Mono in Patronaat: meesterlijke schoonheid

Het Haarlemse Patronaat was goed gevuld gisterenavond toen Life of Agony in de hoofdzaal en de Japanse post-rockband Mono in de kleine zaal hun opwachting maakten. Even dacht ik nog, wat jammer dat ik niet allebei de bands live kan aanschouwen, maar die gedachte werd al snel in de vergetelheid gedrukt toen Mono de eerste tonen van hun set inzetten.

Een vrij gemêleerd publiek keek toe hoe de vier Japanse muzikale veteranen lieten zien hoe je een indrukwekkende no-nonsense show weggeeft. Geen introductie, geen nietszeggende anekdotes, geen goedbedoelde maar vaak een beetje zielige in de kleedkamer ingestudeerde Nederlandse woordjes en geen vragen in de trant van ‘how are you doing tonight Haarlem?!’ Mono deed gewoon waarvoor zij kwamen: het publiek een geweldige avond bezorgen die zij zich nog lang zouden heugen.

Het Tokiose Mono is een live band bij uitstek en heeft al een hele rits tours in Europa en de VS op hun naam staan. Met het uitbrengen van de laatste twee albums, The Last Dawn (2014) en Rays of Darkess (2014) werd het weer tijd om ‘on the road’ te gaan. Het zijn twee albums die bij elkaar horen, maar tegelijkertijd zeer verschillend zijn. The Last Dawn ademt lichtvoetigheid en is zeer melodieus, waar hun meest recente werk Rays of Darkness veel donkerder, zwaarder van aard is. Het duidelijke contrast tussen licht en donker maakt deze twee albums tot een veelzijdig tweeluik.

Bij het inzetten van het eerste nummer Recoil, Ignite, afkomstig van Rays of Darkness, viel er een deken van intensiteit en concentratie over zowel band als publiek. Gitarist Takaakira Goto (oprichter), gitarist Hideki Suematsu, bassiste Tamaki Kunishi en drummer Yasunori gingen zonder enige moeite direct helemaal op in hun spel. Daarbij leek het alsof ieder afzonderlijk bandlid op een eigen eilandje in een droomwereld zijn of haar eigen partijen beleefde, terwijl je, als je je ogen dicht deed als onder hypnose, slechts één geheel kon onderscheiden. Alsof ze met een muzikale telepathische verbinding samen hun intense muziek creëerden.

De muziek van mono hoort thuis in het hokje post-rock, al vinden ze zelf dat er geen label op hun muziek moet en kan worden geplakt. “Music is communicating the incommunicable; that means a term like post-rock doesn’t mean much to us, as the music needs to transcend genre to be meaningful.”, aldus Takaakira Goto.

Hun muziek overstijgt inderdaad het genre en Mono legt een ongekende emotie in hun spel. Op lyrische wijze namen ze ons mee in hun persoonlijke, muzikale cocon, alwaar ze met een ongelofelijke finesse de uitersten van hun muzikale vocabulaire opzochten en één werden met hun muziek. De set bevatte een goede mix van hun werk tot nu toe en verzandde nergens in saaiheid of voorspelbaarheid. Ze wisten steeds de spanning op te bouwen, vast te houden, deze te laten culmineren in een explosie van intense emotie om vervolgens ook weer feilloos terug te werken naar een ingetogen fijnkorreligheid. Mono bezorgde het publiek schijnbaar moeiteloos een onvergetelijke avond met één van de beste concerten die ik dit jaar heb mogen bijwonen.