Buitenbeentje Arnold Dreyblatt geniet als kind zijnde thuis van genoeg ambitieuze bewegingsvrijheden. Zijn moeder is een bekend gezicht in het New Yorkse kunstenaarswereldje. Haar geprezen schilderijen versieren de muren van de Charles Barzansky Gallery. Ze verplicht hem min of meer om pianolessen te volgen, waar hij zich tegendraads onhandelbaar tegenover zijn onderwijzers opstelt. Ook zijn gitaarleraar betitelt hem als amuzikaal. Arnold Dreyblatt stoort zich echter aan de beperkte visie van zijn begeleiders, en besluit om zich in de onontdekte mogelijkheden van het muziekinstrument bespelen te verdiepen. De grootste artistiekelingen stellen zich anarchistisch op en dwepen minachtend met de conservatieve regeltjes, Arnold Dreyblatt is ook zo’n excentriek geval apart. Arnold Dreyblatt laat zich echter niet uit het veld slaan. Zijn eigenzinnigheid brengt hem bij de Wesleyan University waar ze hem wel begrijpen en zijn ongebonden werkwijze niet in de weg staan. Vervolgens maakt hij de overstap naar de Wesleyan University waar hij een master voor zijn Nodal Excitation eindstudie project haalt, en deze in plaatvorm uitbrengt. Hij richt zich op het geluideffect in verschillende ruimtes waar klanken jammerend tegen de muren weerkaatsen en angstig een uitweg zoeken. Om zijn robuuste stijl van componeren te versterken herstructureert hij bestaande instrumenten en verbreedt de muzikant het speelplezier.

Echt tevreden is hij pas met de uitvinding van zijn Excited Strings Bass, een contrabas die hij met pianodraad bekleedt en hardhandig met een strijkstok mishandelt. Met gelijkgezinden richt hij het minimalistische The Orchestra of Excited Strings op, waarmee hij zich vervolgens in Berlijn vestigt. Creatieve jaren wisselen zich met minder productieve periodes af. Muzikanten sluiten zich bij het rariteitengezelschap aan, bewandelen vervolgens andere paden en worden door een nieuwe lichting afgelost. In 2023 is Arnold Dreyblatt nog steeds de enige stabiele factor en bestaat de kern verder uit Joachim Schütz, Oren Ambarchi, en Konrad Sprenger. Joachim Schütz is een bekende in de Hamburgse Golden Pudel Club scene, een trendy uitgaansgelegenheid. Samen met de tevens uit Duitsland afkomstige Konrad Sprenger richt hij zich op de orthodoxe gitaarpartijen. Oren Ambarchi is de bekendste naam van dit viertal. Deze Australische drummer heeft een verleden als los-vast lid bij de Amerikaanse dronemetal band Sunn O))) opgebouwd maar ook met de Japanse noiserockers van Boris het podium gedeeld. Allemaal zwaargewichten dus, die zich prima in het excentrieke voorwerk van Arnold Dreyblatt kunnen vinden.

Resolve vlecht zich om het terugkerende contrabas thema van eindverantwoordelijke Arnold Dreyblatt heen en opent met de griezelige neerkletterende Container krachtexplosie. Het hypnotiserende naargeestige basritme zoekt de grenzen op en pijnigt de muziekbeleving. Zware kost voor de gemiddelde luisteraar waarbij de gitaren zich als een beschermend schild rondom Arnold Dreyblatt klankenpallet opstellen. Een tikkende tijdsklok, de voorbode van het naderende onheil welke als een stevig oplopende migraine de hersencellen teistert. En toch kom ik tot de conclusie dat bij het wegsterven van de laatste klanken er een serene ruststemming achterblijft. Het doel heiligt de middelen. Op Shuffle Effect hoor je de differentiatie in een ander context, maar wel met diezelfde contrabas basis van Arnold Dreyblatt. Hij is het meesterbrein, de songarchitect die de overige muzikanten aanstuurt. Het funkende Shuffle Effect is hierdoor bijna boogiewoogie sexy, ritmisch vrolijk zelfs. Arnold Dreyblatt hoeft naar veertig jaar ervaring niet meer te provoceren. Niet dat hij nu de meest toegankelijke stukken aflevert, het is puur een andere benaderingswijze welke je zelf tot rusteloos bewegen aanzet. Het kakofonische tegendraadse einde eist die dwarse stijfkoppigheid weer terug. Muziek is elkaar iets gunnen, Arnold Dreyblatt is zich daar sterk bewust van.

In Flight Path zweven we het krautrock universum binnen. Het is duidelijk dat de hypnotiserende samensmelting van Konrad Sprenger en Joachim Schütz hier in groot aandeel in hebben. Vergeet niet dat Arnold Dreyblatt een echt jaren zeventig kind is, en dat deze invloedrijke vooruitstrevende stroming zeker van grote invloed op zijn ontwikkeling is. Ook hier beperkt hij zich in zijn benadering tot minimale contrabas accentverschillen en laat het merendeel van de interpretatie aan het overige drietal over. De Auditoria drone sfeervelden vullen een hele plaatlengte op. Een typische retro symfonische rock benadering welke ook daadwerkelijk dat nostalgische gevoel oproept, al blijven de geluidsgolven hier hulpeloos in het luchtledige hangen, en fladderen er voornamelijk nieuwsgierige snaarstrijker zen kristalletjes doorheen. Een mindfulness voor de gevorderde mediterende beoefenaar met een verrassende uitloop naar hard stoeiende percussie, hemelse elektronica en een warm psychedelisch orgel bad. Ook hier neemt uiteindelijk die bekende opschrikkende contrabas kwelling het over. Doordat men tegenwoordig op muzikaal vlak best wel verwend en wat gewend is, valt het avontuurlijke aspect minder op. Vergeet niet dat Arnold Dreyblatt een van de grondleggers van deze minimalistische hedendaagse neoklassieke gedurfdheid is, waardoor je toch anders tegen Resolve aankijkt.