Nachtvogel is het debuutalbum van Marion Vervoort. Het is een album in haar eigen dialect en Marion volgt op het album nadrukkelijk haar eigen muzikale weg. Ze maakte het album in samenwerking met de begaafde pianist Egbert Derix, bepaald geen onbekende voor Written In Music. De weg naar het maken van het album, de achtergrond van het album, zingen in het dialect, de samenwerking met Egbert, Marions muzikale pad, daar wilden we graag nader met Marion over in gesprek gaan. Dit is deel 3 van een driedelig interview. Afgelopen zaterdag verscheen het eerste deel. Het tweede deel vind je hier.

WiM: Je hebt nu een eerste album uitgebracht en je hebt een aantal concerten gespeeld. Hoe ga je nu naar de toekomst? Wat staat er op het programma? Ik heb vanochtend naar een podcast geluisterd over het uitbrengen van boeken, waarbij het zomaar kan zijn dat je 99 uit de 100 keer wordt afgewezen. Dus het vraagt hard werken. Wie zit er op je te wachten immers? Dat vraagt veel initiatief van je zelf, van mij dus. Ik heb nu ook veel kleine Limburgse theaters en andere locaties benaderd. Het is vissen en blijven vissen. Voor 2022 staan er geen optredens meer gepland.

In 2023 heb ik wel al wat optredens staan, onder meer in de Mariakapel in Holthees, maar ook in het Salviuskerkje in Limbricht en het theater in Venray en Panningen. Het is een soort van spel waar je in terecht komt. Wanneer komt een theater over de brug of moeten wij dat doen? En dat is dus iets heel anders dan dat je een aanbod krijgt desgevraagd om te komen spelen, met een mooie vergoeding. Juist omdat er veel aanbod is en het je niet komt aanwaaien, is dat echt hard werken. Misschien omdat ik nog onbekend ben voor de theaters. Dat kan. Het moet ook gewoon groeien. Ik geef het wel de tijd. Maar ik wil wel zichtbaar blijven, ik blijf mijn muziek uitdragen én onder de aandacht brengen. Het is continu mezelf moeten neerzetten. Echt een heel andere tak van sport.

WiM: Je schrijft ook erg fijn leesbare stukken op Linked In. Zou je niet op een vergelijkbare manier ook stukken op Facebook of op Instagram kunnen delen om aandacht op je te vestigen?  Ja, ik vind het erg fijn om stukjes te schrijven. Het is natuurlijk ook een aftasten wat qua kanaal het beste past. Dat vind ik nog wel zoeken soms.

WiM: Het blijft natuurlijk ook een zoeken. Misschien als tip toch ook eens kennis nemen van wat Noam Vazana, de Ladino zangeres die niet alleen zeer fraai zingt en trombone speelt, maar die ook een podcast heeft ontwikkeld en lesmateriaal met tips voor onafhankelijke muzikanten. En ja, het blijft natuurlijk iets dubbels hebben dat je ergens afhankelijk bent van hoe je in playlists van bijvoorbeeld Spotify naar voren komt. Wat zou nou een mooie oplossing zijn om hier meer algemeen iets in te kunnen betekenen? Als je naar mijn maandelijkse luisteraars kijkt op Spotify, het zou geen graadmeter moeten zijn. Zitten daar mijn luisteraars wel? Ik heb het wel voor mezelf losgelaten om te zeggen dat het nu zou moeten gebeuren. De mensen die mijn muziek mooi vinden, die blijven wellicht wel luisteren. Diegenen die dat niet willen, dan maar niet.

WiM: Dat is een mooi sterk statement. Wat is je droom op muzikaal gebied? Ik ben op dit moment zeer tevreden met de samenwerking met Egbert. Ik zou het ook wel erg leuk vinden om ooit wel eens meer richting gitaar of juist electronische en synths sounds stappen te zetten. Ik zou in Nederland ook wel op mooie plaatsen willen spelen, met bezoekers die juist ook mijn muziek echt met warmte ontvangen. Dat zou ik wel erg fijn vinden. Er kwam een keer een bezoekster na afloop van een optreden naar me toe en die gaf aan dat ze helemaal in de muziek zat tot het moment dat het concert was afgelopen. Dat vond ik prachtig. Ik weet dat ik dat met mijn muziek kan. Het klinkt misschien als een open deur. Maar daar zit het voor mij echt wel in. Of ik nu muziek maak, of ik op het podium sta, dan valt voor mij alles samen. Het constante proces van samen creëren en produceren van muziek is wat mij voldoening geeft. Dat is voor mij waar het om gaat, het hier en nu van met de muziek bezig zijn. Waar het heen gaat, dat weet ik natuurlijk nog niet. Het mooiste zou natuurlijk zijn wanneer je met een clubje muzikanten bent die gelijkgestemd zijn waarmee je samen kunt optrekken. Het zelf voortdurend de motor zijn, dat vraagt ook veel. Maar het diepe verlangen maakt de weg de moeite waard. Als je voor jezelf een doel voor ogen hebt van wat je wil, dan, dat geloof ik ook wel, dat dat uit kan komen.

WiM: In deze regio, nou, meer specifiek, in dit dorp, zitten meer muzikale talenten. De Heideroosjes, maar natuurlijk ook Rowwen Hèze. Hoe werkt dat dan voor jullie, hoe zeer vinden jullie elkaar ook in muzikaal opzicht, misschien in samenwerking? Ik heb een exemplaar van Nachtvogel bij Jack Poels (Rowwen Hèze) in de brievenbus gedeponeerd. Helaas heb ik er tot op heden niets van gehoord. Ik heb wel begrepen dat Tren en Jack onder de indruk waren van hoe we het album hebben opgenomen; Nachtvogel namen we op in de studio van hun geluidsman Niels Koster. In één take met drie muzikanten én gaan. Dus dat signaal hebben we van Niels gekregen. Het is desondanks niet gekomen tot een persoonlijke terugkoppeling. Het zou wel mooi zijn om een keer samen iets te doen. Wie weet komt het er nog wel eens van?

WiM: Zoals je al zei, je kunt niet altijd alles voorzien. Misschien ligt dat inderdaad in de toekomst besloten. Zijn er nog woorden die je wil toevoegen aan waar we al over spraken? We hebben het interview dan weliswaar niet wandelend gedaan, maar dat kan nog een volgende keer ervan komen. En het mooie is dan dat die wandeling zomaar naar een hoger gelegen punt leidt, naar het hoogste punt van Noord-Limburg, naar de Zuringpeel, vanwaar je heel ver Duitsland in kunt kijken ook, en dat is ook wat ik heb vastgelegd in Alsof Ut Leave Good Is Zoë, een heel mooi plekje, en ook zo’n plek waar je alles met een afstandje kunt bekijken, dat maakt dat je er vanzelf ook goed kunt relativeren en niet slechts ééndimensionaal.

WiM:  Mooie slotwoorden, Marion. Dank je wel. Dank voor je tijd. Graag gedaan.