichte band zijn naam gevestigd. Met Human Performance liet men in 2016 horen er nog steeds toe te doen. Tussendoor werd als Parkay Quarts bovendien ook nog materiaal uitgebracht dat de moeite waard bleek.

De inmiddels 37-jarige Savage lijkt met Several Songs about Fire het grotestadsleven van New York en alle wissels die dat kan trekken achter zich te laten. ‘This album is a burning building’, zei hij. ‘And these songs are things I’d leave behind to save myself’. Het album kwam uiteindelijk in Europa tot stand, op het Engelse platteland om precies te zijn. Savage werkte nauw samen met Jack Cooper van Modern Nature. Het tweetal hield het allemaal rustig en kaal om zo, vanuit intieme setting, te gaan bouwen. Dit gebeurde met een aantal gastmuzikanten, waaronder Cate Le Bon (piano, bas), en John Parish (percussie, productie).

Savage heeft een kenmerkende en ontwapenende, prettige zangstem. Aangevuld met smakelijke, beheerste instrumentatie nodigt hij zeker uit tot luisteren. ‘I don’t know if I’m hurtin’ or healed’, zo sluit hij de kalme, eenvoudige en herhalende openingssong af. Het is het begin van een album vol terugblikken en beschouwingen over relaties, karakters en escapades uit het (stedelijke) verleden. Op het catchy en straf rockende Elvis in the Army schetst Savage ervaringen van artiesten, kunstenaars in den vreemde, inclusief zichzelf. Het is tijd geworden om te wortelen, om te verbinden.

Rasp, houtblok, klarinet en een fijn gitaartje zijn smakelijke bestanddelen in Le Grand Balloon, een zacht pompende ballroom song. Verrassend genoeg haalt Savage op het einde flink emotioneel uit: ‘Draw me a bath of the tears leaked from your laugh the blooms the green perfume of home’. Tracks waar het instrumentarium wat rijker is vallen vanzelfsprekend wat meer op; Ridding Cobbles wordt geserveerd met koebel, banjo en viool. Het is een lekker eigenwijze song die een meer ontspannen, tevreden gemoedstoestand ademt dan het merendeel van de songs.

Tekstueel zit het wel goed op Several Songs about Fire. De openingsregels (en de rest van de tekst) van Mountain Time mogen er wezen: ‘Mountain time wasn’t on my time that morning / I shot out of bed you were curled in a ball / The sun was a dim strip of amber across the edge of the earth…’ . Of, zoals op het aanstekelijke, meer Parquet Courts-achtige David’s Dead: ‘I remember what you wore / A turqoise dress and tequila grin / A mirthful mess when you walk in the door’.

De single Thanksgiving Prayer lijkt minder opvallend maar is ondertussen toch een mooie song met beheerste gitaren en een fijne vleug viool. Out of Focus is warm en zwoel. Schijn bedriegt want we zijn getuige van het einde van een relatie. Een relatief milde afsluiting, maar niet minder jammerlijk. ‘But if you got something left to say…. / … So, if there’s something say it now’. De saxofoon mag hier zalvend werk doen.

Andrew Savage lijkt met dit album zijn eerste tien jaar als internationaal bekend muzikant, opererend vanuit New York, af te willen sluiten. In ieder geval tussen de oren. Het levert een aangename, kwalitatieve singer-songwriterplaat op die door de originele teksten en de bijdragen van meerdere muzikanten toch net even meer beklijft.