De eerste mogelijkheid om Rival Sons live in eigen land te aanschouwen was op Bospop begin juli in Weert. Dat is vanuit Amsterdam een behoorlijk eind rijden. Al snel werd duidelijk dat de band aan het eind van het jaar een headline tournee door Europa zou gaan doen. Toen datum en locatie bekend werden was het duidelijk dat ik op de fiets naar ze toe kon: 14 november in de Melkweg. Vooraf had ik een interview met gitarist Scott Holiday, waarvan de inhoud later op dit webzine zal verschijnen.

Voor een maandagavond was de zaal al vroeg goed gevuld en het voorprogramma Black Bone was hier verbaasd over, maar wist het zeker te waarderen. Deze jonge leeuwen deden van meet af aan hun uiterste best om het publiek op te warmen voor de hoofdact. Hoewel hun muziek naar mijn gevoel niet helemaal klopte, slaagde de band hier zeer zeker in. Vragen of het publiek mee gaat klappen moet je eigenlijk nooit doen tijdens het eerste nummer. We houden het op een beginnersfoutje van dit Nederlandse trio. De band genoot van een goed geluid en het publiek reageerde tegen het einde welwillend en enthousiast op de dolle rock ‘n’ roll van Black Bone.

Het viel op dat de gemiddelde leeftijd van de bezoekers aan de hoge kant lag. Rival Sons spelen classic rock en dat spreekt natuurlijk niet iedere jonge muziekliefhebber aan. De band betrad het podium even na negenen en speelde een lange set. De songs werden energiek en vol overgave gespeeld. Tijdens een aantal nummers werd geïmproviseerd, wat voor spannende momenten en interessante muziek zorgde. Gaandeweg nam de wisselwerking tussen publiek en band toe en vlogen de vonken er vanaf. De band rockte erop los en het publiek danste, sprong en stampte mee. Het is mooi om te zien hoe die chemie ontstaat en wat het allemaal teweeg brengt.

Zanger Jay Buchanan bewoog spastisch over het podium, maar wat een stem heeft die man. Zonder enige moeite zingt hij met veel dynamiek de sterren van de hemel. Het gitaarspel van Scott Holiday was vlammend en spetterend. Het samenspel met de solide ruggengraat van de band was magnifiek om te aanschouwen; de stampende bas van Robin Everhart en de solide drums van Mike Miley zorgden voor een gedegen fundering waar de experimenteerdrift gemakkelijk op gebouwd kon worden.

Ik vraag me wel eens af hoe het zou zijn geweest om bands als The Doors, Led Zeppelin of The Who in een kleine zaal te hebben gezien. Deze iconen uit het verleden moeten ook ooit ergens begonnen zijn. In een broeierig zaaltje spelend voor een 250 a 300 toeschouwers. Wat voor magie of wat voor sensatie zou daar zijn ontstaan? Welk momentum zou ertoe bijgedragen hebben om deze bands tot grote hoogte te katapulteren? Ik kan het natuurlijk moeilijk vergelijken, maar wat ik gisteravond op het podium gezien heb is een band met enorm veel potentieel. Rival Sons heeft wat nodig is om een stadion-act van de omvang van bovengenoemde bands te worden. Ze hebben de pure rauwe energie en het jonge dolle enthousiasme, de potentie en de kunde om schitterende songs te schrijven en die larger than life mentaliteit op het podium. Met een beetje geluk en keihard werken ligt hier de basis voor een gouden toekomst voor deze band in het bijzonder en de classic rock in het algemeen.