Het derde album van Modern Nature laat een geluid horen dat nóg opener en spaarzamer is dan voorheen. Een vrij en organisch klinkend album dat met houtblazers, contrabas, percussie en de bijna kwetsbare zang van Jack Cooper ingetogen bakens kent.

De ritmes en instrumentatie op de zeven stukken vormen een muzikale weergave van de onvoorspelbare kleurrijkheid van de natuur. Een subtiele, verfijnde weergave. Hoewel Cooper zijn diverse medemuzikanten voor dit album zeker aanwijzingen gaf, kregen ze ook veel vrijheid om zelf te exploreren. Dat wordt al snel duidelijk opener Tonic. De authentiek klinkende, zuivere instrumenten volgen elkaar niet of weinig en hebben veel ruimte om zich heen. De muziek heeft zeker het karakter van gedeeltelijke improvisatie binnen een los compositorisch raamwerk. Het is dan ook niet zo verrassend dat in de reacties op No Fixed Point in Space – de titel is ontleend aan een citaat van Einstein – de naam Talk Talk soms viel, iets wat bij eerdere releases overigens ook al het geval was.

Less is more is zeker van toepassing op Modern Nature, al is de muziek veel rijker dan je wellicht op het eerste gehoor zou denken. Murmuration is als een zomerse sluimering in het hoge gras, vol subtiele lagen en ingehouden bespiegelende (praat)zang. Orange is vocaler en laat percussie van de meest verfijnde soort horen, als zacht rammelende stenen of schelpen. ‘Turning again we go round and recover’. Modern Nature heeft de vinger aan de cycli van de natuur. Op Cascades is het Julie Tippetts (voorheen Julie Driscoll) die tweede stem zingt. Het is niet de enige track waar de ervaren zangeres op verschijnt.

Jack Cooper is van mening (net als zovelen) dat veel eigentijdse digitale opnamen nogal steriel zijn. Met zijn benadering wil hij vooral menselijke, natuurlijke muziek maken. Daar is hij met Modern Nature al eerder in geslaagd natuurlijk, en dat doet hij nu weer. Het zijn vooral de muziek en de sfeer die hier prikkelen. Coopers vocalen en teksten vallen goed binnen de muziek maar geeft het geheel geen bijzondere meerwaarde; de meeste tracks zouden instrumentaal al voldoende uitstraling en aantrekkingskracht hebben.

Sun is een van de mooiste stukken, vooral dankzij de ragfijne bekkenklanken en kleine, bijna ambient-techno-achtige geluidjes die zich doen gelden. Het geeft smaak en verfijning. De gedempte, kloppende geluiden, in combinatie met de houtblazer en strijker, maakt van Tapestry ook een inspirerende track. Het afsluitende Ensō verwijst naar verlichting, ontdekking, creatie en je weg (terug) vinden. Een passend gegeven. ‘It’s a lot to take in… It’s impossible to see’. De vocale ondersteuning van Julie Tippetts is wederom een subtiele verrijking.

Modern Nature heeft met No Fixed Point in Space vrije, eerlijke, abstracte en toch natuurlijke, menselijke muziek willen maken, zonder tonaliteit en songstructuren helemáál los te laten. Missie geslaagd, kun je stellen. Hoewel je het gevoel hebt dat de band in dit kader zijn beste vorm nog kan vinden – instrumentaler en nóg spaarzamer of juist wat meer ruimte gevend aan melodie en handvatten – is het idee achter deze nieuwe stappen alleen al lovenswaardig. En de elegante uitwerking ervan is ook absoluut weldadig, prikkelend en inspirerend.