Le flamand artist Arno in Muziekgieterij Maastricht
De Belgische artiest pur sang is nadat zijn album Human Incognito korte tijd geleden is uitgebracht weer op tour. Human Incognito, de opvolger van Future Vintage, is meer Arno, minder toetsen en minder elektronica. Human Incognito is Arno, gitaar en drums.
Arno, wat was zijn achternaam ook alweer, wordt terecht steevast neergezet als de Belgische Gainsbourg. Chansonnier, vrijbuiter, clown. De voormalig frontman van TC Matic is dan ook eerder performer dan zanger. Niet alleen op het podium, maar ook daarbuiten speelt hij, net als Bowie, zijn eigen neergezette personage.
Arno haalt zijn inspiratie overal vandaan. Straat, café of waar dan ook. In ieder geval niet van de rockschool of een andere instantie waar gladde popsongs worden gefabriceerd. Arno vertoont een soort rebellie die je bij de huidige generatie rockers niet meer tegenkomt. Zo vindt hij dat rock tegenwoordig te berekenend en risicoloos is. Om over rebellie maar niet te spreken. Net zoals de wereld in het algemeen is rockmuziek conservatief braaf en verworden tot eenheidsworst. Niets nieuws. Voor ‘le plus beau’ zou rock-‘n-roll een levenshouding moeten zijn, een excuus om precies te doen waar je zin in hebt.
Zo ook in Maastricht. Tussen de nummers door vertelt Arno het ene absurde verhaal na het andere. Overleden ooms die gereïncarneerd zijn tot spionerende meeuwen met bril. Mireille Mathieu, die al haar hele leven met een kapsel als een penis rondbanjert. En zijn eerste zoen die als een warme noodle voelde. Daarnaast was hij blij dat iedereen voor het optreden betaald had. Dat laatste is toch wel prettig voor Arno.
Zijn stem klinkt alsof hij met een rasp is bewerkt en daarna in een kiezelwagen is getrokken, met ladingen whisky en zware tabak. Dat Arno veelzijdig is, is bekend. Van chansons tot aan rauwe rock. De covers in zijn set zijn afkomstig van artiesten als The Kinks en Captain Beefheart, maar ook zijn eigen nummers verschillen als dag en nacht. Van het het krassend voortgestuwde Que Pasa? en zijn nieuwe I’m Just An Old Motherfucker, tot aan het prachtige Les Yeux De Ma Mere. Natuurlijk volgden ook de tijdloze songs als Putain Putain en uitsmijter O La La La. Dat door iedereen wordt meegebruld.
Toegift is de magnifieke Adamo-cover Les Files Du Bord Du Mer die door een groot deel van de uit België overgekomen fans wordt meegezongen, waardoor Arno klaarblijkelijk geen Viagra meer hoeft in te nemen. De Muziekgieterij in Maastricht heeft er weer een topavond bij.
Tu vois un peu le bazar? Punt.