Gisterenavond stonden er maar liefst vier bands op het programma in het Patronaat in Haarlem. De progressieve metalband The Ocean toert door Europa om hun album Pelagial te promoten. Om een avondvullend en afwisselend programma te kunnen bieden, vonden ze Tides From Nebula, Hacride en Shining bereid hen te vergezellen.

Voor veertien euro kon je deze vier genre-overschrijdende bands aanschouwen. Let wel, in de kleine zaal van het Patronaat. Gezien de kwaliteiten van de bands is dit op z’n minst opvallend te noemen, maar als we het niet al te massaal toegestroomde publiek in ogenschouw nemen, was het waarschijnlijk een slimme zet.

Hacride trapte de avond al vroeg af. Voor deze Franse progressieve metalband vormt de tournee een mooie gelegenheid om hun dit jaar uitgebrachte vierde album Back To Where You’ve Never Been te promoten. Het gelaagde spel van Hacride legde de lat van deze avond direct ontzettend hoog en dat terwijl we net binnen waren. De band heeft net een nieuwe zanger (Luiss Roux) en drummer (Florent Marcadet) in de gelederen. Ze lieten ons technische hoogstandjes horen en ook met de podiumpresentatie was weinig mis. Het mag alleen hier en daar nog wat grootser klinken en ogen.

Na krap een half uur speeltijd gevolgd door slechts een kwartier ombouwtijd stapten de mannen van Tides from Nebula het podium op. De rookmachine hulde de gehele zaal in een ondoordringbaar rookgordijn, waardoor we slechts nog wat muzikantenschimmen op het podium konden onderscheiden. Je doet je naam eer aan of niet.

De Polen kwamen met een prima set in het post-rock-genre. Na de energie van Hacride was het voor het publiek echter heel moeilijk om de overgang naar langzaam opbouwende nummers te maken. We konden er dan ook niet echt inkomen en eigenlijk lukte dit pas min of meer bij het laatste nummer van de (korte) set. Wellicht was het beter geweest van plaats te ruilen met Hacride, voor een wat logischere opbouw van de avond.

En dan Shining. Omvergeblazen worden zul je. Omvergeblazen werden we. Deze band van uitersten is niet voor iedereen weggelegd, maar live oh zo lekker. Het Noorse Shining, ooit begonnen als jazzband en niet te verwarren met de Zweedse blackmetalband, heeft zich in de afgelopen jaren steeds verder ontpopt als experimenteel, grensverleggend en extreem. Inmiddels worden ze beschouwd als progressieve metalband en de schreeuwende zang en scherp scheurende tenorsax van Jørgen Munkeby vormen daarbij de leidraad.

Net als de voorgaande twee bands kregen de markante Noren maar een half uurtje de tijd om hun kunsten te vertonen. Dat is natuurlijk veel te kort, maar Shining ging er helemaal voor. In 30 minuten tijd kwamen zowel bewezen meesterwerken (Fisheye en hun geweldige versie van King Crimson’s 21st Century Schizoid Man) als nieuw werk naar voren (bijvoorbeeld I Won’t Forget van hun meest recente album One One One) en alles werd gegeven. De Shiningtrein denderde voort om vervolgens in volle vaart tegen het stootblok te knallen.

The Ocean mocht dit vervolgens proberen te gaan overtreffen. Hun meest recente album Pelagial, is waar het deze hele tour om te doen is. Het is het zesde studioalbum van de Duitse progressievelingen: een conceptalbum waarop de titels van de nummers verwijzen naar de verschillende dieptelagen in een oceaan.

Zanger Loic Rossetti heeft de laatste tijd te kampen gehad met ernstige keelproblemen, vanwege het vele toeren van de band, waardoor de band genoodzaakt was het album instrumentaal op te nemen. Toen Rossetti weer gezond was verklaard, werd er besloten om alsnog zangpartijen op te nemen, met als resultaat dat het album nu zowel instrumentaal als met zangpartijen is uitgebracht. Vanavond bleken de vocalen zeker een toegevoegde waarde te hebben, ook al leek het er op dat Rossetti live zijn stem toch weer tot uitersten dreef.

The Ocean speelde bijna het gehele album integraal en op het podium kwam het idee achter dit album goed naar voren. De nummers werden steeds donkerder, heftiger, claustrofobischer, de baslijnen dieper, het doomgenre kietelend. De virtuozen lieten technische en doordachte composities horen, ondersteund door aantrekkelijke audio-visuele beelden die ook te zien zijn op de dvd die bij de ‘special edition’ van het album hoort.

Gitarist Jonathan Nido had zo veel energie dat hij welgeteld zes keer de basdrum van de superstrak spelende Luc Hess op en af sprong, waarbij zijn laatste poging hem bijna fataal werd. Rossetti liet het publiek aan het einde van de show nog kort even zien hoe je ook al weer moet crowdsurfen.

Een iets te vol geprogrammeerde avond met een goede sfeer en uitstekende optredens. Zeer de moeite waard.