In juni bracht Rival Sons haar zevende album Darkfighter uit en 4 maanden later volgt zoals aangekondigd het achtste album Lightbringer. De band schreef de muziek voor beide albums tijdens de coronaperiode en verdeelde de nummers op basis van het gevoel dat de muziek oproept. Darkfighter was een rauw rockalbum waarop de band haar frustraties van zich afspeelde en zong. Lightbringer is een veel plaat waarop de band meer het experiment opzoekt en die hoop uitademt.

Het openingsnummer heet nota bene Darkfighter en is meteen het langste nummer dat de band in haar bestaan heeft opgenomen. Het is een nummer dat veel luisterbeurten nodig heeft om te beklijven door de gevarieerde, geavanceerde en soms bombastische structuur. Bij vlagen klinkt het als progrock, op andere momenten horen we het vertrouwde bandgeluid. Naast de opbouw maakt ook de instrumentatie het zonder twijfel de meest complexe song van de band. Het wekt de verwachting dat we een heel experimenteel album gaan horen, maar nummer twee Mercy drukt die verwachting meteen de kop in. Op Mercy keren namelijk de gruizige rock en stevige riffs van Scott Holiday terug die we op het vorige album in overvloed hoorden. De band heeft haar vleugels desalniettemin wel verder uitgeslagen want op Redemption horen we invloeden van Tom Petty en Black Keys en voert melancholie hoogtij. Na drie nummers bevalt Lightbringer al een stuk beter dan de voorganger.

Sweet Life is een stevige stamper zoals we die vaker van de band hebben gehoord. Volgens Jay Buchanan is het een ode aan de The Kinks en The Animals, jaren zestig bands die hem inspireerden. Op het lange nummer Before The Fire, vernoemd naar de titel van hun debuutplaat, experimenteert de band er weer lustig op los en waart de geest van Led Zeppelin rond. Het afsluitende Mosaic kent eveneens diverse harde en ingetogen passages en handelt tekstueel over mortaliteit, het thema waar de band tijdens de coronaperiode veelvuldig mee speelde.

Na het vorige album leek Rival Sons een beetje op dood spoor te zitten. Dat album was bepaald geen stap vooruit en zelfs geen consolidatie van hun status. Met Lightbringer revancheert de band zich en maakt compositorisch een flinke sprong voorwaarts. Gelukkig zijn we al een tijdje verlost van mondkapjes, vaccinaties, anderhalve meter afstand houden en andere restricties en toert de band er net als voor 2020 weer lustig op los. Het concert in de Melkweg later dit jaar is al uitverkocht, maar ze komen vast en zeker volgend jaar weer terug. Hopelijk in een wat grotere zaal zodat de muzikale progressie zich vertaalt in hogere bezoekersaantallen. Dat hebben ze inmiddels wel verdiend.