×

Concert

31 mei 2016

Soul triomfeert op Duvelblues

Geschreven door: Cis van Looy

Zaterdagnamiddag, bij een zomers zwoel weertje op weg naar Duvelblues even een ommetje gemaakt langs de fraaie dorpjes aan  Schelde en Rupel.  In het plaatselijke waterland zijn de wegeltjes blijkbaar wat kronkeliger dan elders. Met enige vertraging bereiken we de festivalparking vlakbij het Fort van Liezele. Het is en wennen en wat zoeken op die nieuwe locatie, de tent lijkt wat klein uitgevallen maar ze vervangt de fraaie tiendenschuur van weleer. Het hoofdpodium bevindt zich in de hal van JOC Wijland, een bescheiden evenementen zaal.

Daar herkennen we meteen enkele oude bekenden uit eigen land op het podium. Het gitaarspan Chris Peeters en Marty Townsend , bassist  Bert Embrechts . Drummer Ivo Opdebeeck  verzamelde die gereputeerde muzikanten in The Guitar Collection. Een superieure, veelzijdige formatie die enkele edities geleden met succes op Duvelblues  figureerde. De derde gitarist en frontman Bill Roseman is nergens bespeuren, wel een zangeres die niet onverdienstelijke uitvoeringen van werk van Bonnie Raitt en Al Green  debiteert, dat blijkt bij nader inzien Dani Caen een geroutineerde backing en frontzangeres.  Als Dani even in de coulissen verdwijnt is het de beurt aan eregast Jerry Donahue. De meestergitarist uit Manhattan is vooral bekend van zijn werk in de Britse folkrockscene, begin jaren zeventig bij Fairport Convention  en het Telecastertrio The Hellcasters. Peeters en Townsend zorgen beurtelings voor een beetje vocale inbreng maar het wordt vooral een flitsende demonstratie voor verstokte gitaaradepten. In knap opgebouwde instrumentaaltjes raast Donahue over de frets van zijn Telecaster om af en toe een beetje gas terug te nemen met bluesy slijper.

In de tent is het Johnny Rawls, de vervanger voor de wegens ziekte afwezige Bert Deivert, die met een sensationele show het onbetwiste hoogtepunt van de dag laat optekenen. De zwarte zanger-gitarist uit Hattisburg,  Mississippi treedt met zijn soulblues repertoire in de voetsporen van zijn mentor  O V Wright en  soulshouters  als Z Z Hill en Bobby Bland. Naast een machtig vocalist profileert Rawls zich als een volbloed volksmenner en entertainer. Tijdens een lang uitgesponnen versie van Beast Of Burden maakt hij een uitstapje tussen het publiek, voorzichtig sijpelt wat meer volk de tent in. Die tegen het einde van de set zowat uitpuilt.  Rawls sluit af met een zinderend Turn On Your Lovelight. Na een tweede toegift weten we het zeker, deze soulman verdient een plaats bovenaan de affiche, iets voor volgend jaar Gust?

De Britse folkman Dave Peabody geeft, geflankeerd door violiste Regina Mudrich nog een fraaie tweede set en later op de avond laat Louisianaman Larry Garner zich evenmin onbetuigd  in het gezelschap van de Duitse gitarist Michael van Meyrwijk aangevuld met Gene Taylor op piano.

De uit Los Angeles afkomstige Delgado Brothers hebben eveneens een gastmuzikant uitgenodigd. Ralph Wressnig, de flamboyante orgelman uit Oostenrijk stond al eerder geprogrammeerd op Duvelblues met zijn opzwepende jazzy blues. Ook nu laat hij zich niet onbetuigd , zijn uitvoerige, spectaculaire escapades op het klavier sluiten niet altijd naadloos aan bij de verrichtingen van het trio. De Delgado broertjes serveren aangevoerd door gitarist Joey D en bassist Bob een forse, rockende set  waarin elementen van hun Latin roots doorschemeren. Het  hoge, ietwat ijle stemtimbre van drummer Steve Delgado zit ergens tussen Winwood en David Hidalgo van streekgenoten Los Lobos  en de soulvolle uithalen imponeren. Helaas blijft het beperkt tot sporadische opflakkeringen een echt festijn wordt het nooit met de laureaten van de recente  Blues Challenge.

Alvin Youngblood Hart leverde in het verleden enkele fraaie langspelers af. Het gevarieerde  repertoire  herbergt blues uit alle windstreken van de VS en de zwarte reus met de dreadlocks volgt het spoor dat pioniers als Taj Mahal en Guy Davis destijds uitzetten. Met zijn Muscle Theory brengt hij  inderdaad een wat gespierdere interpretatie. Rauwe uitvoeringen afkomstig uit het oeuvre van Dylan en Cream (A Political Blues) springen haasje over met Harts eigen muzikale experimenten.  De zompige, decibelrijke set is eerder een feestje voor hardhorigen.

De combinatie van gitarist Sean Carney en Shaun Booker mist zijn uitwerking niet. Carney brengt in een uitgebreide intro een voortreffelijke selectie uit zijn genuanceerde oeuvre en gebruikt daarvoor de hagelwitte Gibson van Joey Delgado. De nieuwe nummers uit Throw Back klinken alvast veelbelovend. Op de tonen van het recente gezamenlijke werkstuk Blue Plate Special stapt de zwarte souldiva zelfverzekerd  het podium op met Come Together op Tina’s wijze wordt een dynamische  soulblues show op gang getrapt met  daarin vertrouwd werk als Mr. Telephone Man, een waardige afsluiter voor de zestiende editie.

Foto’s: Luk Stiens