Binnen de Britse popscene heeft Fin Greenall zijn naamsbekendheid allang bij collega muzikanten opgebouwd. Als een van de eerste producers gaat hij met Amy Winehouse aan de slag, gevolgd door soortgelijke acties met John Legend en Professor Green. Tevens verzorgt Fin bij verschillende televisieseries en filmsoundtracks de muziek. De lijst kon nog veel langer zijn, ware het niet dat er de nodige tijd en aandacht in het soloproject Fink gestopt wordt.

Deze creatieve uitbarsting staat mijlenver van de samenwerkingsverbanden verwijderd en laat juist een meer ingetogen geluid horen. Het is wonderbaarlijk dat hij hiervoor niet zelf achter de knoppen plaatsneemt, maar die stoel aan Flood uitbesteedt. De rauwe, met elektronica doordringende aanpak werpt bij Resurgam zijn vruchten af, begrijpelijk dus dat Flood ook voor opvolger Bloom Innocent gevraagd wordt. Op de vorige plaat wijken ze nog enigszins af van zijn sobere aanpak, waardoor het allemaal een stuk luchtiger en springerig klinkt. Nu zoekt het tweetal de behouden vertrouwde kern weer op. Met lang gerekte sfeervolle passages overtuigd Bloom Innocent nog sterker. Het ligt allemaal meer in de lijn waarvoor je juist een persoonlijkheid als Flood inhuurt.

Veel doeltreffender wordt er met opbouw en instrumenten gespeeld. Ze acclimatiseren de sound zonder dat ze naar deprimerende verstilling doorslaan. Nog steeds is daar de ritmische wending, alleen domineert het minder hard op de voorgrond. Duisternis en licht omarmen elkaar als gestrengelde yin yang symbolen.

Vanaf titelstuk Bloom Innocent laten ze hun persoonlijke ontwikkeling als duo weerklinken in de prachtige structuur welke vanuit subtiel kalm pianospel opgewerkt wordt tot jazzy hiphop beats. Daartussen zweeft de identieke kenmerkende soulstem van Fin Greenall met zijn ingehouden voordracht. Niet alleen voor Fink is dit een geweldig groeiproces, maar ook Flood laat zich van een kant horen die we niet van hem gewend zijn. Een subliem verbond waar beide iets nieuws bij elkaar naar boven halen. Hoe geweldig is het als die twee met een identieke achtergrond aan de slag gaan. Het neerzetten van krachtige uitgekristalliseerde tracks met een eigen stempel. Dit gegeven laten ze los om iets unieks te creëren; alsof studenten een coherent eindwerkstuk afleveren om hiermee indruk te maken. Ze
distantiëren zich van de standaard popsong formule, waarmee ze wel het risico lopen om een anticlimax te bewerkstelligen.

Flood weet wanneer hij gepast afstand moet nemen zodat Fink die leidersrol kan opeisen. Juist in dat spookachtige minimalisme zijn de kwaliteiten zo duidelijk hoorbaar. Alleen Rocking Chair heeft die kenmerkende postpunk zwaarheid. Wel vraagt het van de luisteraar een inlevingsvermogen om de trage songs op je in te laten werken. Met die openheid in je achterhoofd valt er telkens weer zoveel nieuws te ontdekken. Bloom Innocent is een gepassioneerd stilleven, welke uit de verlaten duisternis tevoorschijn wordt gehaald. De weggestopte elementen krijgen een liefdevolle oppoetsbeurt, waarbij de schoonheid zich steeds duidelijker openbaart. Wat een genot om deze intensiteit te ervaren en te beleven. Zoals de albumhoes al uitbeeld is Bloom Innocent een herfstplaat, waar de eenzaamheid door heldere luchtigheid verwarmd wordt.