Pinkpop 2012 – maandag 28 mei
Drie dagen zon, muziek en bier hakt er flink in bij de ‘die hards’ die al het hele weekend in Landgraaf zijn. Vandaag komt er een hele frisse lading bezoekers bij. Bruce Springsteen is headliner en goed voor veel dagjesmensen deze 43ste editie van Pinkpop. WrittenInMusic.com is er bij. Ron Loontjens (RL) en Edgar Kruize (EK) doen verslag.
Na twee dagen waarop het relatief rustig was op het Megaland terrein, loopt het op de afsluitende Pinkpopmaandag goed vol. De familieprogrammering zal daarbij zeker geholpen hebben. Voor papa en mama (of in veel gevallen zelfs opa en oma) is er afsluiter Bruce Springsteen, voor de kids opener Gers Pardoel. En daar is helemaal niks mis mee. Men doet nog wel eens laatdunkend over ‘nephiphopper’ Gers Pardoel, maar op het vroege tijdstip in de brandende middagzon krijgt hij met zijn hits Bagagedrager en Ik Neem Je Mee de menigte meer in beweging dan het gros van de andere bands op de eerste twee festivaldagen. Een enorm knappe prestatie, temeer daar Pardoel (wie had een jaar geleden van hem gehoord?) dat met met meer flair en charme doet dan menig langer aan de weg timmerende artiest. Of je er nu van houdt of niet, het was gewoon een ijzersterk optreden. (EK)
De flair en charme ontbreken volledig bij Blood Red Shoes. Het duo gaf zelf ook al aan dat ze rond het middaguur niet op hun best zijn en zeker zangeres/blikvanger Laura-Mary Carter loopt er de eerste nummers met zo’n chagrijnige kop bij, dat je jezelf afvraagt of ze überhaupt wel lol heeft in haar vak. Maar goed, de rol van ijskoningin past haar ook wel. Naar mate de set van deze rode schoentjes vordert begint de machine te stomen en valt het enorm op hoe ze de op hun laatste album In Time To Voices weelderig gearrangeerde nummers tot op het bot strippen en desondanks krachtig houden. Dat is behoorlijk knap. Maar als een van de twee even de mist in gaat, storten de uitvoeringen ook meteen als een kaartenhuis in elkaar. Slordig optreden. (EK)
Nog zo’n band act waar de charme volledig bij ontbrak was Miike Snow. Gehuld in een permanent rookgordijn wist het Zweedse collectief heel effectief zichzelf in de tent van het publiek te vervreemden. Nu past dat natuurlijk ook wel bij de muziek van het combo en nummers als Paddling Out en Animal worden puik uitgevoerd. Maar de bijna autistische manier waarop zanger Andrew Wyatt de set brengt, zorgt er voor dat het optreden van Miike Snow snel doodslaat. Optreden is tweerichtingsverkeer, daar is Miike Snow nog niet helemaal op ingespeeld. (EK)
De 71-jarige in Californië geboren bluesgitarist Seasick Steve geniet op het grote Pinkpop podium zichtbaar met volle teugen van zijn nieuwe carrière en optreden op Pinkpop. Seasick mag dan wel van origine Californiër zijn, maar hij speelt de vuigste Mississippi swamp blues met zijn zelf gefabriceerde gitaren. Twee man sterk, Steve himself en drummer Dan Magnusson, wordt er in geslaagd om op het voor hun veel te grote podium een ruige sfeer te creëren. Het lijkt wel een nieuwe hype om met twee personen en minimale middelen het podium te betreden, denkende aan The Ting Tings, Blood Red Shoes. Seasick introduceert ieder nummer met een anekdote of met een verhaal over zijn instrumenteren. Dat is ook direct zijn valkuil. Hij moet er voor opletten dat hij geen ouwe hond word die in herhaling vervalt. Al hoewel je hem dat ook weer niet kwalijk kan nemen. Seasick Steve neem je zoals hij is. Een grootschaliger intiemer concert zou beter overkomen bij Steve. Zo hebben we bij Pinkpop 2012 meer gigs gezien, eigenlijk te groot voor het kleine podium, maar te klein voor de main stage. (RL)
Op het moment dat de ene senior (Seasick Steve) van het podium afloopt, staat de andere senior al klaar op de 3FM stage; de bij de presentatie nogal vreemde eend in de bijt genoemde Herbert Gronemeyer. De in eigen land mateloos populaire Duitse rockzanger betrad nogal zenuwachtig het podium. Twee nummers later maakt Herbert Gronemeyer woordgrappen. En dat in het Nederlands. Superrr. Het is te zien en te horen dat het een vakman is. Hij laat iedereen meegenieten, onder andere door gebruik te maken van de volledige breedte van het podium. Het in zeer grote getale op komen dagen publiek zingt Der Weg, een zeer persoonlijk nummer met grootse dramatiek, groots en deels jankend mee. Ook de andere hit Mensch wordt uit volle borst meegezongen. Wij hebben net als Herbert genoten. Misschien niet een typerende Pinkpopact, we een zeer welkome afwisseling die misschien wel het hoofdpodium had verdiend. (RL)
The Cure was korte tijd recordhouder met de grootste pauze tussen het laatste optreden op Pinkpop en dit jaar (1986 en 2012). The Specials hebben dat record na twee dagen alweer verpulverd. De laatste keer dat The Specials Pinkpop aandeden was 1980, surfend op de destijds enorm populaire ska-olf. Met Fun Boy Three deed de frontkern van The Specials het in 1983 nog dunnetjes over. Aldus komt men 32 jaar later kijken hoe de boel erbij staat. Muzikaal zit het Specialsconcept nog steeds retegoed in elkaar. De groep rondom Terry Hall, Lynval Golding en Neville Staple staat stevig op zijn fundamenten. Helaas wordt de energieke kracht en het springerige op het podium met node gemist omdat laatstgenoemde ziek in zijn hotelbed ligt. Een groot deel van de toeschouwers was nog niet eens geboren toen hits als Gangsters, Too Much Too Young en Ghosttown in 1980 de revue passeerden. Toch skankt iedereen voor het podium van links naar rechts met de grootste hits mee. En dat in die hitte. Volgend jaar The Bad Manners? (RK)
De bezwerende Zweden van The Hives hebben graag de touwtjes in handen. Zo weet het blijkbaar gehypnotiseerde publiek zelf niet eens dat ze alles kunnen krijgen wat men wil. Mooi dat deze zelfingenomen Zweden rondom de broertjes Almqvist dat zelf wel weten. Het opgezweepte publiek krijgt vanaf noot één een knallende show uit de hoge hoed getoverd. Daarbij wordt een enorme lading aan vuige en rake garagerock over uitgebraakt en welk het betoverde publiek het met graagte consumeert. Natuurlijk wordt de tent afgebroken bij Hate To Say I Told You So. Het einde is nogal bruusk en kortaf. Komt er een toegift? Het lijkt er wel op. Alleen komt er na de plichtplegingen niets meer. Totaal niets. (RK)
Is Mumford & Sons wel een goede opwarmer voor The Boss? Zeker niet als Mumford & Sons klagen dat er alleen maar Springsteen fans vooraan staan. Kijken ze schuin achter hen, zien ze Bruce Springsteen zelfs in de coulissen naar hen kijken. Door het in het begin mindere geluid en de langzame start, komt de boel niet goed op gang. Het duurt even voordat het optreden goed in elkaar zit. Maar dan staat het muzikaal ook als een huis. In september komt het nieuwe album van Mumford & Sons uit. Natuurlijk mag het publiek alvast meegenieten van het nieuwe materiaal, afgewisseld met hits als Little Lion Man. Typerend is dat het publiek alleen warmloopt voor de hits. (RL)
James Morrison weet donders goed hoe zijn publiek te bespelen. Voorafgaand aan het optreden staan op de voorste rijen meisjes hun lippen te stiften en hun haren goed te doen. Want stel nou dat ‘hunk’ James ze eens zou opmerken. Het is aandoenlijk, zeker als al na een paar tonen al blijkt at Morrison gewoon de muziek als grootste muze heeft en vol opgaat in zijn eigen set. Hij weet natuurlijk ook wel dat hij geen enkel nieuw zieltje zal winnen. De massa staat tijdens zijn optreden tenslotte al bij het achter hem gelegen hoofdpodium te popelen om afsluiter Bruce Springsteen te zien. Maar juist door het ontbreken van enige druk weet hij wel een sfeervol en bij vlagen intiem aanvoelend optreden neer te zetten. Op zo’n groot podium voor zo’n weide is dat een prima prestatie. (EK)
Afsluiter Bruce Springsteen is een heilige. Tenminste, dat vindt het overgrote deel van het publiek en het lijkt ook niet in dank te worden afgenomen als je het daar niet mee eens bent. En ja, hier op WrittenInMusic.com zijn we ook zeker wel liefhebbers. Zijn jongste album Wrecking Ball is dan ook een puike en inhoudelijk erg relevante plaat. Maar je moet toch ook kritisch blijven en Springsteen gaf op Pinkpop gewoon niet het beste optreden dat mogelijk was geweest. Dat had meerdere redenen. De show kwam nogal langzaam op start. Veel materiaal van Wrecking Ball, waar het publiek even in moest komen (alleen het derde nummer, ‘oudje’ Badlands, werd met het uitbundig gejuich tot achter op het veld onthaald) en daarnaast bleek dat het tourschema de stembanden van The Boss niet echt heeft warmgedraaid. Eerder andersom. Springsteen klonk schor en vermoeid in de eerste nummers van zijn set. De automatische piloot lag dan ook op de loer. Leg beelden van de 2009 Pinkpop show en de show van dit jaar naast elkaar en je ziet precies welke maniertjes er uit de hoge hoed worden getoverd om het publiek de illusie van een uniek optreden te geven. Springsteen en zijn hondstrouwe E Street Band vormen dan ook een geroutineerde machine en ze weten exact hoe een goed optreden in elkaar steekt. Publieksparticipatie, speciale gasten (Garland Jeffreys en Mumford & Sons), klassieke poses aannemen (Springsteen en Little Steven van Zandt samen in één microfoon brullend) et cetera. Maar wat er dan ook gebeurt is dat vanuit het echt ‘moeite doen’ alsnog de geest uit de fles schiet en het optreden gaat vlammen. Die mazzel had Pinkpop. Dus na een niet al te sterke start, werd het met een bombardement aan hits (I’m On Fire, Born In The U.S.A., Thunder Road, Dancing In The Dark, The River) alsnog heel erg goed en met een emotionele ode aan de vorig jaar overleden saxofonist Clarence Clemons (Tenth Avenue Freeze-Out) komt een einde aan een prima, bij vlagen weergaloze, maar over de hele linie zeker niet legendarische afsluiter. (EK)
