Onder de titel lx Jazz Nights werden afgelopen weekend in Brussel twee avonden ingevuld door muzikanten uit de hedendaagse Luxemburgse jazzscene. Met steeds elke avond twee acts was het een mooi programma dat een goede indruk gaf en waar Jazz Station de uitgelezen intieme locatie voor was.

Luxemburg mag dan een klein land zijn met ruim 625.000 inwoners, qua cultuur laat het land wel degelijk van zich spreken. Al helemaal percentagegewijs. En hoewel veel van de muzikanten hun studies in het buitenland doen, Amsterdam is zonder twijfel favoriet, en de meeste muzikanten in de steden en het land van de studie blijven wonen, kunnen we wel degelijk van een Luxemburgse jazzscene spreken.

Het Brusselse Jazz Station was de ideale plek om vier bands voor te stellen aan een internationaal publiek. De intieme setting en een immer geweldig goed geluid in de zaal hielpen mee een prima indruk te krijgen van wat er in de Luxemburgse jazzscene gaande is en welke muzikanten daarin ook internationale aandacht verdienen.

De vrijdagavond mochten pianist Michel Reis, contrabassist Marc Demuth en drummer Paul Willgen de aftrap doen. Altijd een gewaagde stap om als allereerste zo’n weekend af te trappen maar ze begonnen voortvarend met een prachtig opgebouwde spanningsboog op te zetten. En hoewel de climax er niet helemaal uitkwam, waarschijnlijk door alle spanning, prikkelde deze de aandacht.

De sound van het trio is traditioneel waarbij de pianolijnen vaak de basis van de composities zijn en de contrabas en drums daar omheen spelen. Een trio op de groei ook en waarbij nog niet alle composities, alleen afkomstig van hun vorig jaar verschenen album Sly, beklijven. Als dat gedurende een optreden niet echt veranderd ga je als vanzelf extra letten op de muzikanten. Hoe ze de composities oppakken en uitdragen.

Opvallend hierbij was vooral de rol van contrabassist Demuth die een wel heel fijne drive in zijn spel legt en het trio steeds weer op sleeptouw neemt. Of dan wel melodieus de straffe aanvulling op de pianolijnen geeft dan wel Reis en Willgen pusht om wat extra smaak te geven, wat meer energie te geven. Mooi om dat te zien.

De tweede act van de van de avond was de band rondom zangeres/componiste Claire Parsons. Een waanzinnig groot talent met een gave kwaliteit in songs schrijven. En die in pianist Jérome Klein, bassist Pol Belardi, drummer Niels Engel en vooral gitarist Eran Har Even een geweldige band rondom zich heeft. Vandaag voorzien van twee extra muzikanten op cello en viool die die beiden ook de zang van Parsons aanvullen.

Om daar kort over te zijn, de zang van Parsons is niet bijzonder of opvallend. Haar vocalen zijn vooral een aanvulling op het bandgeluid met soms in de rustiger momenten met net iets meer nadruk. Daarentegen is Parsons een fascinerend songschrijver die gave wendingen aan haar songs weet te geven en vooral ook met deze fantastische muzikanten om haar heen deze songs ook in de best mogelijke manier van het podium laat spatten.

De composities van het vorig jaar verschenen album In Geometry zijn de basis waarover de muzikanten, exact dezelfde muzikanten als op de plaat, laten horen waarom Parsons een groot schrijftalent is met een ingenieuze kracht om veel lagende composities te schrijven. Composities die verbazen en beklijven, live al helemaal.

De gretigheid van de muzikanten en het grote spelplezier dat ze vanavond ten toon spreiden is super aanstekelijk. De ritmetandem met Belardi en Engels is van buitengewoon niveau, uitstekend zelfs, en Klein weet de ruimtes steeds weer met sterke pianosolo’s fraai in te kleuren.

Het is echter de in Amsterdam wonende Har Even die met zijn spel alle aandacht naar zich toetrekt. Echt zo’n gitarist die niet alleen heel goed snapt wat de composities nodig hebben om de best mogelijke klankkleur te krijgen maar tevens met indrukwekkend spel de aandacht ook op zichzelf weet te richten. In meerdere composities is hij het die de volle aandacht pakt met echt wonderbaarlijk mooi spel.

Al met al een kwalitatief een wel heel fijne introductie voor Parsons tegelijk een machtig visitekaartje van waar Luxemburgse jazz ook internationaal voor staat.

Foto’s Roger vanTilt