Na het uiteenvallen van Madrugada in 2008, een jaar na de tragische dood van gitarist Robert Buras, trok Sivert Høyem zijn eigen plan. Hoewel hij ook muzikaal sterk betrokken was bij het geluid van Madrugada en verantwoordelijk was voor de teksten van de band. Die solocarrière werd feitelijk zelfs al eerder gestart, getuige Høyems eerste eigen plaat Ladies And Gentlemen Of The Opposition, die in 2004 verscheen.

Madrugada was een meesterlijke band, die het grote gebaar geregeld omarmde, terwijl ook de kleinere songs een enorme zeggingskracht hadden en nog altijd hebben. Sivert Høyem op eigen benen neigt meer naar die wat ingetogener kant van Madrugada. Zo ook op zijn vijfde soloalbum Lioness, dat niet alleen behoort tot het beste dat hij op eigen benen heeft neergezet, maar zich ook moeiteloos kan meten met het sterkste werk van Madrugada.

Høyem lijkt met het jaar wel meer gevoel te krijgen in zijn toch al hartverwarmende, diepe stemgeluid. Meer melancholie bovendien. Dat terwijl hij ook als songschrijver sprongen blijft maken. Lioness is een tien nummers tellend album dat geregeld door merg en been gaat. Zo prachtig is het.

De plaat is opgenomen in thuishaven Oslo, waar Høyem met gitarist/toetsenist Christer Knutsen, bassist Øystein Franzvag en drummer Børge Fjordheim tot grootse daden is gekomen. Lioness is gemasterd door Greg Calbi, die dat vorig jaar ook al deed met Written in Musics album van het jaar 2015 I Love You, Honeybear van Father John Misty alsook Grey Tickles, Black Pressure van John Grant. De Amerikaan Calbi leverde in het verleden vakwerk af op platen van onder anderen John Lennon, Paul Simon, David Bowie, Bruce Springsteen, Bob Dylan, Ramones en Paul McCartney, terwijl hij ook Madrugada’s Industrial Silence (2010) masterde. Geen onbekende derhalve voor Høyem.

Lioness opent met het door piano en aanzwellende strijkers gedragen Sleepwalking Man waarin Høyem meteen weet te excelleren. Die strijkers komen vaker terug en zorgen voor extra sfeer in de toch al behaaglijke sound.

Het emotionele, met ingetogen blazers, akoestische gitaar en piano ingekleurde It Belongs To Me is van een ongekende pracht. Hoorden we Høyem eerder zo gevoelig?

Alles klopt op Lioness. Ook het smaakvolle duet met de Noorse zangeres Marie Munroe, wier stem fantastisch kleurt bij die van Høyems bariton.

Het dreigend startende The Boss Bossa Nova, dat uitgroeit tot een swingende song, de pure emotie in Oh, Spider!, het weelderige The Riviera Of Hades, met dartele akoestische gitaar, het zorgvuldig opgebouwde slotstuk Silences, ook al verrijkt met strijkers; alles op Lioness is uitmuntend en van ongelooflijke schoonheid. Ik kan me nauwelijks voorstellen dat er een mooier album verschijnt in 2016. Terwijl we pas in februari zitten.