Het hart van Owen Pallett
We wonen in een bevoorrecht land. De maker van één van de beste albums van vorig jaar deed een exclusieve toer door Nederland vorige week en deed daarbij Amsterdam, Tilburg, Groningen en Eindhoven aan. En als klap op de vuurpijl deed Owen Pallett, de man waar het hier om draait, dat met een orkest van veertig man, het Noord Nederlands Orkest.
Het is niet dat het lang geleden is dat de Canadees zijn zang- en vioolkunsten in onze regio tentoonspreidde. In februari van dit jaar stond hij nog op het alternatieve festival Cross-linx. De solovoorstelling die hij daar gaf en die hij normaal gesproken opvoert, is fascinerend van aard. Met slechts een viool, een keyboard en z’n beruchte loops creëert hij een heuse muur van geluid met veelal vijf of zes lagen muziek over en door elkaar heen. “Dit lijkt mij een prachtige mogelijkheid om nu eens met een orkest te spelen”, aldus Pallett aan het begin van de derde van de drie voorstellingen in de Oosterpoort in Groningen.
Het reeds aangehaalde album Heartland is een conceptplaat over Lewis, een verzinsel van Owen. Vertellend over de interactie tussen deze twee, fictie en realiteit, maakt Pallett filmische muziek waarin viool en piano de boventoon voeren. De twaalf tracks vormen een coherent geheel en vragen er dan ook om, om in één ruk gespeeld te worden. Getiteld Heartland Live verraadden de makers al wat de bezoeker konden verwachten: het gehele album in oorspronkelijke volgorde van begin tot eind. Omdat sommige nummers in elkaar overlopen, werd de aanwezigen vriendelijk gevraagd om te wachten met applaudisseren tot ná de voorstelling, hetgeen op de eerste avond in Amsterdam tot enkele ongemakkelijke momenten (moet ik nu klappen of niet?) had geleid.
Meest prominente verschil met zijn eenmansoptredens is de diepgang die een orkest nog blijkt te kunnen toevoegen aan de toch al zeer verfijnde muziek van Owen Pallett. Waar hij in z’n eentje van alles op één enkele viool moet ‘oplossen’, daar geeft het Noord Nederlands Orkest een prima uitgekiende muzikale indeling van het repertoire. Het maakt van Heartland nog meer een muzikale ervaring waarin de luisteraar helemaal kan opgaan en zich in kan onderdompelen. De locaties waar de optredens plaatsvonden, muziekgebouw, Oosterpoort, theater en een kerk, zijn dan ook uiterst knap uitgekozen.
Als na een staande ovatie Owen Pallett haast gedwongen wordt tot een toegift, blijkt gelukkig dat het orkest nog enkele liedjes uit zijn vroegere periode (waarin hij als Final Fantasy door het artiestenleven ging) heeft ingestudeerd. Dat maakt, hoewel hij reeds twee jaar onafgebroken toert met één plaat, dat het allesbehalve als een gemakkelijke cash-in avond aanvoelt, nog los van het feit dat een orkest dus blijkbaar nog meer diepte kan aanbrengen in deze toch al zeer verfijnde indiepop.