Het begin van de jaren negentig zag een prachtige stroom aan mooie, harde gitaarplaten. Nieuwe namen als Nirvana, Smashing Pumpkins en Pearl Jam zorgden ervoor dat de alternatieve rock een veel groter publiek kreeg dan in de jaren ervoor. De gitaarbands die echter al voor 1991 een spannend oeuvre hadden opgebouwd – denk aan onder meer Pixies, Sonic Youth, Ride en My Bloody Valentine, lieten in die periode echter nog steeds flink van zich horen, zodat je met recht kon spreken van een ongekende golf aan fraai gitaargeweld in de eerste jaren van het nieuwe decennium.

Bob Mould was ook zo’n ‘oudgediende’ die zich in de kijker bleef spelen. Zijn solodebuut na het uiteenvallen van Hüsker Dü, Workbook, bleek in 1989 een mooie, milde en introspectieve koerswijziging, terwijl opvolger Black Sheets of Rain (1990) een intense, donkere ervaring was. Ondanks de geweldige discografie van Hüsker Dü en zijn sterke start als solo-artiest bleef Mould toch vooral een gerespecteerd artiest met een relatief klein publiek van doorgewinterde indie/rock-liefhebbers. Qua naamsbekendheid en verkopen werd Mould in 1992 echter een flink stuk omhooggestuwd.

1991 had in het teken gestaan van akoestische optredens, songs schrijven en weinig geld. Mould begon vervolgens samen te spelen met bassist Dave Barbe en drummer Malcolm Travis. Aan tafel in een restaurant in Georgia kwam de bandnaam Sugar naar boven. De demo’s van Sugar leverden deals op met Rykodisc in Noord-Amerika en Creation in het Verenigd Koninkrijk. Het debuutalbum van Sugar, Copper Blue, had zodoende veel potentie, temeer daar de gitaarrock onverminderd populair bleef, vooral ook in Europa.

‘The stage was set for Copper Blue to be a successful record,” vertelde Mould the Quietus in 2012. “It’s a really great record. I sort of got lucky with the song writing and the timing because there are so many great records that don’t get noticed for years.’

Aanvankelijk scoorde Copper Blue vooral aan deze kant van de Atlantische Oceaan. De plaat bereikte de tiende plaats in de UK album charts en werd verkozen tot album van 1992 door NME. Dat was op zijn minst opzienbarend voor Mould die zijn goede reputatie nooit op zo’n wijze vertaald had zien worden. Kort hierna haakten de rest van Europa en ook Amerika definitief aan. MTV – toen nog regelmatig met goede nieuwe muziek bezig – speelde hier zeker een rol in. De vier singles Changes, Helpless, A Good Idea en If I Can’t Change Your Mind kregen aardig wat airplay en Sugar trok in die jaren de hele wereld over.

Velen associëren Bob Mould vooral met Sugar, en dan vooral die eerste plaat, Copper Blue. Dat is veel te beperkt en doet geen recht aan al het fraais van Hüsker Dü, Bob Mould solo en ook de andere releases van Sugar. Aan de andere kant is het mooi om te zien dat een puike indierockplaat als Copper Blue zo veel mensen kon bereiken en Bob Mould eindelijk grotere bekendheid (en financiële armslag) gaf.

September 2022, dertig jaar na de release van Copper Blue. Een mooie gelegenheid om deze klassieker, en de rest van Sugar, weer eens uit de speakers te laten knallen.

Lees meer over Bob Mould, Sugar en Hüsker Dü in de uitgebreide special.