Donderdag 14 april speelden Megadeth en Slayer in het Klokgebouw te Eindhoven, in het kader van de zogenaamde European Carnage Tour. De bands waren vorig jaar al in 013 te zien, ter ere van het twintigjarig jubileum van hun platen Rust In Peace en Seasons In The Abyss. Afgelopen donderdag speelde in het voorprogramma de Achterhoekse band Diggeth. Helaas kwam ik te laat om deze stoner band live bezig te zien, maar ik begreep dat het wel te pruimen was.

Megadeth mocht eerst het podium betreden. Dave Mustaine heeft nog steeds een enorme bos haar en hij is toch al bijna vijftig. De man kan nog steeds niet zingen, maar zijn gitaarspel is des te sterker. Hij was meer betrokken bij het optreden en kwam wat losser over dan vorig jaar in 013. David Ellefson is nog steeds de gangmaker. Deze sympathieke bassist weet de handen altijd weer op elkaar te krijgen voor de strakke thrash metal riffs. De set was erg voorspelbaar; geen nummers van Killing Is My Business, twee van Peace Sells, In My Darkest Hour en een hele rits nieuwere nummers die gemakkelijk weggelaten kunnen worden. Ik ben een fan van het eerste uur en hou van het oudere werk. A Tout Le Monde heeft natuurlijk niets met thrash metal te maken. Het is een zeikerige popsong en kan wat mij betreft zo de vuilnisbak in. Maar Dave vindt het nodig om dat soort nummers te spelen. En het publiek zingt het refrein enthousiast mee. Het valt dus in de smaak, net als Symphony Of Destruction en het vreemde Sweating Bullets. Al met al dus een geslaagd optreden van een metal band die in mijn ogen veel beter kan.

Slayer is de AC/DC van de thrash metal. Wat deze band ook uitbrengt: thrash, speed, punk, het blijft herkenbaar als Slayer. Zij zijn de constante factor en de meest extreme band binnen de zogenaamde Big Four. Maar ook Slayer bracht deze avond geen verrassingen in de setlist. Geen Hell Awaits, geen Captor Of Sin, geen Altar Of Sacrifice/Jesus Saves, maar wel Angel Of Death, Black Magic, Dead Skin Mask en maar drie nummers van hun oh zo sterke laatste album World Painted Blood. Tom stond wederom te genieten en was enorm goed bij stem. Het Klokgebouw resoneerde onder de lage tonen van bas en drums en leek op zijn grondvesten te trillen. Dat zal niet zo veel te maken hebben met de mix, want die was prima, maar meer met de architectuur van deze fabriekshal. Slayer was duidelijk populairder deze avond en de band zorgde voor een zeer sterk optreden. Tom Araya repte met geen woord over Gary Holt, dus doe ik het ook niet.