In het najaar van 2019 gaf de Amerikaanse trompettist Marquis Hill twee optredens in zijn geboortestad Chicago waarin hij zijn eerste album New Chapter opnieuw beleefde. Met muzikanten waarmee hij de afgelopen jaren veel speelde en die hij de perfecte keuze vond om de composities een herbeleving te geven. Met een plaat van die opnamen onder zijn arm en een grote tour met diezelfde groep muzikanten op de planning stond hij klaar de wereld over te trekken. En toen kwam de pandemie.

De release van het album werd uitgesteld, net als de tour. Nu twee jaar later staat Hill in het Bimhuis, als onderdeel van een tour die hem vier avonden in Nederland laat spelen. En in zijn band zit dan wel trouwe vriend Joel Ross (vibrafoon en toetsen), de rest van de band die die twee bewuste avonden in Chicago meespeelden op wat New Chapter Revisited werd, is anders en compacter. In de jonge Jeremiah Collier op drums en Junius Paul op bas heeft Hill echter wel muzikanten meegenomen die even veelbelovend als ambitieus zijn.

De set in het volledig uitverkochte Bimhuis wordt volledig gedreven op basis van de composities van New Chapter maar krijgen in de handen van deze mannen wederom volledig nieuwe bewerkingen mee. Wervelende bewerkingen. De eenheid van deze band is zonder twijfel uitzinnig te noemen. Collier is een waanzinnig talent dat geen ritme hetzelfde wil laten klinken en dan ook constant uitprobeert. Paul is al net zo. Zittend op een kruk slingert hij de ene na de andere geweldige baslijn onder de composities door.

De composities die op New Gospel Revisted te horen zijn krijgen in deze kwartetopstelling wederom een frisse en uitdagende benadering. Natuurlijk is Collier (nog) geen Kendrick Scott maar de dynamiek die hij in zijn ritmes gooit stimuleert Paul tot erg fijn spel waarover Ross zijn vermaarde vibrafoonspel laat triomferen. Achter de piano vooral ingetogen druk hij met zijn markante vibrafoonspel een stempel op de sound van de band.

Hill is de meester in het midden die met steeds weer de kern van de composities raakt. Hij is het die, hoewel hij de muzikanten om zich heen vrijuit laat spelen, de composities laat herinterpreteren, duidelijk de lijnen uitzet en met zijn fijne trompet- en bugelspel het voortouw neemt, de stempel op de composities drukt. Juist omdat de muzikanten om hem heen zo gretig spelen, spat de muziek van het podium af.

Natuurlijk blijft het Amerikaanse jazz en krijgt elke muzikant ook de ruimte een solo te spelen. Soms net even te lang. Binnen deze anderhalf uur set eigenlijk overbodig. Juist binnen de ijzersterke composities en uitvoeringen horen we hoe goed deze muzikanten zijn en juist door hun bijdragen aan die composities komt hun uitmuntende spel nog beter uit de verf. Maar laten we dat een kleine kanttekening binnen een geweldig concert noemen.

Marquis Hill maakt met dit optreden duidelijk één van de grote namen binnen de jazz te zijn geworden en elk zomerfestival zou dit jaar wel gek zijn deze band niet uit te nodigen. Zoveel spelplezier, avontuur, ambitie en overtuigingskracht maakt elk festival een rijker spektakel.