IJzersterke tweede avond Brussels Jazz in Flagey
Met Makaya McCraven, Vijay Iyer (met twee optredens) en BRZZVLL zag de tweede avond van Brussels Jazz er op voorhand al spannend uit. Die gedachte werd volledig ingelost met klinkende optredens.
In Studio 1, de fijne zaal beneden in het Flagey gebouw was het aan percussionist Mayaka McCraven en zijn band om de spits af te bijten. Reeds met de eerste klappen op drums maakte McCraven duidelijk er veel zin in te hebben. Het blies daarmee het wat teleurstellende gevoel van het openingsoptreden van Roy Hargrove de avond daarvoor in één keer weg. Door logistieke problemen was de bandsamenstelling anders dan verwacht. Vibrafonist Justefan en contrabassist Junius Paul waren helaas niet meegekomen maar in de drums-sax-toetsen-gitaar opzet kwam de band ook uitstekend over. Vooral de rol van de jonge gitarist Matt Gold was opvallend. Wat een geweldige gitarist is dat zeg! Een absoluut heel groot talent waar we de komende jaren nog heel veel van gaan horen.
De band, die twee maanden geleden, in weer een andere samenstelling een overweldigend optreden in het Antwerpse Rataplan gaf, speelde ook nu weer een lekker dikke set waar naast het bekende werk van het uitgebreide In The Moment repertoire ook al wat nieuwe dingen te horen waren. McCraven noemde het een vrije improvisatie maar gaf later toe dat het beginsels waren voor het nieuwe album. McCraven’s manier van drummen is super aanstekelijk. Gevarieerd en speels maar altijd met rake klappen. Hij is de man die steeds de band peper geeft of juist tot rust en ruimte maant. Indrukwekkend wat de vier mannen op het podium voor elkaar kregen. Het publiek was al snel volledig om en volledig terecht. De verrukkelijke energie die McCraven en zijn band (in welke samenstelling dan ook) laten horen zullen de komende jaren op alle belangrijke plekken (terecht) voor heel veel muzikaal plezier zorg gaan dragen.
De zo geroemde pianist Vijay Iyer deed deze avond van Brussel gewoon maar twee optredens achter elkaar. Eerst een lekker dwarse opening met de legendarische trompettist Wadada Leo Smith en daarna met zijn eigen trio. Vooral de openingsset met de vermaard gemaakte Wadada Leo Smith was een heel bijzondere. Smith behoort tot een selecte groep trompettisten die al decennia lang als zeer belangrijk wordt gezien maar zich maar heel weinig op de Europe podia laat zien. Al lijkt dat de afgelopen maanden flink te veranderen. Zo houd je een legende in stand natuurlijk.
Het muzikaal avontuur dat Iyer en Smith zoeken komt juist op het podium tot zijn recht. Het vorig jaar uitgebrachte samenwerkingsalbum A Cosmic Rhythm With Each Stroke was luisterend in de huiskamer eerlijk gesproken best een lange zit. Zittend in de zaal in volledige focus was dat flink anders. De muzikale escapades van de twee mannen komen op het podium zoveel beter over. De manier waarop de normaal zo technische Iyer de vrijheid zoekt en de immer lekker dwars spelende Smith daar op in speelde, lieten je al snel in een soort van trans verdwijnen. Het was echt een optreden waarbij je de ogen kon sluiten en kon genieten. Absoluut niet gemakkelijk in het gehoor maar daardoor juist zo prikkelend. Spannend ook om Iyer, die je toch altijd het idee geeft controle te houden, steeds volledig op het verkeerde been wordt gezet door de manier waarop Smith zijn trompet laat klinken. Zijn spel schuurt en gaat er vaak dissonant en haaks overheen en blijft daarom steeds verbazen. Dat Iyer Smith gevraagd heeft om mee samen te werken betekend tevens dat hij als muzikant een enorme groeistuip maakt. Juist waar Iyer zijn grote status vergeet en zich verliest in zijn spel met Smith is het ware magie.
Met zijn trio zette Iyer daarna ook een sterk optreden neer. Niet zo uitdagend als de eerste helft van het programma maar met geweldige muzikanten als Stephen Crump (bas) en Justin Brown (drums) en hun laatste trioalbum Breaking Stuff als uitgangspunt kon dit optreden natuurlijk nooit misgaan. De eerste helft van het optreden werden de composities van het album als een lang stuk aan elkaar geregen die pas met hun sterke interpretatie van Michael Jackson’s Human Nature een emotievol einde vond. Het trio klonk uitstekend met een fraaie opbouw naar de finale. Het uitstekende geluid in de zaal (maar dat geldt voor eigenlijk alle zalen!!) hielp daar zeker aan mee.
Hoogtepunt van de trio set was het binnenbrengen van Wadada Leo Smith. Hij was het die de sfeer in muziek gelijk weer heerlijk dissonant naar een andere wereld tilde. Je was je ineens bewust dat je net een prima trio had gehoord maar dat die extra spanning die Smith met zijn spel teweeg brengt je toch net even intenser doet luisteren. Mooi om dat te constateren.
In de lobby stond vervolgens prominent het Vlaamse BRZZVLL opgesteld om met een heerlijk knallende set de avond af te sluiten. De band rond saxofonist Vincent Brijs, die met STUFF’s Andrew Claes (sax, EWI) en Dries Laheye (bas) natuurlijk nog meer bekende gezichten kent, is bezig met een nieuw album (release pas in september) en daarvan waren vanavond al een stuk of wat tracks te horen.
De nieuwe tracks klonken allen uitstekend en laten een grote muzikale groei horen. Juist nu de band besloten heeft het op eigen kracht, dus zonder de hulp van zanger/dichter Anthony Joseph, te gaan doen is er volop ruimte hun sound nog beter te definiëren. Waar BRZZVLL al stond voor een bizar aanstekelijke mix van jazz, soul, funk, afrobeat, Latijnse invloeden is nu zonder Joseph geen reden meer om in te houden. De band kan dus nu volledig los en met twee drummers als basis werkt dat super aanstekelijk. Met de voortreffelijk muzikanten die BRZZVLL kent en het ongekende enthousiasme dat de muzikanten in zich hebben is BRZZVLL nu meer dan ooit een ideale festival band geworden.