In ‘Opex’, Oostende, liggen de roots van Arno, Vlaanderen’s mooiste. De Vuurtorenwijk, ‘Ostende Phare et Extension’. Zoals ‘t volk het daar zei: “hij is van ‘Opex’, een visser, arbeider, uit de wijk daar aan de rechterkant van de haven.” Met dit Opex-album groet Arno zijn geboorteplaats andermaal als met een geliefd Oostende Bonsoir. Maar Opex doet ook veel meer, het is zijn in lengten emotioneelste prestatie.

Vivre van Arno met de goddelijke piano van Sofiane Pamart was in 2021 al zo’n indrukwekkend intieme retrospectieve van zijn oeuvre. Met op Opex overigens een even prachtig en ontwapenend vervolg ervan met de frisse pianoversie van Court-Circuit Dans Mon Esprit van Santeboutique . Maar intussen stuwde Arno’s bootje zijn leven kronkelend verder over de rivier, moedig alle pijn ontwijkend, onderweg liefst gewoonweg lol trappend en zeverend als vanouds. Kan passie voor muziek misschien een eigen vorm van chemotherapie worden? Kan muziek soms je pijnstiller zijn? Kan de drive om toch nog één ultieme plaat te maken je bij het leven houden, je met unieke strijdlust en wilskracht het bloed ondanks alles toch voor honderd procent door de aderen jagen?

Het moet ongetwijfeld wel zo zijn. Want zo onverklaarbaar gefocust en helder was alvast Arno, midden zijn kankerbehandeling, midden een pandemie. Vanaf begin 2020 keek hij, meer nog dan naar geplande optredens, toch veruit het meest uit naar dat finale muzikale eindpunt, naar die laatste volwaardige nieuwe plaat die zijn echte muzikale testament moest worden. De meeste songs moesten in één take opgenomen worden, tijdens de resterende goede momenten van de verzwakkende zanger. De band bleef net als Arno supergeconcentreerd en speelde volgens een Bob Dylan-‘ik speel en jullie volgen’-principe. Spelen en doorgaan telkens zolang de maestro het aankon.

Maar daarom niet onmiddellijk geslagen zwartgalligheid of louter ingetogenheid op Arno’s Opex, integendeel. Kijk bijvoorbeeld al maar naar de schitterende grijze albumcover van fotograaf Danny Willems, ogenschijnlijk vol tristesse met een Arno turend over het strand van Oostende, zijn laatste rustplaats. Maar het spiegelbeeld verraadt evenwel zijn gekende jolige kant, Arno draagt een carnavalshoedje. Arno ware ook Arno niet als niet op zijn allerlaatste ook het rockbeest in hem zou blijven opveren. I Can’t Dance, One Night With You, Honnête, Boulettes…

Die laatste, een à la Tom Waits hortende song vol arnoïstisch frans, kreeg Arno’s overduidelijk verhelderend motto mee: “On s’en fou, on fait la fête, embrasse mes deux boulettes.” Ja, en met ook One Night with You erop, dat o zo belangrijke plaatje van Elvis dat Arno – zijn woorden – ooit een muzikaal orgasme bezorgde en triggerde. Bloedstollende prestatie zeker en vast, Arno met de microfoon wiegend in een zetel een Elvis-tribute brengend op zijn fragielst, rauwst schreeuwend, alles eruitpersend.

Zoals, wanneer het einde nadert en je terugkeert tot bij wie en wat je lief was, toont dit Opex overvloedig Arno’s innige verwevenheid met familie en vrienden. Opex staat dan ook vol tributesongs en songs met verwanten of vrienden. Opex, familieman Arno’s persoonlijke ‘familiealbum’. Broer Peter blikte bij de release van het album al even terug over hoe hun oma een café had in Opex, op de hoek van de Voorhavenlaan. Over hoe Arno daar net als hem als jong gastje heel vaak is geweest. Over hoe beide ouders gingen werken en moeder’s jongere zussen op hen pasten. Hoe oma zong in de cinema als begeleiding bij de stomme films. Maar hoe ook in het café de hele tijd haar stem weerklonk. In het nummer Mon grand-père op Opex brengt hij opa Charles Hintjens voor het voetli÷cht, hij die Arno en Peter meenam naar volksbals en hen toonde hoe de vrouwen te verleiden.

In het van zijn Plat du Jour herwerkte I Can’t Dance, met het zeer toepasselijke ‘My mind doesn’t follow my legs’, eert Arno evenzeer allereerste compagnon de route Paul Cauter van Tjens Couter en T.C.Matic. Het was begin 2021 dat hij aandoenlijk persoonlijk afscheid is gaan nemen van zijn zielsbroeder. Twee ten dode opgeschreven patiënten samen daar op een palliatieve afdeling voor een allerlaatste jam, kort voor zijn overlijden en het verschijnen van diens even memorabele slotakkoord Domisoldo.

In de gedreven new-waver I’m Not Gonna Whistle plande Arno, zelf galmend bluesy op mondharmonica, dan weer een onuitgegeven wervelend duet met broer Peter op saxofoon, de harmonica en sax vinden zich als vanzelf en, even uitzonderlijk, worden de elektronische beats uitgezet door Felix, Arno’s zesentwintigjarige zoon. Evenzo ondersteuning van Felix in de beklijvende opener La Verité, Arno’s harde waarheid : “Gisteren bestaat niet meer, en morgen bestaat niet. Ik leef vandaag”…
Is daar ook het treurlied Take Me Back, met eenzaam repeterende elektrische gitaarakkoorden, waar hunkerende Lonesome Zorro Arno als zwervend over de Oostendse stranden mijmert over een van zijn voorbije liefdes.

La Paloma Adieu was tijdens de Opex-sessies Arno’s allerlaatst ingezongen lied. Goed, had hij dat lievelingslied zeker ooit al beter gezongen, hier werd het toch het meest dramatische nummer van het hele album. De laatste zucht van de terugkijkende, wegkwijnende zanger. Arno’s bijna fluisterend adieu in het meest broze parlando in een zo vurig verlangd, maar enkel in gedachten gehoord duet met Mireille Mathieu. Eerst door corona gescheiden, daalde uiteindelijk zijn Franse engel toch af en dubde ze ongeweten La Paloma in toen Arno al voorgoed was heengegaan. In tranen kon de Franse legende alleen nog maar een ontroerend Ave Maria uitbrengen.

Opex is een onbetwistbaar testament, geen postume plaat, zíjn plaat. Een van die albums waarvan je nadien, als epiloog op Dominique Deruddere’s Charlatan-documentaire misschien, de making-of ervan zou willen terugzien met de commentaren van alle zo nauw betrokkenen: muzikale rechterhand, producer, bassist Mirko Banović, studio engeneer Michel ‘Shelle’ Dierickx, jongere broer Peter Hintjens, fotograaf Danny Willems en de vele anderen. Maar zelfs zonder aangrijpende beelden: deze plaat is zonder meer indrukwekkend.

Sedert 23 april 2022 is chevalier Arno Charles Ernest Hintjens voorgoed op bezoek vertrokken bij zijn moeder… Sa vie, c’était magnifique!