Throwing Muses
Sun Racket
Aanvankelijk gepland in mei, is dan nu eindelijk het tiende album van Throwing Muses verschenen. Hoewel Sun Racket de eerste plaat is sinds 2013, hoorden we twee jaar geleden nog van frontvrouw Kristin Hersh, middels het spannende soloalbum Possible Dust Clouds. Dat was overigens ook alweer de tiende soloplaat van Hersh.
Net als Possible Dust Clouds is ook Sun Racket bij vlagen zwaar en confronterend maar ook regelmatig intrigerend, spannend en mooi. De stem van Hersh is een stuk zwaarder, ruwer en doorleefder dan in de jaren tachtig en negentig maar dat wisten we al een tijdje. Het geeft de songs een extra prikkeling mee; niet altijd even uitnodigend maar altijd goed voor extra intensiteit.
De indringende single Dark Blue is exemplarisch: behoorlijk zware rock, fuzzy gitaren en Hersh bezwerend in de geluidsmix. De tweede stem geeft wat lucht. Het bedrieglijk kabbelende Bywater heeft een aantal twists in zich: van verwijzingen naar Freddie Mercury tot opvallende la la la zang. Kortom, een track zoals alleen Hersh die kan voortbrengen. Naar eigen zeggen zijn het bij Hersh de songs die haar schrijven in plaats van andersom.
Met Bo Diddley Bridge pakt Throwing Muses weer steviger uit. Na twee minuten volgt een mooie wending, verfraaid door piano en Hersh die zich onderhuids nestelt: ‘The bridge collapsing / The water waiting / Who’s saving us?’ De band houdt de aandacht goed vast met de drogerende gitaren van Upstairs Dan en de scherpe riffs versus losser snarenwerk in St. Charles. Het is ook boeiend om te horen hoe Frosting, dat al pittig van start gaat, aan vurige intensiteit wint gedurende vijf minuten.
Kay Catherine is een ander hoogtepunt, zij het van een andere orde: kalm voortschrijdend maar door Hersh’s expressievolle zang en de minimale maar effectieve piano- en gitaarbegeleiding een stiekem hoogtepunt. Het traag slepende, atmosferische en effectvolle Sue’s sluit af. Het is meer dan een aantrekkelijk sfeerstukje, blijkt direct: ‘The devil has no soul / Doesn’t love who he fucks / Plays his cards wrong /Down on his luck.’
Sun Racket is geen plaat die je direct naar binnen trekt maar de songs laten toch snel een flinke indruk achter, niet alleen door de indringende, eigenzinnige rocksound maar ook door hun bevreemdende, intrigerende karakter. Throwing Muses is 34 jaar na het debuut nog steeds een bijzondere en prikkelende band.