Pinkpop 2012 – zaterdag 26 mei
Zaterdag is in Landgraaf de 43ste editie van Pinkpop losgebarsten. Voor de 25ste maal op de voormalige Draf- en Renbaan, die al een paar jaar als Megaland door het leven gaat. WrittenInMusic.com is er bij en houdt je door de dag heen op deze plek op de hoogte van de optredens. Een verslag van de hoogtepunten van de eerste dag door Ron Loontjens (RL) en Edgar Kruize (EK).
Moss trapt af op het hoofdpodium. Prima band, mooie liedjes. Maar het gevoel bekruipt je dat het hoofdpodium wellicht een maatje te groot is voor de Amsterdammers. Vooraan ben je getuige van een erg fijn optreden, van een band die gedreven zijn best staat te doen en dat naar mate het optreden vordert steeds meer op stoom komt. Vooral zanger Marien Dorleijn zag je per minuut groeien in zijn rol als frontman (en gloeien van trots dat Moss toch maar mooi op het hoofdpodium staat). Wie tijdens Moss’ set verder van het podium wandelt, merkt dat het optreden niet voorbij de het voorste vak bij iedereen aanslaat. Neemt niet weg dat Moss een puike festivalopener is. (EK)
Stonerrockband Kyuss onder de naam “Kyuss Lives” (en dus zonder Josh Homme) zette gisteren als eerste een strakke stevige set neer met alle Kyuss klassiekers. Strakke drum en baspartijen voeren het publiek mee. De overgave waarmee werd gespeeld was indrukwekkend. Deze stonerrockformatie hoorde hoger op de list te staan. Kyuss Lives. (RL)
The Asteroids Galaxy Tour is de afgelopen tijd in no-time uitgegroeid tot alternatieve hitmachine en festivalfavoriet. Die favorietenrol wordt op Pinkpop niet geheel waargemaakt. Aan de outfit van zangeres Mette Lindberg ligt dat niet. Met roze legging en dito sportsokken is ze klaar voor Pinkpop. Maar op een of andere reden vlamt hun optreden niet. Al is het maar omdat het muzikaal met de wat minder poppy en meer trippy kant van het oeuvre van de Denen van start gaat. Maar ook als uiteindelijk de pop wel om de hoek komt kijken, wordt bijvoorbeeld de aanstekelijke hitsingle Heart Attack niet het verwachte meezingfestijn. Sterker nog, het publiek zwerftop dat moment alweer weg van het podium op zoek naar vertier elders. (EK)
De meesten zoeken dat vertier niet bij The Afghan Whigs. De eerste Europese show van de reünietournee (tevens ‘pas’ de tweede show van die reünie) van de band is voor een maar matig gevulde tent op Pinkpop. En die tent vult zich naar mate het optreden vordert niet verder. Onterecht, want ondanks een wat rammelend begin, komt de soulrock van Greg Dulli en zijn mannen uiteindelijk enorm op stoom en zorgt een nummer als What Jail Is Like en even later in de set vergeten klassieker Debonair al snel voor kippenvel bij de bezoekers. Flarden Prince (Little Red Corvette als onderdeel van 66, een ronkend outtro van Purple Rain dat aan hun eigen Faded werd geplakt) worden door de liveuitvoeringen van hun eigen werk gegooid en zijn de kers op de taart. Relevant? Tuurlijk niet. Maar erg fijn dat ze terug zijn. En had er nou wat meer publiek geweest hadden ze die niet gespeelde maar wel op de setlist staande toegift Miles Iz Ded vast ook nog wel gedaan. Verdorie! (EK)
‘Hier is Ben Howard!’ Presentator Giel Beelen is even in de war. 3FM lieveling Ben Howard speelt namelijk op het andere podium in de tent en niet op het podium waar Beelen de presentatie doet. “We are NOT Ben fucking Howard”, zo komt drummer/zanger/samplestarter Jules de Martino van The Ting Tings het podium op gebeend voor hun eerste Nederlandse optreden sedert de release van hun nieuwe album Sounds from Nowhere. De Ting Tings stampen direct voort met hun hitjes. Katie, een tekst voorlezend waaruit blijkt dat haar Nederlands zwaar kut is, springt alle kanten op als een volleerd ADHD-ster. Hoogtepunt voor het publiek en hun grootste hit, That’s not my name, vliegt alle kanten op. (RL)
Met Anouk blijft het haatliefde. Een lachende, goed bij stem zijnde, maar wel hoestende, Anouk, zoals gisteren, zie je zelden. Wel een aandacht trekkende. Blijkbaar kan ze nog steeds niet zonder haar beroemde flauwekul. Lippen stiften, haar tieten vastpakkend in haar blauwe blouse. en natuurlijk het eeuwige blèrende verhaal dat ze een man nodig heeft. (RL)
The Cure was de superbe afsluiter van de avond die start met enkele nummers van het album Disintegration en zelfs Pornography. De eerste gig van hun nieuwe Europese festival tour en de eerste ooit in nieuwste line-up, met daarin met oudgedienden als Simon Gallup, maar ook nieuwe gitarist Reeves Gabrels, die eerder vooral bekend was bij de massa als gitarist van David Bowie en Tin Machine. Met Push, Play For Today en One Hundred Years, wordt een deel van oude superbe, maar voor veel mensen onbekende nummers, ter gehore gebracht. Een zeer zenuwachtige maar goedgeluimde Robert Smith kwam het podium op, keek geamuseerd rond, pakt zijn gitaar, en speelde alsof er niets aan de hand is.
Hogere noten haalt hij niet meer, maar zijn kleine zweverige en draderige uithalen heeft de verlegen overkomende Robert Smith nog steeds. Super op elkaar ingespeeld speelt The Cure de ene na de andere hit waaruit maar weer blijkt wat voor indrukwekkend aantal hits en singles deze band heeft voortgebracht. Natuurlijk passeert het meer dan 30 jaar oude superbe A Forest, welk nu wel overwoekerd zal zijn. Een toegift van 5 nummers, o.a. Close To Me, Why Can’t I Be You en In Between Days, welk lijkt alsof het moest worden afgeraffeld omdat ze waarschijnlijk meer wilden spelen. Helaas hebben we door tijdgebrek The Caterpillar en Shake Dog Shake moeten missen. Why can’t there be more? Faith?? (RL)
