Het kost de Madrugada leden bijna vijftien jaar voordat ze de dood van gitarist Robert Burås definitief achter zich kunnen laten. Chimes at Midnight is de ongeschreven belofte naar elkaar, het publiek en de platenmaatschappij. Als het Madrugada verhaal nu klaar is, zal iedereen er vrede mee hebben. Toch verwacht ik dat die deur nooit helemaal gesloten is, door een kiertje schijnt nog altijd een glimpje licht.

De solocarrière van Sivert Høyem is echter geen pure noodzaak, voor het overlijden van Robert Burås brengt hij al de albums Ladies and Gentlemen of the Opposition en Exiles uit. On an Island voelt dus niet als het logische Chimes at Midnight vervolg, en heeft ook weinig raakvlakken met het voortreffelijke psychedelische Lioness.

On an Island, alleen, eenzaam, afgesloten van de rest. Zichzelf in alle rust in fluisterliedjes en luistersongs herpakken. Bewapend met zijn krachtige wonderschone stem. Dat hij met die eigenschap het vermogen bezit om een hele plaat naar zich toe te trekken heeft hij in het verleden al vaak bewezen. Lukt het hem nu weer of mist hij het gemak van een dragende band, die hem in alles volgt, waar nodig begeleidt en kleur aan het geheel toevoegt?

De gedachte aan Madrugada verdwijnt dus al snel naar de achtergrond. Ja, hij flikt het weer. On an Island heeft het beeldende van Scandinavische Netflix series. Het schept de visualisatie van een zelfvoorzienend gelovig vissersdorpje, en toevallig is Nyksund zo’n identieke plek. Daar in een oude vervallen kerk hervindt Sivert Høyem zichzelf, en besluit hij om die omgeving zodanig in zich op te nemen totdat hij met zich zelf in het reine is gekomen.

Slechts twee weken heeft de zanger nodig om tot dit ijkpunt te komen. Slechts twee weken samen met zijn trouwe compagnon Christer Knutsen die als gitarist ook bij Chimes at Midnight aanwezig is, en drummer Børge Fjordheim waarmee hij in 2006 al Exile opneemt en die vervolgens aan de vocalist verbonden blijft. Dit trio kiest voor een traditionele, serene puurheid waarbij de Noorse folk geschiedenis zich aan het rockverleden van Sivert Høyem hecht. On an Island klinkt hierdoor klein en intiem, maar getuigt er nogmaals van dat de songwriter in topvorm verkeert.

Het is bijna godslasterend hoe Sivert Høyem de kerk in het On an Island titelstuk ontheiligt en er zijn tijdelijke toevluchtsoord van maakt waar gitaarklanken de ruimte verwarmen. God zal het met dichtgeknepen ogen van bovenaf waarschijnlijk allemaal goedkeuren. Met zijn hoge hemelse kopstem nodigt de vocalist de duivel en de engel uit om in dit heiligdom binnen te treden. Vriend en vijand zijn gelijk, er bestaat geen onderscheid. De zee spoelt de geheimen weg, vergeeft de zondes, zelfs als er een grote storm op komst is.

Two Green Feathers symboliseren het prille lenteleven en drukken de zwaar melancholische donkere bossen ondertoon van de track op een zijspoor. Nieuw vervangt oud, kleurt deze opnieuw in. Het is de doorstart na de drukke slopende Madrugada periode, Sivert Høyem zegt de verworven sterrenstatus vaarwel en sluit zich, met een kluizenaarsbestaan, tijdelijk van de buitenwereld af. On an Island ademt in stilte, en is een bewustwording waarin de natuur een grote rol speelt. Het uptempo mysterieuze duistere When Your True Love Is Gone is het onvermijdelijke afscheid van de dag, de geliefde die door de toewenkende vriend de nacht vervangen wordt. De nacht die het verdriet beschermt, de tranen in zich opneemt en ze in het ochtendlicht laat verdampen.

De In the Beginning treurnis staat bij de betrekkelijkheid van vriendschappen en relaties stil. De gemakzucht waarmee je iemand afdankt om vervolgens die aandacht weer op te eisen. De gevulde ruimte in leegstand, met slechts onverteerbare schaduwen. Sivert Høyem die lichtklagend dromerig de diepte induikt en vervolgens op het einde die voor hem zo kenmerkende hoogtes nog eventjes aanraakt. Aim for the Heart, de kern met een dolende romantische ziel. Sivert Høyem, de soulman, de toeschouwer die door zijn eigen songs wandelt en de eindjes bij elkaar sprokkelt. Een plek waar liefde en pijn als vreemdelingen elkaar ontmoeten en hun eigen pad vervolgen. In Rust vormt zich een gepantserd roestlaagje om het hart heen dat het niet toelaat om zich open te laten wringen. Een gesloten oester, aangetast verteerd door wildgroei. Een prachtig opbouwende song met de nodige postpunk gitaaruitspattingen. Ruim zeven minuten aan intens genot.

Keepsake, het bedrog, de misleiding, het verraad, maar uiteindelijk ook de vergiffenis. Zalvend gitaarspel en de zwaar gedragen gesproken woorden van een wijze doorleefde man. Now You See Me / Now You Don’t, de demonische minnaar die als een dief in de nacht het licht en de hoop steelt en er slechts minachting voor teruggeeft. Kwetsend, hard, verstillend, dempend, verdovend. Now You See Me / Now You Don’t met een exorcistische moordschreeuw van de zanger concurreert met het beste gedragen donkere The Bad Seeds werk. Verstikkend in de aanval modus, sterk georkestreerd met het eindpleidooi waar Cato Salsa en Øystein Frantzvåg zich met Sivert Høyem herenigen. De dood loert, eist zijn slachtoffers op. De angst voor het echte leven lacht de zanger in Not Enough Light toe om hem uit die duisternis te trekken. Is Sivert Høyem wel in staat om die veilige haven te verlaten? Gastmuzikant Lise Voldsdal wacht gedurende de plaat haar moment af en laat de treurviool het uitluiden. Het verontrustende On an Island is waarschijnlijk de meest persoonlijke plaat van Sivert Høyem waar hij zichzelf met zijn kwelgeesten confronteert.