Quadrophenia van The Who is een album dat in het Verenigd Koninkrijk door sommigen tot een soort religie is verheven. Het album verschijnt vandaag als Quadrophenia: The Director’s Cut in diverse nieuwe uitvoeringen geremasterd en wel. Het werd gisteren in Hilversum tijdens een luistersessie gepresenteerd. WrittenInMusic was er bij.

Remasters, ze worden door ‘Jan met de pet’ regelmatig aangeduid als oude wijn in nieuwe zakken. Een manier om nog even snel geld te verdienen aan het product cd voor dit écht niet meer verkocht gaat worden. Zit in sommige gevallen wel wat in. Zo niet bij het oorspronkelijk in 1973 verschenen Quadrophenia, zo blijkt al snel als in de luisterruimte bij Rhapsody Sound & Vision de eerste tonen van de niet eerder uitgebrachte demo’s die op de luxe box zijn geplaatst uit de speakers schallen. I’m One klinkt tintelfris, alsof het gisteren werd opgenomen en alsof Pete Townshend recht voor je neus staat te spelen. Ook de andere demo’s sprankelen. The Real Me grijpt je meteen bij de keel, Punk zou in de demo versie eigenlijk gewoon als single uitgebracht kunnen worden. Alles behalve gedateerd en vol van kracht. Opvallend is hoe de demo’s niet alleen gedetailleerd zijn – alsof Townshend het album al af had voor de rest van de band voor inkleuring mocht zorgen – maar ook hoe ze geluidstechnisch de tand des tijd hebben doorstaan. Eerlijk is eerlijk, ze klinken stiekem beter dan het geremasterde album dat de eerste twee schijven van de box vult.

Dat terwijl de remaster van dat originele album ook in het geheel niet mis is. Quadrophenia klinkt meer organisch dan ooit, de instrumenten zijn minder een dikke brij en track voor track prima met het oor te isoleren indien je zou willen. En dat ligt echt niet aan het feit dat we de boel nu door een stel high end speakers gepresenteerd krijgen, zo stelt Harry van Dalen van Rhapsody. Van Dalen is behalve eigenaar van de hifi specialzaak boven alles een muziekliefhebber én een fan van The Who. Als vergelijkend bewijs legt hij de eerder uitgebrachte Quadrophenia remaster van het Mobile Fidelity Sound Lab – die op zich ook al een flinke sprong vooruit was ten opzichte van de eigenlijke release op cd – in de speler. Een versie die in vergelijk helemaal nergens meer naar klinkt. Het feit dat de demo’s zo helder en ongedateerd klinken, wijt hij aan de opnametechnieken uit die dagen. “Men werkte analoog en moest dus sommige takes over elkaar heen opnemen. Daardoor klinkt een en ander behoorlijk gecomprimeerd. De demo’s zijn geen overdubs op gedaan en daarom klinken ze nu helemaal opgepoetst zo helder.”

Daar is geen woord aan gelogen. Goed, het originele album blijft een klassieker en klinkt daadwerkelijk beter, voller en meer gedetailleerd dan ook. Hoewel Tommy waarschijnlijk de rock opera al zijn waarmee The Who tot in lengte van dagen geassocieerd zal worden, is Quadrophenia op alle fronten een beter album. Inhoudelijk is het sterker. Het verhaal van Jimmy de jongen die vier verschillende persoonlijkheden in zich draagt (het idee was dat elke persoonlijkheid gemodelleerd zou zijn naar een bandlid van The Who) die in de tijd van de ‘Mods’ en de ‘Rockers’ zichzelf vindt is een prima ‘coming of age’ verhaal waar zelfs de jeugd van nu zich in zou moten kunnen herkennen. Daarnaast is het muzikaal wonderschoon ingevuld en komt op dit album alles samen wat The Who zo bijzonder maakt(e). Het conceptmatige en muzikale talent van Pete Townshend in de composities, de bijna terloops aanvoelende maar oh zo rake baslijntjes van John Entwistle, de maniakale maar altijd briljante drums van Keith Moon en daar overheen natuurlijk de krachtige misthoorn die Roger Daltrey heet om de boel in te zingen.

Of deze remaster de status van het album in ons land zal opwaarderen, valt nog te bezien. Hier in ons landje is The Who sowieso niet zo legendarisch als elders, om wat voor reden dan ook. Al weten de liefhebbers natuurlijk al decennia hoe speciaal de band is en welk baanbrekend werk ze hebben verricht en liep de Ahoy toen Quadrophenia daar in 1997 integraal werd uitgevoerd er tot de laatste stoel vol voor. In Engeland is deze release echter echt een ‘groot ding’. Nu we de box gehoord en gezien hebben, kan je alleen maar concluderen dat het terecht is. De ‘buzz’ die aan de andere kant van de Noordzee rond zingt, zou Quadrophenia ook hier verdienen. De Super Deluxe Edition release is er in ieder geval een om te smullen, voor iedere muziekliefhebber. Naast de vijf schijfjes (twee cd’s met het originele album, twee cd’s met demo’s en een dvd met daarop een achttal 5.1 mixen) bevat de box een poster, een 7” vinyl single en een prachtig boekwerk waarin de totstandkoming van het album tot in detail is beschreven. Een prachtige release dus, die een klassiek album als dit verdient. Een release die ook als dubbel-cd (het volledige album aangevuld met elf demo’s) en een vinyl remaster te koop is.

CD1:

1. I Am The Sea
2. The Real Me
3. Quadrophenia
4. Cut My Hair
5. The Punk And The Godfather
6. I’m One
7. The Dirty Jobs
8. Helpless Dancer
9. Is It In My Head?
10. I’ve Had Enough

CD2:

1. 5:15
2. Sea And Sand
3. Drowned
4. Bell Boy
5. Doctor Jimmy
6. The Rock
7. Love Reign O’er Me

CD3:

1. The Real Me (demo)
2. Quadrophenia – Four Overtures (demo)
3. Cut My Hair (demo)
4. Fill No. 1 – Get Out and Stay Out (demo)
5. Quadrophenic – Four Faces (demo)
6. We Close Tonight (demo)
7. You Came Back (demo)
8. Get Inside (demo)
9. Joker James (demo)
10. Punk (demo)
11. I’m One (demo)
12. Dirty Jobs (demo)
13. Helpless Dancer (demo)

CD4:

1. Is It In My Head (demo)
2. Any More (demo)
3. I’ve Had Enough (demo)
4. Fill No. 2 (demo)
5. Wizardry (demo)
6. Sea & Sand (demo)
7. Drowned (demo)
8. Is It Me (demo)
9. Bell Boy (demo)
10. Dr Jimmy (demo)
11. Finale-The Rock (demo)
12. Love Reign O’er Me (demo)

DVD:

1. I Am The Sea
2. The Real Me
3. Quadrophenia
4. I’ve Had Enough
5. 5.15
6. Dr Jimmy
7. The Rock
8. Love Reign O’er Me

7” Vinyl

1. 5.15
2. Water