Soms zijn platen van opzet al zo mooi kaal, dat er vrijwel niks meer van het geluid af te snoepen valt. Zo verrast Fin Greenall ons vorig jaar al met het adembenemende prachtige Bloom Innocent. Nu de eenzaamheid op hoog tempo ons leven binnen holt is er een gezamenlijke behoefte aan een soundtrack welke dit gevoel versterkt, zonder in kille depressiviteit te verzanden. Juist als het gebrek aan warmte een grote rol speelt, eist deze mooie geïllustreerde concertregistratie een plek op. Op het podium wordt hij door jazzmuzikant Tim Thornton en multi talent Guy Whittaker bijgestaan, zijn vaste Fink begeleiders.

Door het zo eenvoudig mogelijk met alleen een akoestische gitaar te maken klinkt het een stuk gevulder. Het Bloom Innocent titelstuk is compacter, en heeft in deze setting maar de helft van de originele tijd nodig om te overtuigen. De krachtige stem wordt gelijkwaardig met het instrument naar voren gebracht, waardoor het volle soulgeluid van Fin Greenall nog meer opvalt. Ook de lange We Watch The Stars opbouw wordt volledig geschrapt om direct frontaal bij de kern te belanden. Waar hij zich op That’s How I See You Now vocaal op de achtergrond plaatst, eist hij hier in de uitgewerkte nieuwe versie voortreffelijk alle aandacht op.

Met I Just Want A Yes overtroeft hij zichzelf. Kan dit wel mooier gebracht worden zonder die strijkers in het begin? Die alles vervullende sferische uitloop naar de song heeft voor de gejaagdheid plaats gemaakt waarmee hij al direct een andere sfeer neerzet. Zelfs zonder die spanning overtuigd dit van een onverwachte doeltreffendheid. De kern is onherkenbaar in een vluchtig duister geheel weggezet. De hoofdrol bij Rocking Chair is echter voor de holle percussie weggelegd die net dat opzwepende toevoegt wat bij de studioversie ontbreekt. Zo heeft het afsluitende My Love’s Already There een heerlijk ondersteunend ritmisch gitaarspel, welke er een swingend tintje aangeeft. Out Loud is nog het meeste met rust gelaten, de versies zijn totaal voor elkaar inwisselbaar.

Het gevoel overheerst dat Fink geprobeerd heeft om zich in het basisproces te herplaatsen. Met dit achttal aan tracks is hij de studio ingegaan, waarna Flood het tot het gelaagde Bloom Innocent bewerkt heeft. Hierdoor is het duidelijk een zanger en producer resultaat geworden. De consequenties zijn dat er weinig van het idee overblijft waarmee de singer-songwriter in zijn hoofd rondloopt. De innoverende aanpak is geen afrekening, of een ontevreden aanval op het werk van Flood. Fink buit alleen de kennis en zijn eigen producerend verleden uit om zichzelf te herontdekken.

Ondanks de hartige open benadering heeft het ook iets donkers. Fin Greenall is ook met de bekende Unplugged sessies opgegroeid die in eerste instantie het jaren negentig muziekklimaat kleuren. Door het grote succes van deze formule en de daarop volgende massale overdosering vervuilen ze al snel het televisiescherm. Als de grote namen zich aandienen wordt akoestisch al snel door minimaal versterkt vervangen. Juist in deze lastige tijd overheerst het nostalgie verlangen, en probeert men al stapsgewijs aan de intieme setting te wennen. Een aanschaf waard, zeker zelfs als je naar een heel andere plaat als Bloom Innocent verlangt. Het is een verschil van dag en nacht, wat perfect in beide albumhoezen terug te vinden is.