’Tis Night, Richard Hawley schenkt Doornroosje een zwoele nazomeravond

Richard Hawley, de man die in Londen op gelijke hoogte met Jarvis Cocker, John Grant en Susanne Sundfør staat. Het viertal die de magie van de Scott Walker composities van diens eerste vijf albums op die befaamde avond in de Royal Albert Hall in 2017 uitstraalt. Deze singersongwriter die in juni nog, zonder veel moeite, de legendarische Hammersmith Apollo in Londen uitverkocht, krijgt in Nederland maar slecht voet aan de grond. Zalen als Paradiso of TivoliVredenurg, toch perfecte plekken voor hem en zijn band, durven dat gewoon vreemd genoeg niet aan. Vandaar dat hij nu niet met zijn band (te duur) maar in een akoestische setting in de kleine paarse zaal van Doornroosje speelt. In België waar de radio zijn songs wel draait is hij veel bekender en verkoopt hij gewoon de AB in Brussel uit.

Met een anekdote over een concert in de oude zaal van de Melkweg flink wat jaren terug geeft hij nadrukkelijk aan dat hij en zijn vaste gitarist Shez Sheridan hier vooral zijn om de toeschouwers te vermaken. Daar in Amsterdam zat er meer luidruchtig publiek aan de bar dan voor het podium. En het doet pijn als je als gevestigde naam, in je thuisland zelfs een heel grote naam, je daartegen moet bewapenen, heel veel pijn zelfs, dat je hier ruim 12 jaar later nog met vervelende gemengde gevoelens op terugblikt.

Een kwartier later benadrukt hij nogmaals bij het prachtige intieme ’Tis Night, dat hij in een stille uitvoering ten gehore brengt, en als men daarbij gezellig wil praten dat dit prima is. Hij zondert zichzelf dan passend op de achtergrond af. Zo kan je de Dutch Disease dus ook bestrijden. Vanavond is er geen sprake van, het publiek is overduidelijk voor Richard Hawley gekomen en je hoort de mensen letterlijk de nummers zachtjes meezingen. Het is hartverwarmend om te ervaren hoe de liefhebber deze artiest in de armen sluit. 

Van het door ons zo geliefde Standing at the Sky’s Edge komt het titelstuk voorbij. Deze griezelige murder ballad is het ultieme hoogtepunt van de avond. We leven op de afgrond en elke houvast brokkelt af. We bewandelen de dikke levenslijn, en op het moment dat deze vervaagt stappen we in het duister. Door de akoestische opzet, ontbreekt de ruimte van het smerige gitaarspel en hakken de drums er niet letterlijk in. Het is de huiverende onderhuidse spanning die zich van de luisteraar meester maakt. Soms zorgt het weglaten juist voor een groter contrast, en dat is hier zeker het geval.

Die spanning is zeker ook aanwezig in het openende As the Dawn Breaks dat ook meesterwerk Truelove’s Gutter introduceert. Richard Hawley met die melodieuze country echo, maar weer niet die country snik, waardoor het niet te sentimenteel kitscherig wordt. Elke ochtend is een gevecht tegen de opslokkende nacht. Elke ochtend is een nieuwe kans. In het redelijk bekende Tonight the Streets Are Ours trekt hij zijn glamjasje uit, waaronder kwetsbaar naakt zijn innerlijke ik spreekt.

Ook The Sea Calls is minder gepolijst dan de uitvoering welke op Lady’s Bridge terecht komt. In This City They Call You Love is een geschikt instapmoment, van deze eerder dit jaar verschenen plaat volgen nog het beminnende Prism in Jeans, waar hij buitenstaanders verwelkomt en het mijmerende Heavy Rain waar Richard Hawley over een betere wereld droomt en ontdekt dat je dromen moet koesteren omdat deze vrijwel nooit uitkomen. De Bo Carter cover Corrine, Corrina verlangt naar de liefde die juist dan de deur uitloopt en op verkenningstocht gaat.

Het is een geroutineerde muzikant die schaamteloos vertelt dat een oom zijn moeder mededeelt dat hij haar zoon op vijftienjarige leeftijd van school plukt, zodat hij met deze muzikant mee op tournee mag. Hij belooft dat Richard Hawley enkel kroegen met een goede naam bezoekt. Echter het eerste optreden is in de omgeving van de Hamburgse Reeperbahn. De meest bekende rosse buurt van Europa. Bij deze jongeling hebben de ogen alles daar waargenomen, en het heeft zoveel indruk op hem gemaakt dat zijn ogen daar nog steeds voor zich uitstaren en dat hij verblind genoodzaakt is om ook vandaag een zonnebril te dragen. Dit soort amusante opmerkingen siert Richard Hawley, die er vanavond duidelijk zin in heeft.

Richard Hawley, de familieman, die speciaal voor zijn vrouw in de supermarkt een fles wijn koopt om te vieren dat hij de ultieme lovesong Baby, You’re My Light voor haar gecomponeerd heeft. Vervolgens thuis als reactie dan de ontnuchterende, typisch Britse, opmerking krijgt dat het tijd is om thee te zetten. ‘Juist daarom houdt zij al meer dan dertig jaar van hem’. Het later op plaat verschijnende Ashes on the Fire benoemt een eerdere poging om een soortgelijke song te schrijven. Waar in eerste instantie de track aan het vernietigende kampvuur geofferd wordt, maar die op het laatste moment nog gered wordt. Zelfs de grootste muzikanten twijfelen en zijn bij Something Is…! bang om in herhaling te vallen. Zelfs de grootste artiesten kneden kunst net zo lang tot er een hapklare formule overblijft.

Elke muzikant heeft een evenbeeld nodig dat hem laat aarden, zodat je niet door arrogantie ergens in de wolken gaat zweven. De liefde voor zijn vrouw vormt de grootste inspiratiebron. Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg, zouden wij hier zeggen, en dat is ook de sfeer van vanavond. Zonder poespas, gewoon in duo setting, al fluistert een vrouwelijke bezoeker mij na afloop toe, dat ze hem met voltallige band zo graag had willen zien. Richard Hawley, de vader die zijn zoon betrapt als hij vanuit Amsterdam wat hasj meesmokkelt, al is de hond hem voor en eet deze ter plekke het in zilver verpakte blokje op, waardoor ze met een gedrogeerd huisdier bij de dierenarts terecht komen.

Richard Hawley speelt helaas tijdens de toegift niet publieksfavoriet The Ocean (nou ja, die moet je natuurlijk eigenlijk ook met volle band horen) noch het tevens vanuit de zaal genoemde Tonight, al smeken de aanwezigen daar wel om. De keuze voor het van doorbraakplaat Coles Corner gepakte Just Like the Rain is een prachtige keuze. Het folky Just Like the Rain is het ultieme kerstliedje, de weg naar huis door de sneeuw. Het is tevens een afscheid, een doorstart en toch ook weer het einde. Duizelingwekkende vervreemding en tevens het herkenbare vasthouden.

My Little Treasures voelt vervolgens oud polaroid zomers aan, maar is van het in 2019 verschenen Further afkomstig. Deze licht psychedelische luchtige song sluit als tweede toegift nummer de avond definitief af. Er hangt een trippend orkestraal musical sfeertje overheen wat eigenlijk weer perfect past bij het Scott Walker eerbetoon, dus het klopt uitstekend. Wat een mooie avond was dit.