Door de toevoeging van een extra band aan de programmering van het Zweedse avondje in Tivoli De Helling op woensdag 4 december is het me toch gelukt om alle vantevoren aangekondigde bands te aanschouwen. De drukte op de A2 tussen Amsterdam en Utrecht zorgde er namelijk voor dat het erop leek dat ik het voorprogramma weer ging missen. Ik weet niet eens meer de naam van de nieuwe band; iets met Construction en Assault of zo. Wellicht was het een dijk van een optreden en speelt de band binnen een jaar in een uitverkochte Ziggo Dome! Ik denk het niet, maar je weet het natuurlijk nooit.

Valkyrja was de eerste band die ik live te zien en te horen kreeg. Ik heb deze band al eens eerder gezien in de Kelder (Amersfoort) en was toen nogal onder de indruk van hun. Wellicht had dat meer te maken met de band die toen voor hen speelde, want in Tivoli bleek de band beduidend minder indrukwekkend. Valkyrja speelt degelijke black metal, maar de bandleden vormen geen geheel. De setlist was minder overtuigend en alleen Madness Redeemed kon ervoor zorgen dat het bloed wat sneller ging stromen. De zanger maakte een onsympathieke indruk en het publiek werd niet echt bij het optreden betrokken. Het geluid was matig, maar dat zou eigenlijk geen excuus mogen zijn. Wellicht dat Valkyrja nog even moet groeien.

Death Wolf was een beetje een vreemde eend in de bijt. Het publiek was wel enthousiast en te porren voor een half uurtje punk metal, maar persoonlijk was ik niet echt gecharmeerd van deze band; veel energie met maar weinig resultaat. Zit er dan eindelijk een leuk loopje in een song, wordt het zo vaak gespeeld dat het iritant wordt. Gelukkig wist het publiek er de moed in te houden en zag het er de lol wel van in. Ik had mijn hoop op de volgende band gevestigd. En als een optreden tegen valt, dan lijkt het ook meteen stukken langer te duren.

Grave is death metal’s hoop in bange Zweedse dagen. Al sinds 1988 houdt Ola Lindgren met een steeds wisselende line-up de Grave-vlag omhoog. Het optreden was hard en meedogenloos. Het geluid was loeihard en de band speelde retenstrak. De opening van een song is meestal boeiender dan het ritme van het nummer zelf, maar gelukkig zorgt de break vrijwel iedere keer voor een spannend moment. De band had er overduidelijk zin in en de bandleden hadden veel lol op het podium. Hoewel Grave een overdonderend optreden aflevert voert eentonigheid toch de boventoon. Dat is een van de meest onvermijdbare valkuilen van death metal.

Marduk is black metal’s hoop in bange Zweedse dagen. Al sinds 1990 staat deze band in de frontlinie en zorgen ze voor een metalen aanslag op de gehooringangen van veel metalfans. Marduk was deze avond in vorm en het publiek kon genieten van een overtuigend optreden. Er werden twee albums integraal live gespeeld: Panzer Division Marduk en Those Of The Unlight. De band opende met het titelnummer en eindigde een half uur en dertien dozijn blastbeats later met Fistfucking God’s Planet. Panzer Division Marduk is een van de meer omstreden albums binnen het subgenre black metal. De waarderingen op het internet fluctueren tussen waardeloos, zinloos en geniaal, overweldigend. In ieder geval laat het album niemand koud, dus heeft het zeker artistieke waarde. Na een korte pauze was Those Of The Unlight aan de beurt. De songs op dit album hebben heel wat meer afwisseling, waardoor het optreden ook wat boeiender wordt. Het is een genot om dat oude werk eens te horen, hoewel ik zelf niet echt bekend ben met Those Of The Unlight. Wolves kent iedere fan van Marduk, want dat nummer maakt deel uit van zo ongeveer iedere setlist. De band heeft er duidelijk zin in en speelt erg gedreven. De filosofie achter deze setlist is mij onbekend, maar het is een succesvolle keuze. Marduk sluit een Zweedse metalavondje succesvol af.