Ruim anderhalf jaar zie je bijna geen live-optredens. In het eerste weekend dat het weer los gaat, zie je er meteen een stuk of twintig, 25. Uit een totaal aanbod van honderd. Left Of the Dial is alleen al kwantitatief een bijzonder festival. Extra leuk is dat de programmeurs van deze Rotterdamse driedaagse eigenlijk alleen maar leuke bandjes hebben binnengehaald. Je kunt dus ‘blind’ in elke venue naar binnen lopen, zoals Written in Music dan maar op 14, 15 en 16 oktober deed. We hadden dus ook kwalitatief een topweekend.

Nou goed, één act hadden we op vooraf ons wensenlijstje gezet: Cool Greenhouse. Dat hoekige, een beetje Fall-achtige bandje wilden we graag een keer in het echt zien. In Worm staan we zaterdagmiddag vooraan om de spraakwaterval van Tom Greenhouse en zijn vier bandleden te ondergaan. De repetitieve songs van het debuutalbum gedijen goed. Bij de band zelf kennelijk ook, want getuige een ‘sneak preview’ op het tweede album gaan ze op gelijke voet verder.

Onze eerste festivaldag is donderdag goed begonnen in Rotown. English Teacher uit Leeds met muziek die alle kanten op gaat, maar de teksten van Lily Fontaine het podium geeft dat ze verdienen. Aanrader om nog een keer te zien, dat doen we een dag later dan ook in Arminius.

Left Of The Dial biedt optredens van in totaal honderd acts op negen podia in drie dagen. Hoewel alle tickets al in de ‘Early Bird’-fase de deur uit zijn gegaan – bezoekers hebben voor deze stortvloed aan nieuwe bandjes slechts drie tientjes hoeven betalen – wordt last minute nog een uitbreiding aangekondigd. Voor degenen die er niet bij kunnen zijn en degenen mét een kaartje die niet snel verzadigd zijn, zijn er op zaterdagmiddag enkele gratis te bezoeken concerten in de binnenstad. Written in Music is dan nog aan het bijkomen van de donderdagavond, met het indrukwekkende optreden van Hamish Hawk, de Schot die de verstilling die soms aan Scott Walker doet denken, combineert met meer uptempo songs, waarbij herinneringen aan de 80s opkomen – Aztec Camera. Ook Schots trouwens. Een van de leukste optredens van het hele festival verzorgen The Zen Arcade. Dat ze zijn genoemd naar een LP-titel van Hüsker D is mooi meegenomen. De bassist staat erbij als de jonge Pete Townshend – alleen is deze jonge variant nóg beweeglijker. Het zal wel toeval zijn dat de zanger op een Roger Daltrey-achtige manier zijn microfoon in de lucht gooit. Mooie samenzang trouwens tussen de bandleden.

Feet, ook al Brits, sluit de donderdag af in Arminius. ‘Fantastische stad, dat Rotterdam!’ roept de zanger. ‘Wij hebben gehoord dat het nachtleven hier fantastisch is!’. Goedkeurend gejoel vanuit het publiek. Het is een beetje zoals een zanger in een vol stadion ‘Do you feel alright?’ roept tegen zijn publiek. Wat moet je ermee? Meer dan ‘Jeuh’ roepen zit er niet in. Ook de nuancering die deze vraag zou verdienen – Ja, normaal gesproken wel, maar Nederland heeft een kabinet waarvan de meerderheid denkt dat stappers gek worden zodra het middernacht wordt en daarom het nachtleven – hopelijk tijdelijk – de nek om heeft gedraaid – wordt gesmoord in massaliteit.

Feet doet trouwens niet aan de in sommige cao’s verplichte rusttijd tussen twee werkdagen, want op vrijdag verrichten ze al om vier ’s middags de aftrap op podium Perron. LOTD speelt zich in het Rotterdamse centrum af op negen podia, die zijn geconcentreerd rond drie gebieden: rond de Erasmusbrug/ de Boompjes, rond het Centraal Station en in de omgeving van het Eendrachtsplein/Witte de Withstraat/Nieuwe Binnenweg. Veel toeschouwers zijn zo slim om per fiets van A via C naar B te reizen, Written in Music beperkt zich deze keer tot de Eendrachtsplein-omgeving. Het scheelt als je de ‘Dat móet in zien!’-modus loslaat. Het scheelt ook dat vrijwel elke act twee keer optreedt tijdens het festival. Dat geeft je ook een kans om een geweldig optreden nóg een keer te bekijken of het aan iemand anders aan te raden.

Written heeft zo op vrijdag de mogelijkheid om English Teacher nog een keer te zien, in Arminius nu: beter optreden, maar met een geluidstechnicus die een wat mindere dag lijkt te hebben dan zijn collega in Rotown.

Alle zintuigen worden bediend bij het optreden van Heisa in Worm. Het Vlaamse duo speelt met onalledaagse maatwisselingen en gaat van jazzy patronen richting metal.

Een écht feestje ontvouwt zich als halverwege de avond Fake Turins de Arminiuskerk vult. Het negenkoppige gezelschap combineert rock met funk op een manier zoals bijvoorbeeld Talking Heads dat ten tijde van Remain In Light deden. Daar houdt de vergelijking die band op trouwens. Dat het voor het podium een bruisende bende is, komt niet alleen doordat de band alle toeschouwers op dát moment weet te overtuigen. De negen leden hebben een stevige fanbase van zeker een man of veertig meegebracht die alle nummers meezingen en er met elkaar een feestje van maken. Een van hen tipt ons om de volgende middag naar de Arminius terug te komen. Daar speelt dan Opus Kink, een aan Fake Turins gelieerde band. Dank voor de tip.

In Rotown zien we het degelijke optreden van het duo Francis Of Delirium voor we terugkeren in Arminius. Schudei en dwarsfluit zijn de belangrijkste instrumenten bij Moondrake Handshake. Bands die teruggrijpen op de late jaren zestig zijn van alle tijden. Kula Shaker begin jaren negentig, een paar jaar geleden in de Rotterdamse regio nog The Cosmic Carnival. We kunnen er nog honderd noemen. Maakt niet uit. Je kunt als concertroutinier van in de vijftig met een zuur ‘seen it, been there’ reageren, maar ook gewoon blij zijn dat een nieuwe generatie twintigers dit heilig vuur brandend houdt. Alleen maar peace and love is het niet, want gitarist Charlie Arrowsmith gooit er regelmatig flink wat ‘fuzz’ in. De organisatie van LOTD heeft de vrijwilligersploeg aan het eind van deze dag inmiddels vrijaf gegeven en met knalgele LOTD-hesjes zorgen ze voor een stevige moshpit.

Na The Cool Greenhouse blijven we op zaterdag hangen in Worm voor Rosie Alena. Van de Britse hebben we een dag eerder per ongeluk de laatste twee nummers meegepakt in Arminius en dat overtuigde voldoende voor een reprise. De Deense Linn, een paar uur later ook in Worm, overtuigt muzikaal met haar combinatie van synthesizerbeats en gitaar, maar heeft nog wat moeite om de brug naar het publiek te slaan. Ze is trouwens een van de ontelbare LOTD-acts die haar publiek opgetogen meldt dat ze voor het eerst in Holland zijn.

The Shitboys doen aan oldschool punk met liedjes van twaalf seconden of daaromtrent. Aan het eind zegt de zanger elke keer beleefd ‘Thank you’, waardoor hij dat bijna net zo vaak zegt als ‘fuck’ in de diverse varianten.

Left Of The Dial is uniek, maar ook weer niet zo uniek, want Rotterdam heeft nog een paar grote muziekfestivals: Motel Mozaique in april en het gratis toegankelijke Eendrachtsfestival in juli. In Covid-loze jaren begint dit allemaal eind van de middag en duurt het tot een uur of drie, vier ’s nachts. Zo ook Left Of The Dial. Dat LOTD nu al om middernacht moest stoppen, was een extra uitdaging. Maar verdraaid, de organisatie heeft ook binnen die marges alle acts een plekje weten te geven en ook nog de 75%-richtlijn van de overheid weten te respecteren. Als ze dat in de politiek maar niet zien als een bewijs dat dit ‘dus ook wel kan’.

Left Of The Dial verdient bewondering voor de manier waarop ze de ‘vibe’ anderhalf jaar positief hebben weten te houden, ondanks de lockdowns, de onzekerheid, het uitstel en bijna uitstel en – tot het laatst – de onduidelijkheid rond bijvoorbeeld de logistieke kant van het ‘importeren’ van musici (en apparatuur) vanuit het tegenwoordig buiten Europa gelegen Engeland. Als argeloze bezoeker heb je daar niks van gemerkt en dat hoeft ook niet. Maar misschien is het wel goed daar toch even bij stil te staan.

Volgend jaar weer? De Early Bird-tickets zijn al te koop.

Foto’s: Marcel van Leeuwen