De tweede dag van North Sea Jazz 2010 was een ware souldag met onder meer Al Green, Lee Fields en een onweerstaanbare Sharon Jones & The Dapkings.

De start met Herbie Hancock, die dit jaar zijn 70ste verjaardag viert was veelbelovend. Als ieder jaar is Hancock van de partij op North Sea Jazz en hij verzuimt nimmer om indruk te maken. Zijn glansrijke oeuvre staat op zich natuurlijk ook. Waylon trok de Maas zaal flink vol met zijn onversneden mix van pop, soul en rock en dat de man een prima podiumpersoonlijkheid heeft staat buiten kijf.

Het was jammer dat The Roots en Lee Fields tegelijkertijd geprogrammeerd stonden omdat allebei een prima show weggaven. Fields, die de oerschreeuw van James Brown een nieuwe lading geeft, overtuigde met een glansvolle soulset. Tijdloze soul met kloten gespeeld in de lijn zoals die nu ook door Sharon Jones & The Dapkings zo geweldig voor het voetlicht wordt gebracht. The Roots beginnen bijna een gewone band te worden. Met een dikke set geweldige songs schuift het eerdere hiphop gevoel soms op de achtergrond. The Roots is echter een ware publieksklapper geworden die nooit verzuimd het publiek op de hand te krijgen.

Na het Gilberto Gil debacle van vorig jaar in het concertgebouw, waar hij een vervelende reggae set speelde, was Gil helemaal terug in de grote Maas zaal. Een behoorlijk imponerende mix van samba, forro en Braziliaanse folk in geweldige songs die het flink toegestroomde publiek op de wenken bediende. Braziliaanse sambasoul van grote klasse. Al Green was niet zo overtuigend als in voorgaande jaren helaas. Zijn keuze in songs was vreemd (Roy Orbison’s ‘Pretty Woman’ zelfs misplaatst) en daardoor liep het optreden wat muzikale schade op. Jammer, want een erg mooie uitvoering van ‘Lay It Down’ was toch weer niet te versmaden.

Niet geheel verrassend waren het Sharon Jones & The Dapkings die de zaterdagavond veroverden. Zoals een uitverkocht Paradiso eerder deze lente al had kunnen meemaken. Jones liet de zaal ontploffen met een overheerlijke soulpower en een jaloersmakende, helemaal gezien haar leeftijd, performance. The Dapkings….tja…wat een ongelooflijke begeleidingsband. Elke keer weer beter en opwindender.

Grote zaal afsluiter Macy Gray was vervolgens beter als verwacht, maar misschien zegt dat dan ook wel weer genoeg. De prima band en achtergrond zangeressen deden het matige songmateriaal soms zelfs even helemaal vergeten.