In het najaar van 2010 ben ik aanwezig bij een geweldig optreden van Sivert Høyem in het oude Doornroosje. De toen voormalige Madrugada frontman had een prachtige zwarte cowboyblouse met daarop rode rozen aan. Ja, daar stond wel een indrukwekkende persoonlijkheid op het podium. Nog niet zo lang geleden las ik op internet ergens dat hij die blouse diezelfde middag nog in Nijmegen gekocht heeft.

Nu, bijna vijftien jaar later, is er veel veranderd. Madrugada is in de tussentijd weer gaan toeren, en heeft daarna zelfs een album uitgebracht. Na deze hectische tijd verlangt Sivert Høyem naar rust en neemt hij met gitarist Christer Knutsen en drummer Børge Fjordheim in een bescheiden Noorse kerk On an Island op. Als drietal brengen ze de intieme persoonlijke kleine nummers aan de man, en uiteraard wordt Doornroosje niet vergeten.

Verder is ook gitarist Cato Thomassen present en vult Øystein Frantzvåg het gezelschap aan. En Sivert Høyem? Die betreedt alweer een tijdje netjes in een maatpak het podium. Nijmegen houdt van de Noorse zanger, en Sivert Høyem houdt van Nijmegen. De grote zaal in Doornroosje is dan ook volledig uitverkocht.

Het is de kunst om dat ingetogen karakter grootst te presenteren, en als ik het licht golvend intro hoort weet ik al dat deze veelbelovende avond met het prachtige On an Island titelstuk begint. Bijzonder hoe een aftrap direct al zo weet te ontroeren. Sivert Høyem heeft weinig nodig om je te raken. In de korte tijd dat deze track het licht heeft gezien groeit deze bij mij al tot een favoriet uit. Het licht heerst vanavond en plaatst Børge Fjordheim groot in een donkere schaduw. Er wordt met stemmingen, zeg maar gerust emoties gespeeld.

Natuurlijk is Doornroosje geen Paradiso, en natuurlijk heeft die zaal de uitstraling van een tempel, het huis van God. Maar hier in Nijmegen is het toch wel echt thuiskomen, kerkelijk aarden. Ja, de nieuwe nummers vallen gelijk al op de juiste plek, zeker als de band vervolgens Two Green Feathers inzet. Lichtelijk verdoofd laat ik mij door de klanken meevoeren, een lichtgewicht ergens boven de grond zwevende. Sivert Høyem heeft mij in zijn greep, en zal mij vanavond niet meer loslaten.

Man, wat hakken die nummers van On an Island er toch in, zeg. Vervolgens volgt Blown Away, waarvoor Sivert Høyem de basis tijdens zijn Moon Landing tour in 2010 schrijft. Daarna is het Lioness titelstuk aan de beurt. Eigenlijk is dat mijn favoriete soloplaat van de Noorse zanger, maar On an Island staat op het punt om die plek te verdringen, te veroveren. Lioness heeft het theatrale dramatische van het betere The Bad Seeds werk, en Sivert Høyem plaatst zich met gemak naast grootheden als Nick Cave en Finn Andrews van The Veils. Ook dezelfde soort humor, al klinkt het door het gebrekkige Engels van Sivert Høyem nog komischer en wat onbeholpen.

Hij blijft in alle fronten een ras-entertainer, een gevoelsdier. Black & Gold bezit ook dat dreigende duistere, deze tussensingle verscheen tussen de Endless Love en Lioness releases. De gesproken waanzin kleurt de beeldende vocalen warm roestbruin in en gecontroleerd houdt de zanger de gekte onder controle. Long Slow Distance is ook zwaar donker en leunt zelfs wat tegen de noiserock aan. Sivert Høyem overspoelt ons in het begin met een karrenlading aan duisternis om pas later het licht toe te laten.

Het elektronische Devotional sluit zijn Roses of Neurosis EP af, en ondanks dat het weer een prachtig opbouwende track is, past het blikken synthpopgeluid net wat minder bij hem. Gedurfd zeker, en eigenlijk een mooi rustpunt op deze bijzondere avond. Het zwoele My Thieving Heart blijft een van de hoogtepunten van Lioness. Lekker schaduwdansen en eventjes heel dicht bij jezelf komen. Christer Knutsen neemt de vrouwenzang voor zijn rekening, maar doet dit net te schuchter en misschien zelfs te onzeker, waardoor zijn stem wat gedempt op de achtergrond doorklinkt.

De uptempo Into the Sea countryfolk stamt nog uit zijn Sivert Høyem & The Volunteers periode en staat op het onderschatte Exiles uit 2006. Het Madrugada voortbestaan wankelt, en hij benut die tijd om deze plaat op te nemen. Exiles is nog voor het onverwachte overlijden van Robert Burås opgenomen. Into the Sea is zoekende, en van Into the Sea is het letterlijk een kleine stap naar On an Island. Pas later volgt de onvermijdelijke Madrugada cover, maar de rest bestaat dus uit solomateriaal.

Prisoner of the Road is in dezelfde tijd als Blown Away geschreven. Sivert Høyem wil niet in de Messias-rol van grote wereldverbeteraar treden, maar dit is wel degelijk een song met een politiek getint randje. Vluchten voor een beter bestaan, zekerheden zonder angst. Muziek is gemaakt om te verbinden, niet om onderscheid te maken, iets wat politieke standpunten wel doen. Hij benadrukt deze stelling nogmaals duidelijk, de boodschap komt wel over. Vervolgens stapt hij op het verdovende Now You See Me/Now You Don’t over, weer een van de vele On an Island pronknummers.

En weer zijn daar die bijna gewelddadige The Bad Seeds uitspattingen. Als je daar dan toch gebruik van maakt, doe dat dan ook goed. De regen maakt een einde aan het warme zomerweekend, en Now You See Me/Now You Don’t belichaamt dit gevoel. Guur, onheilspellend, hard met dat glimpje licht aan de horizon. Sivert Høyem croont, smeekt, huilt bijna om vervolgens in een demonische noodkreet te eindigen.

Het rauwe stormachtige Give It a Whirl komt als een donderende hemelslag binnen, lichtvoetig met een swingende gospeltwist. Een van de langste songs van de avond die zich treffend naar een gitaarakkoorden climax toewerkt. The Boss Bossa Nova houdt zijn naam in ere, exotisch, bruisend als een verboden Zuid-Amerikaanse dans. En dan volgt er een gaaf stukje interactie met het publiek. Een dag eerder spelen ze in Amsterdam al een nieuw nummer, maar ze zijn het over de titel nog niet helemaal eens. De voorkeur van Sivert Høyem gaat naar Living it Strange uit, terwijl de rest van de band voor Hollywood Handsome kiest.

Het publiek plaagt hem, en klapt het hardste voor Hollywood Handsome. Daarna neemt niemand hem meer serieus. Als hij Not Enough Light als een van zijn favorieten van On an Island aankondigt, twijfelt hij lachend of hij dat wel zo moet brengen en of dit niet zo meteen de laatste keer wordt dat hij deze track speelt. Stel je eens voor dat deze song niet in goede aarde valt. Och, iedereen is gelijk om als de eerste klanken zich aandienen. De On an Island nummers bezorgen mij in ieder geval het meeste kippenvel.

The Rust heeft ook een elektronische postpunkbasis, maar hier werkt het beter dan bij Devotional. Het zou mij niet verbazen als hij tijdens de Roses of Neurosis opnames al op dit idee broedde, maar dat de tijd toen nog niet rijp was. Het psychedelische Sleepwalking Man sluit in principe de avond af, de zanger hint publiekelijk naar het feit dat men dadelijk flink moet juichen en dat ze normaal dan voor een toegift terugkeren. Al lachend amuserend vervolgt hij de zin met dat hij met deze toeschouwers niet weet of die daartoe in staat zijn, of dat ze hem juist hard afstraffen. De avond voelt goed, ontspannen en puur, het is van beide kanten zichtbaar genot met veel interacties.

En als hij dan alleen voor de tweede keer het podium betreedt en Sivert Høyem het praatje begint met dat ze nu een oude track gaan spelen, roept iemand uit de zaal al om Majesty! Uiteraard! Maar dat had je waarschijnlijk al ergens op internet gelezen. Het blijft een genot om deze Madrugada klassieker te horen. De band schuift aan en het The Beatles achtige Run Away volgt nog, waarna in samenzang met de aanwezigen in de zaal met Don’t Pass Me By afgesloten wordt. Dat feel good gevoel houden we vast als we in de garderobe de jas oppikken. En die regen? Die nemen we voor lief, het blijft een warme lenteavond.