Je mag arrangeur Arthur Verocai een Braziliaanse legende noemen, alhoewel hij niet breed bekend is. Onder liefhebbers is hij, vooral vanwege zijn meesterijke debuutplaat uit 1972, een absolute cultheld. Het Holland Festival nodigde hem uit om samen met het Metropole Orkest een fijne dwarsdoorsnede van zijn werk te laten horen

Het was in Paradiso waar Verocai voor de laatste keer in Nederland was om zijn muziek te laten horen. Samen met het Kindred Spirits Ensemble en een groep strijkers maakte hij de avond van 16 oktober 2011 al veel indruk. En ondanks het feit dat ik toen al (kort) beschreef hoe fragiel en broos hij al oogde op 66-jarige leeftijd, komt hij vanavond in het Amsterdamse Concertgebouw nog fier het podium op.

Als onderdeel van Holland Festival 2024 krijgen zijn roemrijke composities en rijke arrangementen weer eens vol de aandacht die ze verdienen. Natuurlijk is het gros van de setlist ook vanavond in muziek afkomstig van zijn onovertroffen gelijknamige debuut uit 1972. Zo’n album dat over de decennia steeds weer door vele muziekliefhebbers ontdekt wordt en daarna aanbeden wordt.

De muzikale rijkdom van die plaat is tevens een ode aan die jaren in de muziek waarin de elektrische basgitaren zo’n hoog cool geluid speelden en daarmee een psychedelische funky groove in werking deden stellen. (Het gros van de ultracoole oeuvre van David Axelrod en Serge Gainsbourgs Histoire de Melody Nelson om een paar ijkpunten te noemen). Een funky groove waarbij ook ene prominente elektrische gitaar en een batterij aan strijkers werden toegevoegd.

Verocai had in Brazilië met zijn thuisland en de immer avontuurlijke muziek die daar vandaan kwam in die jaren een onuitputtelijke goudmijn te pakken. Hij snapte als geen ander hoe allerlei Braziliaanse genres aan elkaar te verbinden en Arthur Verocai, het album, pakte alles wat hij in zich had samen in een onnavolgbare weldaad in songs.

Vanavond komt in samenwerking met een geweldig spelend Metropole Orkest alles van het gelijknamige meesterwerk voorbij en nogmaals wordt duidelijk wat een belachelijk mooi tijdsdocument die plaat is en hoe gemakkelijk die zo fascinerend coole arrangementen nog steeds overeind staan. En als je een plaat zo ontzettend vaak gedraaid hebt als ik, is het heerlijk alles weer eens live met vol orkest voorbij te horen komen. Alles klinkt even overweldigend als ontroerend.

Een korte uitstap wordt nog even gemaakt met Securi en Bis (van het geweldige album Encore uit 2007), Isabel Tchau (van Saudade Demais uit 2002), Snake Eyes, O Tempo e o Vento (van No Voo Do Urubu uit 2016) en het in samenwerking met Luis Melodia gemaakte Ministerio da Raca.

Het blijft een wonderbaarlijke ervaring Verocai zo voor je ogen zijn eigen muziek te zien dirigeren en er zoveel plezier in te hebben. Het Metropole is het beste orkest in de wereld om deze muziek te spelen. Ze hebben groove en geweldige strijkers en blazers en spelen Verocai’s composities naar een nieuwe dimensie.

Een slimme keus is gemaakt in vocalisten Paula Santoro en, nieuwe Braziliaanse ster, Rogê die met veel beleving hun vocalen over de songs leggen. Spannend dat Verocai zelf ook nog even zingt. Ricardo Verocai, zijn zoon, is een prima toetsenman die de sound van de platen uitstekend benadert.

Uiteindelijk is het natuurlijk Verocai zelf die de volle aandacht krijgt die hem al decennia lang toekomt. Alleen dat eerste album al, van albumopener Cabocio tot aan afsluiter Karina (waarmee verrassend genoeg het concert juist geopend wordt) zijn een feest voor het oor. Alle extra’s zijn zitten daar als mooi avontuur tussendoor en zijn al net zo sterk.

Arthur Verocai & Metropole Orkest was een luisterrijke avond. Met een uur en nog geen 20 minuten ook wat kort (al helemaal gezien zijn oeuvre) maar waarom daarover beginnen als alles wat je hoorde zo onderdompelend mooi was. Het voelde ook als de laatste keer dat Verocai dit in staat is te doen. Maar wat ik al eerder schreef over zijn verschijning in 2011 weet je het maar nooit. Deze avond kan alvast de boeken in als legendarisch.

Foto’s: Fleur Mulder