‘One of Scotland’s finest songwriters’. Met zijn nieuwe, vijfde, album Hope Park onderstreept Adam Holmes wederom met verve deze omschrijving. Het in augustus 2022 in eigen beheer uitgebrachte album – en vanaf 27 januari 2023 officieel ook te streamen –   verdient het om in bredere kring beluisterd te worden, wat ook geldt voor zijn hele oeuvre overigens. Op 19 november jl. reisden we af naar het prachtige Edinburgh om met Adam te praten over zijn passie, muziek. We maken een lunchafspraak in The Mosque Kitchen, een populair Indiaas familierestaurant in het centrum.

WiM: Allereerst Adam, gefeliciteerd met je nieuwe album, Hope Park. Ik heb het enkele maanden geleden via je website besteld, maar het is nog steeds niet te beluisteren via de streamingdiensten. Waarom is dat?
De manier waarop ik werkte vanaf het begin, tot onlangs eigenlijk, was alleen om te creëren. Platen maken en het ambacht van liedjes schrijven gebruiken als een instrument om mezelf te verbeteren. Onlangs ben ik 32 geworden en ik voel dat ik op het punt sta om door te breken, omdat ik nu tien jaar aan het creëren ben. Wat ik me dit jaar realiseerde was dat ik niet anders heb gedaan dan platen maken en optreden. Ik heb nooit te tijd genomen om promotie te doen. De mensen die mijn albums inmiddels kennen zijn de diehard fans, maar relatief gezien heb ik natuurlijk een klein publiek. Dus ik wil nu manieren benutten om mijn publiek te vergroten en niet alleen maar mijn album uitbrengen en dan weer verdergaan. Ik wil het nu anders benaderen en visuele inhoud en sociale media gebruiken om de muziek naar een breder publiek te brengen. Dus ik heb de officiële releasedatum van Hope Park steeds maar weer uitgesteld en ik heb het geld dat ik via mijn website heb verdiend gebruikt om videoclips en advertenties mee te bekostigen. Het grootste obstakel tussen mij en een groter publiek is niet talent of inhoud, maar kapitaal.

Adam beaamt dat hij bij voorgaande albums wel geweldige recensies heeft gehad, met name in Schotland, maar aangezien Hope Park dus nog niet officieel uit is, zijn er ook nog geen nieuwe recensies verschenen, behalve die in Written In Music, eind oktober 2022, in feite de eerste publicatie.

WiM: Nu ik de afgelopen paar maanden intensief naar je muziek heb geluisterd, denk ik dat Hope Park een van je beste, zo niet je beste is tot nu toe.
Bedankt, dat denk ik ook.

WiM: Het is anders dan bijvoorbeeld het eerste album dat ik ooit van je hoorde – Brighter Still, in 2016. Dit nieuwe album is heel kaal en akoestisch. Maar ook heel aanstekelijk, met ook weer schitterende melodieën en voortreffelijke teksten.
Ik ben blij om dat te horen.

WiM: Een van de mooiste liedjes op je nieuwe album is wat mij betreft The Healing. Muziek als helende kracht. Ik was erg geraakt door de volgende tekstregels:

‘When I am gone and my life’s left behind
May it be said that I was gentle and kind
May it be known that I give up my life to the healing’

Wat mooi dat je dat eruit hebt gehaald, want als er woorden zijn die het album samenvatten en die mijn missie weergeven, zijn het juist die regels! Ik ben erg trots op de tekst van dit liedje. Ik ben ooit begonnen als een rapper, maar ik ontdekte vrij snel dat er geen geld te verdienen viel met Schotse rap, niet erg verrassend achteraf gezien. Ik zong soms de refreinen en toen kreeg ik complimenten over mijn goeie zangstem.

WiM: Er is trouwens één liedje, When Will I Be Free (openingsnummer van het album Midnight Milk), waarop je nog gedeeltelijk rapt.
Ja, dat klopt, het enige nummer binnen mijn muziek als folkartiest de afgelopen 10 jaar. Daarvóór heb ik een vijftal rapalbums uitgebracht, voordat ik als singer-songwriter verder ging. Ik heb nog wel veel met artiesten en producers gewerkt in de hiphopwereld. Voor mij is Hope Park trouwens tekstueel gezien het dichtste dat bij hiphop ligt, zeker in liedjes als The Healing en Mysterious Ways.

WiM: Ik las dat je muziek maken, als een waardevol en belangrijk onderdeel van je leven beschouwt. En liedjes schrijven als een privilege.
Ja, absoluut! Er is geen scheiding tussen leven en muziek. Muziek is leven! Het is niet mijn baan. Mijn baan bestaat uit e-mails schrijven over concerten en foto’s en berichten plaatsen op sociale media, wat ik trouwens allemaal erg leuk vindt. Maar muziek maken is echt anders.

WiM: Het slotnummer van Hope Park heet, denk ik, niet voor niets Edinburgh. Hoe was het om op te groeien hier?
Eigenlijk ben ik opgegroeid in Portobello, een kustplaats vijf kilometer buiten Edinburgh. Een best wel ruige plek. Het was ooit een populaire badplaats, maar sinds de goedkope vakantievluchten naar Zuid-Europa is het vrij snel in verval geraakt. Toen ik er in de jaren negentig opgroeide werd het omringd door wijken voor kansarmen. Geweld en criminaliteit waren het gevolg en ik herinner me Portobello en mijn jeugd niet als een gelukkige plaats en tijd. We woonden met acht kinderen in een best wel klein huis, samen met andere huurders. Mijn moeder runde een winkel, die met het huis verbonden was. Een winkel die ook nog fungeerde als een geestelijke gezondheidskliniek, dus we werden met allerlei mensen geconfronteerd. Toen ik 15 was, ben ik weggegaan. En voor mij was Edinburgh mijn tuin, mijn speelplaats. En sindsdien ben ik hier.

WiM: Er is een regel in het liedje waarin je zingt “Edinburgh, my disgust and my desire”.
Die regel gaat eigenlijk vooral over toerisme en Airbnb. Een deel van de tijd waarin ik opgroeide hier in Edinburgh was bij The Royal Mile, waar mijn vader een appartement had. Er was een duidelijk gemeenschapsgevoel, zelfs in die straat. Als je nu kijkt, zie je misschien wel zeventien sleutelkastjes bij de voordeur. Ik denk dat iedereen die uit Edinburgh komt die haat-liefde verhouding met dit aspect van de stad heeft. En dan heb ik het nog niet gehad over het Fringe Festival, maar dat is weer een ander gesprek! Dan is het echt gekkenwerk.

WiM: Ik las dat je tot je twintigste op een bouwplaats hebt gewerkt. Wat deed je besluiten om met het werk als timmerman te stoppen en in de muziek te gaan?
Ik besloot het op mijn twintigste verjaardag, maar waarom, weet ik eigenlijk niet. Eerlijk gezegd, had ik ook een succesvolle meubelmaker kunnen worden en was is ook wel gelukkig geworden. Ik had het misschien wel kunnen combineren met optredens. Mijn vader was een houtbewerker en ik had hetzelfde kunnen worden. Ik wil niet willen zeggen dat ik nu per se gelukkiger ben dan als bouwvakker. Waarschijnlijk wilde ik gewoon zien wat ik kon bereiken.

WiM: Ik wil het graag over je teksten hebben. Ze geven je muziek een extra dimensie.
Ik ben een goeie luisteraar, dat is het eigenlijk. Ik probeer te luisteren wat de toon van een melodie mij wil zeggen. Slechte songschrijvers luisteren niet naar wat de melodie hen wil vertellen. Als je naar een instrumentale versie zou luisteren van een Simon & Garfunkel album, dan zul je ongetwijfeld de communicatieve energie van de melodieën horen. Paul Simon is echt een meesterlijke tekstschrijver, omdat hij perfect luistert naar de melodie. Als ik in de studio aan het opnemen ben, dan mompel ik woorden, die vaak vrij dicht bij de uiteindelijke tekst uitkomen.

WiM: Het viel me op dat je op je albums regelmatig de woorden ‘darkness’ en ‘light’ gebruikt. ‘I was born in darkness, I was born in light’ (uit: Mother’s Arms). En ‘we are born out of the darkness to a world that’s full of danger’ (uit: Whatever It Is You Do).
Dat is interessant! Ik heb een energie in me, waarbij ik zoekende ben. Ik denk dat de muziek op mijn albums die energie mooi weergeeft. Ik heb ook best wel veel diepgaande, donkere dingen meegemaakt. Ik heb over het belang van contrast geleerd. Er is een gezegde dat depressie je thuis is en je voelt tegelijkertijd heimwee. Ik ervaar weleens zogenaamde tunnels, waarin het lijkt alsof er geen licht meer terugkomt. Dus donker en licht zijn absoluut thema’s in de teksten. Interessant dat je dat hebt opgepikt.

WiM: Overigens voelen de liedjes niet donker… Droevig soms, zoals Hard Times op je nieuwe album, maar niet donker of zwartgallig.
Nee, dat klopt. Weet je, het leven is imperfect en chaotisch. Daarom wil ik kunst maken die mooi en perfect is.

WiM: Hoop is ook een thema dat terugkomt bij je. Het nieuwe album heet zelfs Hope Park.
Dat is een woordspeling. Ik voel me erg verbonden met het gedeelte van Edinburgh waar ik woon, The Meadows. Oorspronkelijk heette het Hope Park. En ik vond de dubbele betekenis wel mooi. Hoop ook als een positieve kracht en het park als iets rustgevends.

WiM: Laten we het hebben over je muzikale opvoeding… Op je eerste album staat Mother Oak.
Dat is een verwijzing naar de Royal Oak pub, een paar straten hier vandaan. Toen ik een klein jongetje was, nam mijn moeder me er vaak mee naartoe. Daar heb ik veel geleerd over volwassenen en wat mogelijk is. Ik heb daarom nooit gedacht dat ik geen geld zou kunnen verdienen als muzikant, omdat ik zoveel goeie voorbeelden zag. Veel folkmuziek, met prachtige melodieën en teksten. Ik denk dat 90% van mijn muzikale opvoeding daar heeft plaatsgevonden.

WiM: Op het nieuwe album hoor je zelfs een orgel in verschillende liedjes.
Ja, dat klopt! Weet je, ik zat op een katholieke basisschool en als we elke week naar de kerk gingen hoorde ik het orgel en de hymnes. Die waren ook een deel van mijn opvoeding, naast alle folksongs. Ik ben blij dat we bijvoorbeeld ook de banjo geregeld hebben ingezet.

WiM: In de videoclip van She Belongs To Me, de eerste single van je nieuwe album, zijn foto’s te zien van jou als klein jongetje, dat allerlei verschillende instrumenten bespeelt, opnames van jou als rapper en nadat het liedje is afgelopen zien we je als tiener spelen op een akoestische gitaar, waarbij je na enkele zinnen zegt: “Oh Paolo, wish I could write songs like you”. Je bedoelt Paolo Nutini, denk ik?
Inderdaad! Het was geweldig dat we dit beeldmateriaal hadden gevonden. Ik zou Paolo graag willen ontmoeten, hij is gigantisch populair en hij speelt in uitverkochte arena’s hier in Schotland. Ik denk dat hij mijn muziek wel mooi zal vinden.

WiM: Afgezien van je eigen albums, heb je ook met andere artiesten en groepen opnames gemaakt en optredens gedaan. Met de band RURA heb je zelfs een Europese tournee gedaan.
Oh ja, flinke tournees van een maand elke keer! We zijn Italië, Spanje, Frankrijk en Duitsland geweest. We zijn zelfs een keertje in Nederland geweest, in het noorden van het land, in Groningen als ik me niet vergis, in Vera.

WiM: Op je website staat je muziek omschreven als “Americana, folk, soul with a bit of Scotland”.
Die omschrijving is niet van mij, maar van iemand anders. Eigenlijk klopt het wel. Mijn moeder hield van traditionele Britse folkmuziek, mijn vader van Amerikaanse singer-songwriters. Ik hou van allebei en heb niet echt een voorkeur.

WiM: Op de Discogs website zag ik een album van je staan, “Songs I Wish I’d Written”. Het is niet (meer) verkrijgbaar, maar wat kun je erover vertellen?
Het is duidelijk dat het liedjes zijn waarvan ik erg houd en die ik zelf graag geschreven had. Liedjes van John Prine, Bob Dylan, Tom Waits, Tom Petty, Gillian Welch, Townes van Zandt, Leonard Cohen, Bill Withers, Gerry Rafferty en ook The Beatles. Het zijn mijn persoonlijke interpretaties, uitgevoerd met een akoestische gitaar en opgenomen tijdens lockdown. Ik heb het een tijdlang aangeboden via Bandcamp, maar ik heb het er daarna vanaf gehaald.

WiM: Je hebt veel samengewerkt met allerlei verschillende artiesten. Bang Dirty, RURA, The Magpie Arc en Martin Green’s FLIT. En je hebt als Arcade samen met Heidi Talbot een album gemaakt. Zou je kunnen zeggen dat die samenwerkingen voor jou net zo belangrijk zijn als het opnemen van je eigen albums?
Het ziet er op papier wel zo uit, nietwaar? Ik beschouw mezelf vaak als een one-man-band artiest, maar dat ben ik dus waarschijnlijk toch niet. Ik denk dat ik nog nooit iets goeds heb gecreëerd zonder de hulp van iemand anders.

WiM: Je vorige album Dreamweaver heb je zelfs samen geschreven met Boo Hewerdine. Hoe kwam dat tot stand? Hij is immers van een heel andere generatie.
Dat was heel interessant. Het was tijdens een lockdown, dus we hebben via Zoom samen liedjes gecomponeerd. Uiteindelijk hebben we het in Castlesound Studios met een hele band opgenomen. Iedereen heeft zijn bijdragen geleverd en ik heb het gevoel dat ik maar een klein onderdeel van het project ben, maar het is wel een fantastisch album geworden. Boo nam al met mij contact op na mijn eerste album Heirs & Graces, waarvan hij een bewonderaar van was. Hij wilde graag samenwerken. Ik heb het steeds vooruit geschoven, maar op een gegeven moment, een week vóór de lockdown, leek het wel een goed moment. Hij kwam naar mijn appartement hier in Edinburgh en we schreven twee nummers binnen een uur. We konden meteen erg goed met elkaar opschieten. Toen de lockdown kwam, hebben we besloten om het via Zoom voort te zetten.

WiM: Het is een prachtig album, een van je allermooiste.
Bedankt! Het is misschien wel completer dan de albums die ik grotendeels zelf heb gemaakt. Niet per se beter, maar duidelijk anders.

WiM: Je hebt besloten om het album Dreamweaver op te nemen met geld uit een Kickstarter campagne. Was dat een moeilijk besluit?
Ja, best wel moeilijk, omdat ik niet wist wat het zou opleveren. Ik was best bezorgd dat het niets zou worden. Eerlijk gezegd was het heel erg leerzaam, omdat ik voor het eerst mezelf moest verkopen, iets wat tot dan toe nooit hoefde. Ik had altijd voldoende geld uit concerten om opnames mee te bekostigen, maar die waren er nu door de pandemie niet.

WiM: Was het als muzikant lastig tijdens de lockdown?
Voor mij was het niet erg moeilijk. Je past je gewoon aan. Ik had als meubelmaker kunnen werken naast het maken van kleine albums voor mezelf. Als ik liedjes kan schrijven, ben ik gelukkig. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het geweldig om weer te optreden, maar ik ben al blij als ik liedjes kan componeren.

WiM: Mensen kunnen je tegenwoordig ook vragen om een speciaal liedje voor hen te schrijven. Vertel eens over die commissions. Hoeveel heb je er tot nu toe geschreven? Eentje ervan, Only Oceans, staat zelfs op YouTube.
Dat is een van de nieuwste dingen waar ik mee bezig ben. Het is verbazingwekkend. Ik heb er nu 11 geschreven. Een aantal van die liedjes behoren tot het beste die ik geschreven heb. Only Oceans is misschien wel mijn allerbeste.

WiM: Je kunt ze niet gebruiken voor je eigen albums, of wel?
Jawel, hoor, dat kan wel. Ik ben erg goeie vrienden geworden met David Youngson, de man die mij vroeg een liedje over hem te schrijven, wat uiteindelijk Only Oceans is geworden. Hij kwam vanuit Canada op bezoek en we hebben toen ook hier geluncht. Bij een concert van mij in Aberdeen nam hij zijn hele familie mee. Op jonge leeftijd werd het contact met zijn familie verbroken en pas later in hun leven hebben ze elkaar weer gevonden.

Voor een commission praat ik minimaal een half uurtje met iemand – met David heb ik zelfs twee uur gepraat. Ieder heeft zijn eigen verhaal, dus ik laat het een tijdje sudderen in mijn hoofd en daarna komen de melodie en de tekst op een gegeven moment vanzelf. Het vergt nogal wat moed om zo’n commission te kopen. Je moet echt bereid zijn om je gevoelens en je verhaal te delen, anders wordt het geen goed liedje.

WiM: Ik probeer me voorstellen hoe het is om je eigen levensverhaal voor het eerst in een liedje te horen…
(zucht) Pffff, het is best heftig, maar ik zal natuurlijk nooit echt weten hoe het voelt. Maar iedereen die mij een liedje heeft laten schrijven was onder de indruk en vroeg zich af hoe ik erin geslaagd was om de essentie van hun verhaal in dat liedje te vangen. Ik kan me geen groter compliment bedenken.

WiM: Tijdens de lockdown heb je ook korte films gemaakt met akoestische versies van je eerste vier albums.
Ja, dat was echt cool! Ik heb er toen elke week eentje opgenomen. Op vrijdagavond werden ze dan uitgezonden. Ik speelde een selectie of soms zelfs alle songs van een album en ik vertelde over de achtergrond van de albums en hoe de nummers tot stand waren gekomen.

WiM: Wat ik mooi vind aan die “album celebrations” is dat de liedjes door die kale, akoestische versies, gecombineerd met de uitleg die je steeds geeft, in een nieuw daglicht worden geplaatst, alsof je ze opnieuw ontdekt en ze een nieuwe, extra laag krijgen.
Dat klopt zeker. Ze hebben me ook als performer erg geholpen, omdat mensen de verhalen die ik vertelde erg hebben gewaardeerd.

WiM: Toen ik de albums onlangs weer van begin tot einde heb beluisterd, viel het mij ook op dat de slotnummers allemaal ongelofelijk sterk zijn. Mother Oak, Cutting Loose, Can You Feel The Fire Inside, Pass It On, Edinburgh…
Aye! Weet je, ik waardeer het album als een kunstvorm. Ik hou ervan om albums te maken, om na te denken over de reis die een album maakt. Ik vind dan ook dat je een album op een krachtige manier moet afsluiten. Helaas is de manier waarop muziek wordt geconsumeerd ongetwijfeld en onmiskenbaar veranderd, maar ik blijf volharden in het maken van ‘het album’. En er zullen altijd mensen zijn die albums blijven waarderen.

WiM: Je eerste album Heirs & Graces is opgedragen aan je vader. Je wilde het speciaal voor hem maken om nog meer dichterbij te komen, wetende dat hij stervende was.
Ja, mijn vader overleed aan kanker toen ik 21 was, nadat hij ruim een jaar ernstig ziek was geweest. Tegelijkertijd was ik net begonnen als muzikant, dus er was een ongelofelijk contrast tussen mijn nieuwe leven enerzijds en het pijnlijke stervensproces van mijn vader anderzijds. Dat wordt absoluut weerspiegeld in de muziek op dat album. Toen het album werd uitgebracht, resoneerde het met heel veel mensen, omdat ze zich konden identificeren met het verdriet. Met mijn tweede album Brighter Still wilde ik overigens bewust afstand nemen van die duisternis en het symboliseerde dan ook verder gaan in het leven.

‘My father never spoke a lot about the way he feels
But that was just his way and it don’t mean his love ain’t real
Pack my bags and lock my windows, headed for the day’
(uit Cutting Loose)

WiM: Dat eerste album was ook muzikaal een ode aan je vader?
Zeker. Ik luisterde toen veel naar mensen als Nick Drake, John Martyn, Sandy Denny met de folkrock-esthetiek uit de vroege jaren zeventig. Een van de liedjes op dat album heet Common Ground. Het is een gesprek met mijn vader tijdens zijn stervensproces. Je probeert tot de waarheid te komen, terwijl je weet dat de tijd opraakt. Ik nam in gewicht toe, ik groeide een baard en werd verleid door de muziek die mijn vader mooi vond.

WiM: Ik las dat je je derde album Midnight Milk thuis op je MacBook hebt opgenomen. Hoe schrijf je je liedjes? Op gitaar? Of ook op piano?
Hoofdzakelijk op de gitaar. Maar ik probeer altijd problemen op te lossen, dus als daarvoor een piano nodig is of een harmonium, dan gebruik ik die. Ik zie me zelf trouwens niet als een multi-instrumentalist, op welk niveau dan ook. Instrumenten beschouw ik als gereedschap uit mijn gereedschapskist. Ik heb liedjes geschreven op allerlei soorten instrumenten, maar uiteindelijk ben ik het meest bekwaam op de gitaar.

WiM: Midnight Milk heeft, verrassend genoeg, een sterke Bob Marley invloed.
Oh ja! Ik hou van Bob Marley! Hij is fantastisch! Hij was onbevreesd en had een positieve missie. Ik luisterde toen ook veel naar de gospelzangeres Mahalia Jackson en veel Afrikaanse muziek, eigenlijk alles wat ritmisch en spiritueel was. Al die invloeden komen het meest tot uitdrukking in liedjes als Don’t Worry, Big Blue Sun, Lay My Trouble Down en Can You Feel The Fire Inside. Op dit album wilde ik mijn muzikale horizon verbreden en de groove gebruiken als de basis voor mijn liedjes.

WiM: Ouderschap speelt een belangrijke rol in een aantal liedjes op je vierde album Dreamweaver. Liedjes zoals If You Ever Needed Me, Hall Of Mirrors, Pass It On.  Je dochtertje Rosa is een overduidelijke inspiratiebron.
Ik kan me niet voorstellen hoe ze dat niet zou kunnen zijn! Ik geloof dat je hersenen veranderen als je een ouder wordt. Ik zou weleens willen weten, vanuit wetenschappelijk oogpunt, hoe dat het schrijven van mijn liedjes heeft veranderd. If You Ever Needed Me gaat bijvoorbeeld over hoe het voelt als jonge vader. Terugkijkend naar het verleden herken ik me nu meer, of soms ook minder, in mijn eigen ouders. Ouderschap heeft in ieder geval mijn perspectief van tijd compleet veranderd. In Hall Of Mirrors kijk ik terug naar mijn eigen kindertijd en de rol van mijn ouders toen. En Pass It On is een hoopvol liedje over het opgroeien van je kinderen en hoe hun levens het langzaam van je overnemen.

WiM: Laten we het tenslotte hebben over je nieuwe album. Hope Park.
Het komt officieel uit op 27 januari 2023, maar het blijft uitsluitend online beschikbaar. Ik ben niet gericht op distributie via platenzaken, waarschijnlijk in mijn eigen nadeel. Ik heb wel een paar mensen die me helpen, maar ik ben vooral een one-man-team momenteel. Ik zit niet op een label, dus ik denk dat de grootste impact die ik kan hebben vooral online is.

WiM: Eerdere albums zoals Brighter Still waren toch wel op een label?
Nee, hoor. Je bedoelt waarschijnlijk Gogar Records, maar dat was ik gewoon zelf.

WiM: Toch heb ik dat album destijds gewoon bij mijn platenzaak gekocht. Sounds in Venlo.
Dat is opmerkelijk, want ik heb mijn albums nooit in het buitenland gedistribueerd, dus ik heb geen idee hoe ze daar terecht zijn gekomen!

WiM: Kun je een korte toelichting geven bij de liedjes van Hope Park?
Ja, natuurlijk! Counting On You is een speelse kijk op de lockdown en wat de invloed daarvan was op de relatie met je naasten. The Healing is een dankbare liefdesbrief over songschrijven. Mother’s Arms gaat in eerste instantie over mijn eigen geboorte, maar daarnaast ook over de goddelijkheid die in iedereen zit als iemand geboren wordt. Het maakt je bewust hoe waardevol een mens is. Mysterious Ways is een ode aan de vroege Bob Dylan, zou je kunnen zeggen. Ik wilde kijken hoeveel tekstregels ik in een liedje kon schrijven en hoe ik de luisteraar kon betoveren. A Love Like This is een korte interlude, dat oorspronkelijk een liedje was, maar het kleurrijke muzikale thema hebben we bewaard. She Belongs To Me gaat over creativiteit en het schrijven van liedjes. Het gaat zeker niet over mijn dochtertje, want ik denk niet dat ik het recht heb om te zeggen dat ze mij toebehoort. Run Away gaat over bezorgdheid tijdens de lockdown en dat je probeert weg te lopen voor je angsten. Follow Her Anywhere kan over mijn dochtertje Rosa gaan, maar eigenlijk ook over muziek. Hard Times gaat over de duisternis als onderdeel van de reis die mensen in het leven maken en over het contrast met het licht.

‘A little bird outside my window
Is going sing for the sky so blue
She is going to sing for the sun that rises
For the rain and the thunder too’

Ik ben ook erg trots op de videoclip die we van dit nummer hebben gemaakt. Boulder/Feather is een tweede korte interlude over de onmacht en het gebrek aan energie om soms iets gedaan te krijgen. It’s like trying to lift a boulder with a feather. Het slotnummer Edinburgh tenslotte is een kleurrijke ode aan mijn stad en aan alle mensen die hier wonen.

WiM: De eerste twee nummers die je hebt uitgebracht, She Belongs To Me en Edinburgh, hebben een iets andere, meer gearrangeerde, versie dan op Hope Park.
Dat hebben we bewust gedaan voor de radioplay, wat overigens best goed lukt, met name hier in Schotland en af en toe ook op Radio 2 in Engeland.

WiM: Het zou mooi als je volgend jaar zou kunnen optreden in Nederland.
Dat zou ik heel graag willen!

We bedanken Adam voor het uitgebreide interview. Een van de beste songwriters uit Schotland? Zeker! De albums die hij de afgelopen 10 jaar heeft gemaakt, laten een fraai palet zien van zijn muzikale invloeden. Folk, gospel, soul, reggae… maar het zijn vooral de schitterende liedjes die opvallen, wat melodieën én teksten betreft. Behalve zijn eigen albums en zijn bijdragen aan die van anderen, heeft hij zijn muzikale talenten inmiddels ook ingezet op andere terreinen. Hij begeleidt jonge songschrijvers en is actief als producer. Ook heeft hij inmiddels geacteerd in een korte film getiteld Riley. Een veelzijdig talent, dat ook in Nederland de aandacht verdient. En alhoewel zijn albums niet officieel in Nederland verkrijgbaar zijn, kun je via diverse streamingsdiensten uitgebreid kennis maken met zijn muziek. En wie weet kunnen we Adam overhalen om voor een privéconcert hiernaartoe te komen.

Selectieve discografie:

– Adam Holmes – Heirs and Graces (2013)
– Adam Holmes & The Embers – Brighter Still (2016)
– Adam Holmes & The Embers – Midnight Milk (2017)
– Arcade (Adam Holmes & Heidi Talbot) – Face The Fall (2019)
– Adam Holmes – Dreamweaver (2021)
– Adam Holmes – Hope Park (2022)