Trompettist Marquis Hill mag dan voor het grote publiek een nog wat exotische naam zijn, het afgelopen decennium maakte hij snel naam. Eerst in de Amerikaanse, daarna de wereldwijde jazzscene. Zijn reputatie snelde hem vooruit. Zo zag Marcus Miller hem spelen en nam hem direct op in zijn band, zodat Hill zich aan een breed publiek kon presenteren. Ook trok hij veel op met al net zo succesvolle leeftijdgenoten als Mayaka McCraven en Joel Ross en maakten ze steeds weer volop indruk op de diverse podia wereldwijd. Daarnaast was daar zijn eigen muziek, die per album succesvoller werd. Met de uitgave van New Gospel Revisited, een live herinterpretatie van zijn eerste album onder zijn eigen naam, en de mogelijkheid echt weer eens een aantal optredens achter elkaar te kunnen gaan spelen, werd het tijd dat we Hill eens uitgebreid zouden gaan spreken.

Toevallig even terug in zijn geboorteplek Chicago (Hill woont al vanaf 2014 in New York) spreken we hem over Zoom. Het gesprek vertrekt vanuit zijn nieuwe album. ‘Eigenlijk had ik al vele jaren het idee dat ik mijn eerste album met een andere groep muzikanten moest gaan herontdekken. Niet dat de band die in 2010 op New Gospel meespeelde niet goed was, zeker niet, maar ik was 23/24 toen ik mijn eerste album als leider van een band opnam en het leek me interessant om te bekijken of de composities nog ‘stonden’. Je eigen composities voor de eerste keer opnemen als leider van een band heeft een bepaalde basis van bluf en overredingskracht nodig. Als je jong bent voelt dat absoluut anders als dat je ouder wordt. Ik was jong en overtuigd dat de composities die ik geschreven had veel indruk zouden maken. Tegelijkertijd wist ik dat ik de opnamen onder eigen beheer moest gaan uitbrengen en zoveel geld had ik nog niet verdiend. Dus op studiokosten moest worden beknibbeld waardoor de sound er niet zo uitkwam als ik had gewild. Het vertrouwen in de kwaliteit van de composities verdween niet maar over de geluidskwaliteit bleef ik ontevreden. Voor het herbeleven van de composities had ik al snel mijn favoriete muzikanten in mijn hoofd bij elkaar. Met Kendrick Scott op drums, Joel Ross op vibrafoon, Walter Smith III op tenorsax, James Francies op piano en Harish Raghavan op bas heb ik mijn ideale band bij elkaar gekregen en we vierden de New Gospel composities op twee avonden in december 2019 in Chicago, in de fijne jazzclub Constellation’.

‘Eén van de avonden hebben we nu gebruikt voor het album. De set klopte die avond helemaal, eigenlijk precies zo als ik had gehoopt hoe de herbeleving van mijn tracks eruit zou gaan komen. Deze groep muzikanten stuwt elkaar op, haalt het allerbeste uit elkaar naar boven. Waardeloos dat we de afgelopen jaren de optredens die in het teken van New Gospel Revisited zouden staan vanwege de pandemie niet konden doen. Daarom heb ik de release van het album ook maar steeds weer uitgesteld. Nu het er naar uit lijkt te zien dat in de lente alle zalen wel weer open kan gaan we dat alsnog doen. Een heel goed vooruitzicht. Maar voordat je te vroeg juicht, het gaat alleen om de optredens in het teken van de plaat, ik heb verder geen plannen om meer met deze band op te gaan nemen. Nou ja, vooralsnog niet, je weet nooit hoe zaken lopen. Ik heb mijn eigen Blacktet waarmee ik al genoeg optredens kan vullen en daar zit trouwens Joel (Ross), een man waarvan ik muzikaal niets wil missen, ook in.’

We krijgen het over zijn start als muzikant. ‘In eerste instantie waren het de drums die me aantrokken en als jonge jongen was ritme voor mij het allerbelangrijkst. Drums waren mijn eerste muzikale uitlaatklep. Pas toen ik mijn nichtje, die in hetzelfde complex woonde als wij waar met ons gezin woonden, steeds weer trompet hoorde spelen raakte ik in de ban van het instrument. Zelf ben ik eigenlijk pas echt goed gaan studeren in mijn jonge tienerjaren. Hoewel ik ben opgegroeid met Motown soul, The Isley Brothers en Marvin Gaye, was mijn kennismaking met jazz, de reden om echt hard gaan studeren. Ik ontdekte dat ik het, naast het zoveel mogelijk oefenen/spelen, fijn vond mijn muzikale gedachten op papier te zetten dus toen de mogelijkheid kwam om daarop door te studeren (op de Northern Illinois University) pakte ik die met twee handen aan. New Gospel kwam in 2011 uit nadat ik jaren ervaring had opgedaan in de bands van Bobby Broom, Benny Golson, Antonio Hart, Steve Turre, Corey Wilkes en Ernest Dawkins, allen voor mij jazzgrootheden…’

‘Je eerste plaat als bandleider met composities die je zelf hebt geschreven en waarbij jij alles moet regelen, van de studio boeken, alle muzikanten regelen en ook alle kosten voor je rekening neemt, is dat ook. Gelukkig had ik de jeugdige bluf om dat te doen (lacht). En ik had meer dan genoeg stukken geschreven en met een band die volledig uit mede-Chicago-muzikanten bestond namen we deze op. Hoe goed ik als trompettist en componist was geworden werd me eigenlijk pas beter duidelijk in 2014 toen ik de prestigieuze Monk Institute Competitio won en een wervelende tekst ter uitleg kreeg. Met in de jury onder meer Herbie Hancock (naar wie de prijs tegenwoordig is vernoemd, red.), Chick Corea en Terence Blanchard was dat een enorme eer. Vooral om die eer van Terence, medetrompettist, toegezwaaid te krijgen voelde heel bijzonder. Terence is één van mijn absolute helden. Niet alleen door zijn altijd progressieve spel maar zeker ook door het feit dat hij jonge muzikanten in zijn band altijd een kans geeft. Als je ziet wie er de afgelopen decennia in zijn band hebben gespeeld en later grote jazznamen werden duizelt het je gewoon. En de avontuurlijk muzikale koers die hij altijd weer vaart verdient het allergrootste respect. Muzikanten en bandleiders als Terence zijn zo ongelooflijk belangrijk als je als muzikant je eerste stappen de muziek in maakt.’

Op de vraag op welk moment van zijn carrière hij staat is hij vrij duidelijk. ‘Als jazzmuzikant moet je heel veel spelen, zowel thuis oefenen als heel veel live spelen, en jezelf op beide gelegenheden flink laten uitdagen. Je ook niets in de weg laten leggen door mensen die wel weten welke muzikale kant je op wilt. Met mijn opvoeding in soul, mijn jeugd in de hiphop en mijn grote liefde voor jazz moet je je muzikale gedachten gewoonweg de vrije loop laten en kijken wat daaruit komt. De ene keer zal dat meer jazz zijn, New Gospel en de Revisited plaat zijn dat zeker, de andere keer duik ik juist het experiment in om al die stijlen samen te laten vloeien. In de tien jaar dat ik nu actief bezig ben met albums uitbrengen voelt elke plaat als een nieuw begin, zelfs Revisited. Al zou je dat ook kunnen zien als de afsluiting van een periode, daar ben ik nog niet helemaal uit. Juist ook door de podiumstilte vanwege Covid ben ik de afgelopen twee jaar meer gaan nadenken wat ik allemaal nog wil en de creativiteit kwam door de rust als vanzelf naar boven. Er zitten alweer heel veel heel verschillende nieuwe projecten in mijn hoofd. Sommige die ik alleen live wil gaan doen , en sommige die juist voor opnamen bedoeld zijn. Ik heb zelfs de muzikanten al in mijn hoofd waarmee ik die projecten wil doen, maar daar zeg ik nog even niets over.’

‘Ik ben er vanaf het allereerste moment van mijn carrière in de muziek op gefocust geweest om alles dicht bij mezelf te houden’, vertelt hij als we het hebben over zijn eigen label. ’En dan niet alleen de muziek maar zeker ook de manier waarop ik deze naar buiten breng. Dat is soms wat onhandig maar uiteindelijk wel bevredigender. Mijn eerste plaat bracht ik uit in eigen beheer zonder iets te weten over hoe je dat moest doen. Gewoon ook zonder echte labelnaam. Ik perste gewoonweg 500 CD’s op waarvan ik een aantal opstuurde om optredens te krijgen en het gros verkocht na afloop van diezelfde concerten. Bij het verschijnen van mijn tweede plaat (Sound of the City, 2012) had ik mijn eigen platenlabel Black Unlimited Music Group opgericht en sindsdien verschijnt alles via dat label’

‘Nadat ik in 2014 de Monk Institute prijs won kreeg ik een mooie deal aangeboden bij het grote Concord. Zo’n groot platenlabel heeft er absoluut aan bijgedragen dat ik bij een groter publiek bekender ben geworden maar na die plaat was ik er ook wel weer klaar mee (lacht). Je wilt uiteindelijk zelf bepalen wanneer je albums uitbrengt, dus geen push van bovenaf. Of juist dat je graag een album snel wilt uitbrengen en dat dan niet kan. Samenwerking, zoals nu met het Britse Edition Records, werkt gewoonweg beter bij me. Ik had de opnamen van New Gospel Revisited al even in bezit toen ik weer in gesprek raakte met Dave (Stapleton, baas van Edition) en het voelde goed om de distributie via hem en Edition te laten verlopen. Uiteindelijk zelfs zo goed dat ik mijn volgende plaat ook via hen wil laten lopen. Een deal met een Brits platenlabel is ook gewoonweg handig omdat wij als Amerikaanse jazzmuzikanten 2/3^de van onze optredens in Europa doen en we dus dan zeker weten dat de lijnen in alles kort blijven’.