The Maccabees, uit Brighton, mikken anno 2011 niet op hitjes maar op muzikaal avontuur en duurzame kwaliteit. Given To The Wild is het fraaie resultaat van een schrijf- en opnameproces van twee jaar. Ieder bandlid kreeg enkele maanden de tijd om voor zichzelf ideeën uit te werken en bij te dragen aan de uiteindelijke opnames van dit derde officiële album. De plaat kwam tot stand in een oude studio, een pand waar niemand minder dan The Jesus & Mary Chain ooit de albums Honey’s Dead en Stoned And Dethroned opnamen.

The Maccabees klinken op Given To The Wild veelal sereen en verheven. Zoals de titel al suggereert, is dit qua sfeer meer een natuurplaat dan een stadsplaat. De band neemt de tijd om nummers op te bouwen en lardeert de nummers met soundscapes en sfeertekeningen. Nergens waaiert de band uit naar navelstaarderij – Given To The Wild blijft een popalbum en de groep zal zich dan ook niet op grote schaal vervreemden van haar publiek. Een sprong naar de meeste Coldplay- en Snow Patrolfans zit er echter ook niet in.

Inspiratie kwam van Stone Roses, Talk Talk, Davie Bowie’s Low en Hounds Of Love van Kate Bush. Dat zijn natuurlijk veelbelovende referentiepunten, al hoor je dit niet direct overal terug in de muziek. Wat je wel terughoort, en dat heeft de band gemeen met zijn voorbeelden, is een frisse, gedurfde benadering met een interessante, soms bijna transcendentale plaat als eindresultaat.

De natuur lijkt te roepen aan het begin van het album en dan dient Child zich aan, een parel van een zweefpopsong met een fijne versnelling en smaakvolle blazers. Ook Feel To Follow, dat al enige bekendheid genoot, is wondermooi. Vage echo’s van Talk Talk, fraaie zanglijnen en ook hier een climax die niemand in de koude kleren zal gaan zitten. Het stevigere Ayla houdt het hoge niveau vast, en nestelt zich in je brein dankzij een beheerst maar gloedvol refrein.

Hoewel Given To The Wild vervolgens wat aan prikkels inlevert, houden The Maccabees je nog een aantal keer op fraaie wijze bij de les: Forever I’ve Known is een zorgvuldig opgebouwde song en typisch voor de band: subtiele, trage pop met mooie effectvolle gitaren en gevoelige, breekbare zang en een climax die er met inmiddels vertrouwde natuurlijkheid uit komt rollen. Het poppy Went Away onderscheidt zich door pittige drums en mooie, strakke gitaarlijntjes. Unknow is een bezwerende track met dansvloerpotentie, zoals de Simple Minds dat dertig jaar geleden deden. Met  zanger Orlando Weeks aan het roer blijft het nummer echter meer boven de dansvloer zweven dan dat het hard inslaat. Een interessante zijsprong.

De springerige single Pelican is lekker en geeft het album een stoot adrenaline. Vergeleken met de meeste overige tracks is het echter een bijna alledaags nummer, alhoewel dat natuurlijk relatief is. Het voorlaatste Slowly One illustreert de evolutie van The Maccabees beter: van bijna-wiegeliedje naar prachtige, indringende erupties. Noise en harmonie gaan hier hand en hand en we begrijpen dat de eerste jaarlijstkandidaat zich heeft aangediend.