De band van Sivert Høyem kwam vijf jaar geleden voor het laatst bij elkaar in de studio. Voeg daarbij de vele maanden van isolatie vanaf voorjaar 2020 en het is niet verwonderlijk dat Høyem het geweldig vond om weer samen te spelen en op te nemen. Het eindresultaat, de ep Roses Of Neurosis, mag er wezen.

De eerste soloalbums van Høyem verschenen al toen hij nog frontman was van het alom gerespecteerde Madrugada, de Noorse band die vanaf hun debuut Industrial Silence in 1999 wereldwijd erkenning kreeg voor zijn diepe, stemmige en krachtige muziek en die waardering in de volgende jaren vast wist te houden. Nadat Madrugada er, na de dood van gitarist Robert Burås, in 2008 mee ophield, slaagde Høyem erin een succesvolle solocarrière op te bouwen. Ook zijn laatste album Lioness uit 2016 deed het gewoon weer erg goed en in de zomer van 2017 gaf Høyem twee memorabele concerten aan de voet van de Akropolis in Athene. Inmiddels is Høyem een heel grote naam in de alternatievere muziekkringen van Griekenland.

Roses Of Neurosis opent met Safe Return. De altijd weer indringende, door de wol geverfde stem van Høyem grijpt je direct. De warme, plechtstatige sferen, inclusief flarden trompet, doen de rest. De pakkende single Run Away is nóg meeslepender; klassieke, orkestrale pop die je niet in de koude kleren gaat zitten.

Vervolgens is Queen Of My Heart wat poppier. Høyem zoekt hier ook de hogere zangregisters op, iets wat de song even mooi van tint doet verschieten. Op het akoestisch startende, langzaam aanzwellende Archduke waart de geest van Leonard Cohen, wellicht de grootste inspiratiebron van Høyem, net even sterker rond dan op de andere songs. De song is een eerlijke blik naar binnen, een heldere zelfanalyse: ‘Archduke’s in need of a wife / Don’t he deserve another shot at life? / I’ve fallen out with all and everyone I’ve ever known / Takes a certain kind of man to always wanna be alone’.

Høyems liefde voor The Blue Nile is hoorbaar in Devotional, een song gebouwd op een elektrobeat die beelden oproept van nachtelijke straten. Het trompetspel tegen een achtergrond van druppelende pianoklanken is een mooi moment in een song die het sentiment er wel wat dikker bovenop legt dan de andere nummers op de ep. Maar dat doet toch weinig af aan de overtuigingskracht van Roses Of Neurosis als geheel. Sivert Høyem en band hebben in deze songs niet veel noten nodig om iets moois te bouwen; de muziek ontvouwt zich op fraaie wijze door krachtige, spaarzame penseelstreken en de voordracht van Høyem doet de rest, feilloos.