Amper vijftien jaar oud sluiten twee stiefzusters een idealistisch muzikaal verbond. We laten ons niet door de buitenwereld misleiden maar volgen ons eigen instinct en beginnen een rockband. Niet wetende dat Kristin Hersh en Tanya Donelly met Throwing Muses tot toch wel een van de smaakmakende indierock bands uit de jaren negentig zullen uitgroeien. Tanya Donelly verlaat Throwing Muses om vervolgens bij The Breeders aan de slag te gaan en speelt een voorname rol in het succesvolle Belly. Kristin Hersh gaat met Throwing Muses verder, scoort een monsterhit met Michael Stipe van R.E.M. (Your Ghost) en start een indrukwekkende solocarrière.

Kristin Hersh, met haar ontroerende stemgeluid, engeltjesfluweel zacht dromerig, verbitterend treurig, maar ook vlijmscherp kattig. Met 50 Foot Wave keert ze naar die basis terug, het jeugdige gevoel van het in een band willen spelen. Relatief onbekend, waardoor ze vrijwel anoniem dat rebels idealisme in haar sound terugbrengt. Minder indierock gericht, maar stevig tegen het fatalisme van de grunge schurende. In 2005 brengt Kristin Hersh samen met de tevens in Throwing Muses dubbellerende bassist Bernard Georges en drummer Rob Ahlers het powerrockalbum Golden Ocean uit. Ondanks dat er in de komende jaren verschillende EP’s en live opnames verschijnen is Black Pearl na zeventien jaar pas de waardige debuut opvolger.

Gevaarlijk bezeten bijt 50 Foot Wave met het energievretende zuigende Staring Into the Sun van zich af, randje explosief. De zinloze verveling met een maniakaal Natural Born Killers sfeertje. Luguber, donker grimmig. En misschien past Black Pearl ook gewoon het beste in dat tijdsbeeld. De grunge delft na de dood van Kurt Cobain zijn graf. Totale zonsverduistering waarachter de naargeestige sound van Soundgarden zich schuil houdt. Het is een lege hiaat in het leven van Kristin Hersh, die op dat moment zelf met de sterrendom status heeft te dealen.

Een ijzingwekkende opener, waarbij de zangeres nogmaals bewijst dat ze niet afgeschreven en uitgerangeerd is. Sterker nog, totaal uit de bocht crashend zet ze hier vitaal krachtig een statement neer. Het rockleven eindigt niet boven de vijftig. De levensjaren eisen dan wel hun tol op, de rimpels worden zichtbare scheuren, de impact is heftiger en doorleefder dan ooit daarvoor. Pure rauwe slijtageranden en persoonlijke diepgang, Kristin Hersh in bloedvorm.

Door haar bipolaire stoornis heeft het therapeutisch van zich afschrijven een opluchtende zorgvraag beantwoordende werking. Manische hysterie en zwartgallige depressies wisselen elkander af. Er is op Black Pearl geen sprake van evenwichtigheid, geen sprake van zielsrust, geen sprake van normalisatie maar juist van abstract afwijkende complexiteit. Het is voor een buitenstaander al een onmogelijke opgave om zich in die gehandicapte gedachtegang en grillige Kristin Hersh karaktertrekken te verplaatsen. Hoe lastig moet het dan wel niet voor haar zelf zijn, om alle houvast en zekerheden van het leven te missen.

De demonische inleidende tribaldance van het verwarrende Broken Sugar komt misschien nog wel het dichtste bij die kern in de buurt. Hoe speelt ze het telkens weer klaar om het podium te betreden, de veilige oververhitte warmte van de leegzuigende Blush geborgen thuissituatie achterlatende. Elk optreden is een onoverwinbare lijdensweg, een stukje doodgaan. De kwelling en de verslavende roeping, in disbalans functionerend. Double Barrel, in een verlaten hotelkamer op de eenzaamheid proostend de angst verzuipen. Verdrinken in het drinken.

Hog Child, nog inktzwarter, nog pekstroperiger. Een neergaande tranendal aan kermende creperende gitaarakkoorden. Het magnetische spanningsveld trekt je dieper de diepte in. Zwaar suïcidaal, uitzichtloosheid en met het heimelijke verlangen naar de dood gemarkeerd. Soms vergeet je dat Kristin Hersh ook meesterlijk gitaar kan spelen. Wat voegt ze toch de nodige diepgang toe, de pijn jankt zich vanuit het instrument een vluchtweg naar buiten. Het onbeantwoorde Fly Down South liefdesdrama is een spervuur aan losgeslagen roekeloze emoties. Gepassioneerde ronkende motorrock met gemeende gedreven vurigheid, eindigend in een uitputtende adempauze en wegzwevende instrumentale Black Pearl titelstuk psychedelica. Black Pearl is een griezelige goede plaat, spokend griezelig zelfs.