Alsof je veertig jaar terug in de tijd gaat. Zo benoemt iemand uit mijn naaste omgeving de dynamische livebeelden van het uit Dublin afkomstige MELTS. Daar moet ik mee instemmen. Met het gemak of het een thuiswedstrijd betreft, overdonderde frontman Eoin Kenny onlangs in De Effenaar te Eindhoven de menigte, trok hij het publiek in zijn voordracht mee en gaf hij een set van een daverende drie kwartier weg. In Field Theory draait het om de interactie en verbintenis van de mensheid in de natuurlijke omgeving centraal. Live staat Eoin Kenny dus voor die doelstelling garant en verkoopt hij die liefdevolle boodschap als priester aan de aanwezige volgelingen. Wat is Fuzz Club toch een prachtig label en wat is het toch een geniale zet om de artiesten uit eigen stal via een festival te promoten.

Hier gebeurt iets bijzonders, hoog tijd dus om na het gemiste Maelstrom debuut hun tweede plaat Field Theory wel op te pakken. MELTS, ontdekt door Gilla Band bassist Daniel Fox, die Field Theory produceert en de band bij Fuzz Club op de radar brengt. Opgenomen in de Black Mountain Studios te Dundalk, waar in het verleden ook landgenoten als Gavin Friday, Hozier, The Murder Capital, Snow Patrol en het uit Nederland afkomstige Elephant actief waren. Zeg maar gerust een stukje heilige Ierse grond en dat spirituele gevoel vindt zijn weerslag op de plaat. Dat zelfs in de zomer van 2023 de zon in Ierland schijnt hoor je op alle fronten terug.

Met de intense elektro cyberpunkclash van het hypnotiserende Figment geweld openen ze de plaat. Er mag weer gedanst worden. Dat postpunk niet zwaar hoeft te zijn, wordt hier wel bewezen. Heerlijk hoe die zweverige Krautrock noise zich mengt. Toetsenist Robbie Brady creëert kil pulserende darkwave met een overdosis aan al net zo pulserende en verlichtende spacerock. Bassist Colm Giles bewaakt steady het overzicht, gitarist Hugh O’Reilly vraagt van de fuzz pedalen het uiterste. Door het hypnotiserende doordravende beukwerk van drummer Gaz Earle wanen we ons weer eventjes in 1989, het startpunt van de Madchester gekte. Maar ook daar is de dragende kracht Eoin Kenny die zijn dromerige lyrics overtuigend meesterlijk voordraagt.

Het is een psychedelische kleurrijke achtbaan aan diversiteit, waar diverse muziekstromingen zoals betoverende symfonische metal en compromisloze no wave zichzelf uitnodigen om er een waar feestje van te maken. Waves Of Wonder belooft ons een betere toekomst, het is de New Gold Dream van de huidige generatie en misschien op langere termijn net zo vernieuwend en hopelijk net zo invloedrijk. Ik kan mijn lyrisch enthousiasme amper onderdrukken, Field Theory is een waar genot. Is het allemaal zo optimistisch? Zeker niet, Clouded duikt de grijsmistige postpunk diepte in. Donkere wolken spannen samen en proberen het partijtje te verstoren. De kracht van de verlichtende Krautrock sound blijft echter overheersen. Het is Hugh O’Reilly die er met zijn kronkelende gitaarlijnen de nodige expressie aan toevoegt.

Wat een magistraal geheel is het toch en dan komt vervolgens al het overdonderende WLDNG hoogtepunt voorbij. WLDNG is een epische tot extase wekkende stroom versnellende trip die het uiterste inlevingsvermogen en de nodige danskwaliteiten van je vraagt. Het exploderende begin hakt er heerlijk in, waarna de retro new wave het overneemt. Het toverwoord is ook hier Krautrock, maar wat wordt hier aangenaam van afgeweken. Met een vleugje Electric Body Music vervolgen we deze kosmische Back To The Future reis. Eoin Kenny zweeft gewichtloos ergens boven de track in een andere dimensie, lichtstralen hier ver vandaan. Live sluit de band hier mee af, en ik denk dan ook dat een plek op het einde van Field Theory passender is.

Shelter Of The Shade heeft iets heroïsch. Groot aangezette symfonische synths marcheren voorbij en daarboven prijkt nog steeds die verbindende stem van Eoin Kenny. We duiken de diepte in, waarna ook de zanger indrukwekkende laagtes opzoekt. Bestaat perfectie? Tot nu toe komt Field Theory zeer dicht in de buurt. Oké, bij de Main Sequence krachtpatserij wankelt de zang een beetje, maar wat geeft het? Dan nemen de tribal ritmes van Gaz Earle het wel over. Altered schuurt met de bijtende overstuurde akkoorden tegen de ongecontroleerde shoegazer aan. De doos van Pandora is geopend en het gemeen huilende beest is ontsnapt.

Het complexe The Never is weer een ruimtelijk opbouwend bijna gedigitaliseerd wiskundig meesterwerk. The Never staat voor het uitgereikte universum, zonder begin, zonder einde. Het niets dat het iets opslokt en zo onzichtbaar laat zijn. Kerkorgels verlichten de caleidoscopische sterrenweg die ergens in die eeuwige hoogte van het hiernamaals eindigt. Een meer dan waardige afsluiter, de verrassing zit hem dus in de staart. De Softly Breathes cooling down laat ons langzaam aarden. Zachtjes vloeien de new wave klanken zuiverend weg, de cirkel is weer rond en alle hoekigheden zijn vakkundig afgevlakt.

Er valt nog wat poetswerk te verrichten maar over de gehele linie glimt het letterlijke geestverruimende Field Theory. De oerknal, als de ster die boven Betlehem de weg wees. Het vintage Krautrock imperium haalt de drie wijzen uit het oosten aan. Kraftwerk, Neu en Can leveren het basismateriaal waarover Berlijnse schroothopen noise als lawaaierige geluidsterroristen hun territorium uitbreiden. MELTS is een verademing tussen de hedendaagse vloedgolf van de vanuit Dublin zeer sterk woest opererende postpunk beweging. Er komt nog steeds zoveel moois onze kant op.