Energiek en vooral erg ritmisch, beter kan ik Folly Group niet omschrijven. Down There! is een van de leukste debuutalbums van de eerste helft van dit jaar, zeker op het postpunk gebied. Waar andere bands vooral de aandacht op het gitaargeweld richten, kiest Folly Group voor een meer ritmische aanpak. Natuurlijk zijn er overduidelijk verwijzingen naar de funk, maar het tribal samenspel tussen percussionist Kai Akinde-Hummel en drummer Sean Harper is wel heel bepalend, zeker ook live. Op papier is Sean Harper het boegbeeld van Folly Group, in de praktijk valt dit echter anders uit. Daar op het podium is iedereen gelijkwaardig, en zo hoort het ook. Ze brengen een mix van de genialiteit van Gang Of Four, het exotische van Big Audio Dynamite en een vleugje Damon Albarn. In Merleyn is het geluid stukken steviger, voller en harder dan op de plaat, maar misschien moet deze thuis juist met meer volume afgespeeld worden.

Het is ook hard werken, en ondanks dat de tracks zich in rap tempo opvolgen, is er wel degelijk interactie met het publiek. Met een nonchalante houding red je het tegenwoordig niet, het Nederlandse publiek is behoorlijk kieskeurig en pikt deze arrogantie niet. Bij afzwakking van het optreden gaat men er al snel doorheen praten. Bij Folly Group is dat zeker niet het geval, het is al snel een dansende massa. Jongeren worden vaak verweten dat ze niet zo lang de aandacht vast kunnen houden, nou, daar is vanavond zeker geen sprake van. Het publiek bestaat grotendeels uit jong twintigers, bijzonder eigenlijk, omdat je verwacht dat studentenstad Nijmegen in deze vakantieweek bijna uitgestorven is. Op de site geeft Doornroosje aan dat het niet uitverkocht is, blijkbaar maken velen alsnog op het laatste moment de keuze om Folly Group te bezichtigen, de zaal is bomvol.

Geen voorprogramma, maar strak op schema iets over tienen beginnen en bijna exact een uur later eindigen. Als een band zich volledig geeft, dan heb ik weinig moeite met een korte set, en vergeet niet dat ze dus buiten Down There! slechts een paar EP’s en singles hebben uitgebracht. Awake and Hungry, en zo voelt het ook. Na het spoken word intro zijn er slechts een paar secondes nodig om het hongerige publiek wakker te schudden, en de gasten op het podium zijn net zo hongerig en uitgeslapen. Strak geconcentreerd starten ze de avond met de gelijknamige opener van hun eerste EP. Gedurfd om juist niet met een recent bekender nummer te beginnen. Four Wheel Drive staat op diezelfde EP, en nogmaals respect voor de keuze om niet direct te scoren, maar eerst het veld te verkennen. Folly Group speelt zeker geen thuiswedstrijd en is wel degelijk van die interactie met de aanwezigen in de zaal afhankelijk.

Geen bedankjes tussendoor, daar komt men niet voor. Geen lastige verhaaltjes over hoe moeizaam het opnameproces zich verloopt en geen lastige onwennige stiltes, al wisselen Kai Akinde-Hummel en Sean Harper wel nog eventjes van drumplek. Ook Paying The Price is in principe ook voorstudie werk en staat op de Human and Kind EP. East Flat Crows is de eerste Down There! track die passeert. Het thema van dit nummer is om voorruit te kijken en het verleden af te sluiten. Misschien is dat wel de eenvoudige reden dat ze eerst met hun prematuren aftrappen. Het nieuwere werk is net zo haastig, maar ook net wat dromeriger. Pressure Pad met de corona videoclip is natuurlijk bekend en ook vanavond ervaar je de nodige herkenning. Niet mijn persoonlijke favoriet, al komt deze live beter uit de verf. Fashionista is het bastaardkindje, ondergebracht op een Slow Dance Records verzamelaar. Gedempt dromerig en stukken zwaarder, maar wel typisch Folly Group.

Halverwege de avond komt dus pas de aanstekelijke funkende hitsingle Big Ground voorbij. Deze leunt dus erg tegen het baanbrekende Big Audio Dynamite werk aan en maakt gretig van opruiende afrobeats gebruik. Voor mij het hoogtepunt van de avond, al doe ik daarmee wel de overige songs tekort. Het elektronische Nest duikt de duistere diepte in en richt zich tegen de vriendschappelijke vervlakking. Bright Night blijft in die winterse depressie hangen en is misschien wel de meest tijdsgebonden relativerende song van dit moment. Ook Folly Group verlangt naar de swingende lente en wil het uitgerekte koude jaargetijde afsluiten. Butt No Rifle is een acceptabele tussenstop van de Awake and Hungry EP. Ouderwetse freakende postpunk volgens de vroeg jaren tachtig principes met hier en daar wat drum and bass verwijzingen.

De emo I’ll Do What I Can punksong is net zo gejaagd, maar dan stukken neerslachtiger en duisterder. Het claustrofobische Strange Neighbour benadrukt de geïsoleerde vervreemding van de omgeving. Live komt het net wat luchtiger over, waardoor je de boodschap van het nummer net wat minder begrijpt. Het neurotische Frame sluit Down There! af, en Sean Harper geeft aan dat het onmogelijk is om voor een korte tussenstop zich tussen het publiek te wringen, dus met goedkeuring vervolgen ze direct de toegift. Het gejuich mag achterwege blijven, maar volgt dus terecht dan wel. Uiteraard komt dan het door Joe Talbot van IDLES geprezen Sandfight voorbij. De sleutelsong in de carrière van Folly Group en ook in Nijmegen zorgt deze voor de nodige positieve respons. Een hoop Devo gekte en een hoog aaibaarheidsgehalte. Lekker dansbaar en blijkbaar heeft het publiek nog genoeg energie over en worden niet de reserves aangehaald.

I Raise You (The Price of Your Head) is een eenvoudig meezingbaar oudje van de Human and Kind EP, en daarna is het klaar. Ze hebben net amper een uur volgespeeld, zo voelt het dus niet. Er zit genoeg overtuiging en kracht in de set, waardoor ze mij in ieder geval voldaan naar huis laten keren. Het succesverhaal van Folly Group is in volle gang en daar lijkt voorlopig geen einde aan te komen. Na afloop spreek ik bij de merchandise tafel vluchtig Sean Harper als ik daar een shirtje aanschaf. Ze gaan hard, zegt een trotse frontman, en zo hoort het ook. Niemand hoopt op zo’n triest einde als The Blinders, die de tour niet kunnen bekostigen…