Onvoorspelbaarheid met Lionel Beuvens en Tom Harrell Trip
Onvoorspelbare avonden muziek zijn altijd mooi wat de uitkomst ook is. Na een flink aantal sterke avonden op Brussels Jazz worden de verwachtingen ook wat hoger. De vrijdag en de zaterdagavonden waren absolute toppers dus daar weeg je dan toch automatisch tegenop.
Het was dus even zoeken naar waar we met Lionel Beuvens Motu naartoe zouden gaan. Het concert stond in het teken van het nieuwe album Earth Song, een album dat ik, daar kan ik beter maar gelijk duidelijk over zijn, nog niet gehoord heb. Alle composities kwamen dus vers bij me binnen. Hun eersteling kende ik al wel maar stemde me nog niet geheel tevreden. Had het idee dat er nog veel meer inzit.
Het optreden op Brussels Jazz liet me dat gevoel houden. Ik heb het idee dat er veel potentie in de band zit maar ze laten het er niet geheel uitkomen. Soort van spelen met de handrem erop. Beuvens kan zeker een groove spelen maar bassist Soniano is soms zo druk bezig om zoveel mogelijk noten binnen heel korte tijd te spelen dat een echte groove uitblijft. Het zou de band goed doen daar beter op te letten. Ook pianist Tuomarila komt daardoor niet helemaal uit de verf.
Het trompetspel van Louhivuori en vooral de effecten daarover brengen een fijne onderlaag aan de composities. Daar zou veel meer op in gespeeld kunnen worden. Voor mijzelf, voordat iemand gaat zeggen ‘O ja daar gaan we weer’, is de zang van Natashia Kelly ook een heikel punt. Laat techniek los en ga er gewoon voor. Nu wordt het een soort van kleinkunst met een manier van zingen die op het conservatorium als vrij zingen wordt gezien.
Alles hierboven besproken is zeker opbouwend bedoeld. Lionel Beuvens Motu is een gezelschap dat nog verder moet groeien. Met hopelijk wat meer vaart dan deze album presentatie doet vermoeden.
Tom Harrell is natuurlijk een nog levende legende. De man heeft met de halve jazzwereld gespeeld, van Stan Kenton, Bill Evans, Dizzy Gillespie, Lee Knitz en Joe Lovano, om er maar een paar te noemen. Met recht een legende dus. Maar ook oud. En dat was gelijk te zien toen hij met zijn kwartet het podium op kwam. Tenger, broos zelfs, zag hij er uit. Je werd huiverig over wat de avond zou brengen. Maar dat bleek al snel zeer mee te vallen. Zijn spel was nog fraai en hij had er zin in.
Het kwartet, met muzikanten van onberispelijk niveau maar daardoor ook een beetje kleurloos, stond, ondanks de promotekst van Harrell zelf, weldegelijk in de schaduw van Harrell. Hij had zelf aangegeven dat hij zijn Trip was begonnen om juist in gelijkwaardigheid te kunnen spelen maar natuurlijk draaide, ook juist voor het publiek, om alles wat Harrell liet horen. En dat was nog best behoorlijk hoewel het concert, ook omdat de andere mannen niet echt die kwaliteiten bleken te bezitten om eens flink aan te zetten, halverwege wel wat inzakte.
Maar hulde in deze voor Brussels Jazz die Harrell, een jazzman die we toch allemaal een keer gezien moeten hebben, naar Flagey haalde. De zaal was prima gevuld en het publiek enthousiast om hem te zien. Het jammer is alleen dat een concert met een oude held vaak niet echt meer van de grond komt; geen muzikanten die boven zichzelf uitstijgen. Ook vanavond niet helaas.