De duisternis achter zich gelaten zoekt Fink op Bloom Innocent al voorzichtig het licht op. Door de kieren van het bestaan mengen de zonnestralen zich, en geven deze een optimistische glans aan het prachtige speelveld. Als de pandemie onze aandacht opeist houdt Fin Greenall met het akoestische Bloom Innocent Acoustic contact met de buitenwereld. Nog steeds hoopvol, en zelfs als de vooruitzichten nog niet goed zijn, trakteert hij in 2021 de trouwe luisteraar op het samen met zijn vaste medespelers drummer/gitarist Tim Thornton en bassist Guy Whittaker en met producer Sumit Bothra opgenomen IIUII (It Isnt’t Until It Is). De luisteraar centraal, in het midden. Geen nieuw materiaal, maar een heroverweging van oudere bestaande nummers.

Als dan nu eindelijk de langverwachte opvolger Beauty in Your Wake verschijnt, zijn Tim Thornton en Guy Whittaker uiteraard weer van de partij. Sam Okell neemt het stokje van Sumit Bothra over. Als technicus bij de Abbey Road studio’s zit Sam Okell het dichtste bij het heilige vuur, het is dan ook een voorrecht dat hij alweer ruim vijf jaar geleden voor de vijftigjarige release Sgt Pepper’s Lonely Hearts Club Band van The Beatles onder handen mag nemen. Het is de bedoeling om die kenmerkende Fink folk-intimiteit van een groter geluid te voorzien, maar hiervoor niet de kracht van de singer-songwriter op te offeren. Het gezelschap vertrekt naar de geboortegrond van Fin Greenall in de meest uiterste zuidwestelijke laarspunt van Engeland. Daar in Cornwall vindt in een kapel te Zennor het hele opnameproces plaatst. Om zich in de avonden te ontspannen wijken ze naar de plaatselijke pub The Tinners uit. Er is dus weldegelijk sprake van een werkweek, en daar wordt in de nacht geen arbeid verricht.

Bijzonder, want in een nummer als het jazzy ritmische Be Forever Like a Curse is overduidelijk die nachtelijke sfeer tastbaar. Deze track is dan ook al eerder in 2022 voor de immigratie documentaire All You See geschreven. Toch past deze onmiskenbaar op de Beauty in Your Wake plaat. Een indrukwekkende song over de stigmatiserende vloek die vluchtelingen met zich meedragen. Je ontvlucht je eigen land omdat dit geen veilig grondgebied meer is, maar men verwelkomt je ook weer niet echt vriendelijk in de nieuwe woonplaats. In het filosofische kwetsbare What Would You Call Yourself zoekt Fin Greenall naar zijn eigen identiteit in een wereld die hij als fantasierijk kind al schiep. Hij stelt zichzelf de vraag of hij tevreden met zichzelf is. Als je dit naar behoren kan beantwoorden beseft iemand pas waar hij in het leven staat. Wees trots op de overwonnen duisternis, twijfel en tranen en geef die positie een naam. Gedurfd om hiermee te openen, alles wat volgt is dan namelijk niet relevant meer.

De The Only Thing That Matter countryrock is het logische vervolg, de kaalheid als startpunt. Fink voldoet hiermee aan de behoefte van de luisteraar en gebruikt zijn woorden om andermans ziel te raken. Eenvoudig met eenvoudige simpele akkoorden, meer heeft een song soms niet nodig. Nou ja, die violen en mandoline maken het wel af; de Sgt Pepper’s Lonely Hearts Club Band erfenis van Sam Okell. It’s Like You Ain’t Mine No More is het loslaten van al het vertrouwde omdat dit in deze fase geen deel meer van het bestaan uitmaakt. Een andere zintuigelijke beleving, verfijnd gedetailleerd. In het psychedelische Follow You Down is Fink zelf de immigrant die als toerist naar India uitwijkt en een stukje cultuurbeleving steelt. Hij camoufleert een geleende Oosterse riff in zijn kenmerkende spel, waardoor de oorsprong lastig te achterhalen valt.

I Don’t See You As The Others Do opent de tweede kant van de plaat en ligt in het verlengde van What Would You Call Yourself. Het is de uitdaging om die herontdekte identiteit in spiritualiteit te ontleden en het gewijzigde pad te volgen. I Don’t See You As The Others Do heeft de kracht van een liefdesliedje, en misschien is liefde wel de meest pure emotie, dus dit is een groot compliment aan de liedjesschrijver. Het One Last Gift leerproces is een eerbetoon aan de muziek. Fin Greenall verloochent hier zijn techno achtergrond niet en bewijst dat folk best door house bas grooves begeleid mag worden. Dit is het universele geschenk waarin alle liefdes op subtiele wijze samenkomen. De kern geschild en gefileerd. De Don’t Forget to Leave Well folk-gospel benadrukt onbewust op een eenvoudige manier dat er zonder verleden geen toekomst is. De teksten bestaan al langer, maar hechtten zich voorheen niet aan de muziek. Het verwijst naar restmateriaal van de Resurgam plaat waar toeval een track met titel Not Everything Was Better in the Past op staat. Nu klopt het dus allemaal. Bijzonder dat er zoveel zelfverzekerdheid van uitstraalt.

So We Find Ourselves laat zich voorzichtig laagje na laagje uitpakken. Het is zo kwetsbaar, zo persoonlijk, waarbij Fin Greenall de woorden bijna fluistert om ze niet te laten breken. Een geschenk aan het nageslacht, met de zachtheid van kindvriendelijke piano-aanrakingen. De rock van de zelfverzekerdheid in de herziene oplossingen. When I Turn This Corner sluit letterlijk de opnamesessies af. Fink bedankt de inwoners van Cornwall voor de gastvrijheid. Dat elk afscheid zwaar valt is merkbaar in de weemoedige stemming die de song uitstraalt. Het mysterieuze karakter staat voor de heilige status van de kapel, het is bijzonder dat je in Gods huis grenzeloos je grenzen kan verkennen. De schoonheid van Beauty in Your Wake is niet zo zichtbaar aanwezig als op Bloom Innocent, maar bevindt zich in de diepere onderlagen.