De ‘nieuwe’ plaat van A.J. Croce is inderdaad zijn meest recent verschenen album. Maar de twaalf songs op Twelve Tales werden in de loop van het vorig jaar, 2013, al stuk voor stuk uitgebracht: elke maand verscheen er eentje online.

Nu de twaalf vertellingen voor het eerst als één geheel beluisterd kunnen worden, valt op dat ze allerminst een eenheid zijn. Dat was dan waarschijnlijk ook niet de bedoeling van de zoon van singer/songwriter Jim Croce. Maar liefst zes gerennommeerde producers bepaalden mede het geluid van de songs. De voor het New Orleans-geluid van Dr John verantwoordelijke Allan Toussaint zat aan de knoppen op het ene moment, even later is, in het rockabilly-getinte Momentairy Lapse Of Judgement, duidelijk te horen dat de legendarische ‘Cowboy’ Jack Clement (die met Elvis en Johnny Cash werkte) de sound medebepaalt.

Op een smakelijke manier ouderwets is ook het geluid in Easy Money, dat qua songstructuur wat doet denken aan Lee Dorsey’s Yaya uit 1961. Ook producter Mitchell Froom (Crowded House, Lops Lobos en de van Bob Dylan bekende Tony Berg zijn aanwezig. Openingstrack Right On Time, die erg poppy en radiovriendelijk klinkt, moet haast wel van Froom zijn.

Adrian James’ vader, de in 1973 bij een vliegtuigongeluk omgekomen Jim Croce, is ondanks de inmiddels uitgebreide carrière van A.J. nog altijd een hoorbare invloed, al maakte hij veel minder platen dan de acht die zijn zoon er sinds 1993 uitbracht, en kwam hij om het leven toen zijn twee was. In Make It Work is de opgeruimde Jim te horen (vergelijk het met Bad Bad Leroy Brown), terwijl het bluesy Rollin’ On, met seventies-koortjes erbij, doet denken aan een nummer als Roller Derby Queen.

Door het veelkleurige palet dat alle producers hebben gebruikt om hun doek in te kleuren, is Twelve Tales misschien niet een echt ‘album’ geworden, als ‘dagboek’ van een jaar in het leven van de artiest AJ Croce voldoet het uitstekend. En laat dat dan ook nog eens een heel creatief jaar zijn geweest. De afsluiter van het album het meeslepende The Time Is Up, zou zomaar als afsluiter bij concerten kunnen dienen. Croce zelf noemt de plaat, door al die verschillende producers en al die verschillende studio’s, een puzzle zonder door met voorbeeldafbeelding.

Dat die puzzel desondanks klaar is, mag dus een prestatie heten.