Een zondagmiddag in het Limburgse Limbricht, een eeuwenoud kerkje, uit ongeveer 1000 of 1100. Of daar tussenin. En niet zomaar een kerkje, het Salviuskerkje heeft een buitengewoon fraaie akoestiek, een kerkje dat juist daarom al veel loftuitingen ten deel is gevallen.

Het is een fijne opkomst in het prachtige kerkje. Als het aanvangstijdstip zich aandient, is het Marion die het woord neemt en die een korte inleiding verzorgt op de loop van de middag, op het programma dat Egbert en zij deze middag brengen. Een mooie locatie, alsof het zo moet zijn, om muziek van het album Nachtvogel en van Boomasiel live te gaan beluisteren.

Het samengaan van de beleving van muziek met überhaupt beleving van momenten, het is iets dat niet zomaar te verklaren is terwijl dat juist iets is dat versterkend kan werken: hetzij de beleving van muziek, hetzij de beleving van het moment. Of juist van allebei.

Deze middag zijn de twee zijden van de medaille duidelijk aanwezig. Egbert neemt plaats achter een fijne piano, Marion staat in de directe nabijheid en, hoe kan het ook anders, Alsof Ut Laeve Good Is Zoë (Alsof Het Leven Goed Is Zo) opent. Ja, wanneer je het album kent, dan hoor je meer dan Egbert en Marion. Een prachtig arrangement, strijkers, bas, drums. Hier in het Salviuskerkje is het hier, is het nu. Geen vergelijking nodig. De stem van Marion klinkt helder, zonder versterking in de inderdaad prachtige akoestiek. Egbert speelt zijn partijen. Niet enkel als begeleiding. Je voelt je zelf wegzweven, wegglijden op zijn pianospel. Aanvullend enerzijds, verrijkend is het meer nog. Ook luisterend naar deze uitvoeringen als duo ligt er magie in het verschiet. Marion zet al subtiele accenten met haar zang, af en toe het gebruik van de volheid van haar stem, even een nadruk leggend en Egbert neemt ons mee in een virtuele instrumentale wandeling. Je ziet Marion ook genieten. Hoe mooi het is om er samen zo te staan.

Stille Vlinder, even zeer al een mooi nummer van Nacbtvogel, volgt. Zie hoe het lied leeft en danst in de zang, hoe Marion de woorden laat spreken, niet alleen in haar zang, maar ook in haar non-verbale accenten. Het moment is hier, het moment is nu. En het is genieten. Een mooi nummer opgedragen aan haar dochter en opnieuw fijne meanderklanken van Egbert.

Niet alleen Nachtvogel klinkt vanmiddag, ook het vorig jaar verschenen Boomasiel van Egbert waar Marion naast anderen aan meewerkte en dat zich ontvouwde als een album met op muziek gezette gesproken en gezongen gedichten, baadt zich in de aandacht van de aanwezigen.

Als eerste het stemmige Vur Iederiën (Voor Iedereen) dat ontroering met zich meebrengt in zijn tekst, maar ook door tijd en locatie en door de manier waarop Marion en Egbert het brengen. Je kunt het als een afscheidslied beluisteren, er zit ook hoop in. Het is hoe dan ook erg mooi. Gevolgd door het ontzettend mooie As De Schemer Keumt dat Marion voor haar grootvader schreef, een mooi nummer over het vervagen van herinneringen, van beleving, van het hier en nu. Marion zingt het met grote bevlogenheid en met de dansende klanken van Egbert, ondanks de niet mis te verstane boodschap, voelt het deze middag misschien juist ook als een vasthouden aan wat je niet los wilt laten maar wel moet.

Het is mooi hoe Marion en Egbert het programma voor de middag hebben samengesteld. We gaan naar Boomasiel terug.­ Luister je naar het album, luister je hier deze middag, dan is het ook Egbert die ons meeneemt in wat hij met ons wilt delen in de muziek. Het meanderen, de klanken, hoeveel is er in het moment? Hoeveel juist een uiting van het hier en nu? Als luisteraar is het genieten, is het beleven. Je wilt niet ergens anders zijn. Dit is het beleven van het moment.

Het komt niet als een verrassing dat de gemeente Horst aan de Maas meer muzikaal talent binnen haar grenzen heeft dan alleen Egbert en Marion. Het gezelschap uit America dat ooit een alternatief Limburgs volkslied schreef en dat Nederland erop wees dat het Limburgs ooit de voertaal in Nederland zou worden, bracht ook De Zwarte Plak uit, een lied over de Tweede Wereldoorlog, maar dan dichtbij. Niet in grote woorden, maar voor iedereen begrijpelijk. Egbert en Marion zetten het zo mogelijk raker nog neer en laten het tot een ieder spreken, de grens in tijd tussen toen en nu geslecht. Erg, erg mooi.

De tijd in het concert glijdt ongemerkt voorbij. Dat gebeurt nu eenmaal. Het Salviuskerkje geniet van het optreden, geniet van het delen, geniet van het spel, van de bezieling en begeestering die beiden in hun muziek leggen en die je in het kerkje gewoonweg voelt. Hoe mooi! Ontroering bij Deze Stilte, een erg mooi muzikaal en vooral betrokken eerbetoon aan een overleden buurtgenoot. Marion en Egbert weten te raken.

Zowel Boomasiel als Nachtvogel vinden deze middag hun weg naar aandachtige aanwezigen passend stil bij de muziek die hier wonderwel past, die afwisselend ontroerend en gewoonweg mooi is en die steeds laat genieten. Ogen sluitend luisterend naar waar Egbert ons meevoert, de zang van Marion meer centraal op een ander moment of juist het samen klinken van de twee naast elkaar. Het is mooi, het is goed, het is hier, het is nu.

Deze zondagmiddag in het Salviuskerkje is buiten buiten. Is ellende die er op deze wereld is, niet hier. Die is weg. Weg van waar de muziek is, weg van waar het goed is zo. Als je de kans krijgt om een concert van Egbert en Marion bij te wonen, of je het Limburgs nu meester bent of niet, grijp die kans dan met beide handen. Het is erg genieten van heel organisch samenspel en samengaan van twee muzikale reisgenoten die je graag als gezelschap zien bij wat zij met je willen delen. Kom je niet toe aan het bezoeken van een concert van hen, beluister dan in elk geval hun muziek. Ten zeerste aanbevolen.

Fotograaf: Jan Dael