London Calling! Laten we ondertussen maar definitief vaststellen dat het touwtrek krachtpatserij tussen Dublin en London tegenwoordig genoeg boeiende namen oplevert welke zich met de postpunk hoogtijdagen van eind jaren zeventig kunnen meten. Sterker nog, de scene leeft nu meer dan ooit eerder, en van het elkaar aftroeven is ondertussen geen sprake meer van. Iedere beginnende band geeft een unieke eigen twist aan het geluid, en overstijgt de massaproductiebrij waarin het muziekklimaat na de eeuwwisseling in belandt is. Joe Talbot van IDLES roemt de in 2021 verschenen Sandfight funkwave van Folly Group en etiketteert deze als zijn favoriete song van dat jaar. Zo hoort het dus ook, mooi nieuw talent een kans geven om zich in the picture te spelen, dankjewel! Dan hebben ze tevens het geluk dat het sterk in ontwikkeling zijnde prille So Young ze direct oppakt. Hou dat platenlabel in de gaten!

Vanwege het gebrek aan een oefenruimte start Folly Group ergens in een klein slaapkamertje met matrassen tegen de muur om het geluid te dempen. Down There! Wakker worden! Ondanks deze maatregel zullen ze zeker de nachtrust van de buren verstoren en de nodige wallen onder de ogen veroorzaken. Natuurlijk grijpt Folly Group naar het verleden terug en geven ze er dus een eerder aangehaalde funky new wave draai aan, ze zijn het zoveelste bewijs dat de behoefte aan vernieuwingsdrang met een retrorandje nog steeds heerst. Het is geen noodzaak om het wiel opnieuw uit te vinden, het is de opzet om deze draaiende te houden. Voeg daarbij het nonchalante doordachte geniale van een Damon Albarn aan toe en je komt een heel eind bij drummend zingend boegbeeld Sean Harper van Folly Group in de buurt.

Tegenwoordig is het niet zo bijzonder dat een slagwerker de drijvende kracht in een collectief vormt en voornamelijk de lijnen uitzet. Hij plaatst zich met zijn complexe tempowisselingen tussen de steeds maar groeiende freejazz muzikanten die zich vanuit de underground al jaren omhoog werken. Het is slechts een kwestie van tijd tot de vergelijkbare punk mentaliteit tot een broeierig geheel samensmelt en hier een veelzeggend subgenre uit voortkomt. Op debuutplaat Down There! ontbreekt Sandfight en de tevens van diezelfde EP afkomstige donkere Awake and Hungry breakbeat wave worden ook de overige eerdere singles genegeerd. Het vertrouwen in de tien tracks is blijkbaar zo groot dat ze het oudere werk niet nodig hebben om op terug te vallen.

Big Ground verwoordt de tienerangsten van het bestaan in een doorgedraaide Brexit metropool. Een oppeppende wederopstanding van de ingeslapen jongeren, een actie-reactie proces. De zuigkracht van het onzichtbare ondergrondse escapisme, een noodkreet op de vooravond van de grote verandering. Hier smeult iets diep van binnen en de alarmerende gitaarexplosies van Louis Milburn geven daar gehoor aan. Folly Group schuwt het avontuur niet, maar laat zich nergens overhalen om zichzelf in het experiment te verliezen. Het ritmische repeterende Big Ground ademt op een natuurlijke wijze en het is duidelijk hoorbaar dat de exotische afro beats niet uit een kastje afkomstig zijn. Een fraai samenspel tussen Sean Harper en tribal percussionist Kai Akinde-Hummel.

De zwaarmoedige gothic I’ll Do What I Can zielsbeleving legt nog meer beslag op die duisternis. Heeft Big Ground nog iets hoopvols in de dampende combinatie tussen hoekige funk en ritmische exotica, hier regeert de wanhoop. Sean Harper zoekt antwoorden in het onverklaarbare handelen van gelijkgezinden en komt tot de conclusie dat vriendschappen niet het eeuwige leven hebben, en ook industrial computerbliepjes track Nest keert zich tegen die amicale vervlakking. Een pijnlijke constatering waarmee iedereen wel eens moet dealen. Freeze vraagt tevens om elektronische kille krautrock invalshoeken en dof metaal slagwerk geweld, al nemen hier al snel de dromerige herhalende gitaarakkoorden het over.

De winterse Bright Night depressie maakt de leegte van de nacht tot bondgenoot. De dagen duren korter, het uitzichtloze gevoel rekt zich echter langer uit. Hier is het Tom Doherty die met zijn loeizware bas aanslagen bewust het tempo eruit haalt en daarmee die loden last accentueert. Een gedragen spoken word wandeling door de gekwelde gedachtegang van Sean Harper. Deze pratende voordracht gebruikt hij ook in Strange Neighbour waar men van de pandemie vervreemding een normalisatie gewoonte maakt en op die isolerende afzondering van het sociale netwerk teert. Frame misbruikt de telefonie chaos in samplevorm. De kakofonische fastlane snelheid vertroebelt ons geheugen in een onoverzichtelijke samensmelting aan emoties. New Feature gaat de verloren strijd met het egocentrisme aan, delft het onderspit en belandt uiteindelijk ook in het herziende normen en waarden valkuil.

De boodschap achter East Flat Crows is simpel, maar wel doeltreffend. Je kan voor altijd in het verleden blijven hangen, gedane zaken zijn niet terug te draaien. Met de positieve toekomstblik kom je verder. Doorstappen en niet omkijken, ontspannen en opladen. De vocalist pakt in I’ll Do What I Can verbaal het verbitterende emo punkrandje op, en zo eist elke Down There! track om een andere zienswijze. Een perfecte plaat dus? Nou, dat weer net niet. Het fragmentarische Pressure Pad bouwt zich tot een gigantisch ongrijpbaar gedrocht op. Je struikelt over de onnavolgbare zinsdelen en in dit geval past hier beter een song als Sandfight tussen. De Pressure Pad dynamiek is een onbegrijpelijke singlekeuze, al denkt Folly Group daar dus duidelijk anders over. Down There! is uiteraard een droomdebuut om van te smullen, en getuigt nogmaals dat er nog lang geen einde aan het veelbelovende postpunk aanbod in zicht is. 2024 is amper begonnen, dat belooft wat voor de rest van het jaar.