Als de zaal om 19:00 uur open gaat, hoe laat begint dan de eerste band? Dit is natuurlijk een strikvraag. De meeste concertgangers weten het antwoord op deze vraag: een half uur later. Maar dat blijkt in poppodium De Kelder in Amersfoort toch anders te liggen. Ik was om kwart over zeven bij de zaal en vernam aan de herrie dat de show al begonnen was. Nou bleek ook de gastenlijst nog niet bij de kassa te liggen, dus het duurde nog zeker twee songs voor ik goed en wel binnen was. De eerste band van die avond was toen al bezig met het voorlaatste nummer. Het was dus niet geheel mijn schuld dat ik niet de complete set van Weltschmerz aan heb kunnen horen.

De opener van de avond maakte op mij een solide indruk. De old school black metal van deze Nederlandse band klonk strak en werd overtuigend gebracht. Wat me meteen opviel was de sterke lichtshow. Dit bleek een constante factor deze avond en dit draagt voor mij absoluut bij aan de concert ervaring. Het geringe publiek wat op was komen draven om Weltschmerz te aanschouwen mag tevreden zijn met dit optreden.

De muziek van Vermin band zorgde voor een ongelofelijk monotone dreun; mechanisch en haast motorisch. Het geluid was zo intens dat ik me erop betrapte dat ik de stiltes tussen de nummers als een verademing ervoer. Dat is me eigenlijk nog nooit overkomen. Zelfs het publiek wist niet hoe te reageren na het eerste nummer; het vergat een moment om te applaudiseren. Technisch is Vermin erg sterk en de muziek wordt strak gespeeld, maar de podiumpresentatie is steriel. Er is geen contact tussen band en publiek en er wordt ook geen moeite voor gedaan. Dat maakt het allemaal erg afstandelijk en eigenlijk geen goede live show.

Het Zweedse Valkyrja was een behoorlijke verademing na het overdonderende geweld van Vermin. De band speelt boeiende black metal met veel melodie, zonder dat dit de boventoon voert. De muziek was organisch en sprak het publiek duidelijk meer aan dan de vorige band. De zanger vertoefde in zijn eigen wereldje, maar bleek toch in staat om de toeschouwers bij het optreden te betrekken. Hierdoor werd de sfeer weer wat gemoedelijker en stond er een menselijke band op het podium.

Het gekke is dat de bandleden van Vader, op gitarist/zanger Piotr Wiwczarek na, in 2010 of 2011 pas in de band gekomen zijn. Het grootste verschil met de hoofdact Gorgoroth was, dat Vader als band functioneert. Als een militaire eenheid stond de band op het podium en vuurde de ene krachtige death metal song na de andere de zaal in. Er was een chemie tussen band en publiek en beide genoten overduidelijk! Met uitdrukkingen als “dankjewel” en “godverdomme” kreeg de kleine maar sympathieke frontman het publiek eenvoudigweg op de hand. De setlist ken ik niet. Ik heb redelijk vaak cd’s van deze band beluisterd, maar live maakt Vader veel meer indruk!

Uit voorgaande paragraaf moge duidelijk zijn dat ik niet echt onder de indruk geraakte van het optreden van de hoofdact afgelopen avond. Gorgoroth is the shit! Begrijp me niet verkeerd! De muziek van deze band ligt me na aan het hart en ik luister er vaak naar op mijn ipod. Ik heb ze al eens eerder zien optreden, toen nog met Ghaal als zanger. Pest is natuurlijk een compleet andere zanger en het is volstrekt begrijpelijk dat Gorgoroth een CD als Quantos Possunt ad Satanitatem Trahunt met hem uitgebracht heeft. Het is ook het juiste moment om nummers uit de oude doos te spelen, want Pest was toendertijd zanger van de band. Dit zijn voor mij belangrijke redenen om de band live te aanschouwen. Toch viel hun optreden tegen. Er wordt natuurlijk al een hele afstand gecreëerd door de spijkerbanden en corpse-paint en Pest had moeite om het publiek betrokken te houden. De rest van de band, nou ja, band… Met al die line-up wisselingen is van een band bij Gorgoroth natuurlijk helemaal geen sprake meer. De huidige line-up is dan weliswaar een drietal jaren constant, op het podium stond geen samenwerkend geheel. Het leken vijf muzikanten die samen een aantal liedjes speelden. En dat is live funest. Ik werd niet gegrepen door het optreden van deze spraakmakende en beruchte Noorse black metal band.

Het was voor dit optreden wellicht slimmer geweest om Vader als hoofdact op te laten treden. Een substantieel gedeelte van het publiek had de zaal voor het optreden van Gorgoroth al verlaten. Tijdens het optreden van de Polen was de sfeer broeiend en zinderend, tijdens Gorgoroth was de reactie matig. Constante factor van deze avond was de lichtshow en, ook niet onbelangrijk, het geluid. Beide waren van een hoge klasse! Vlotjes en zonder vertragingen werd het programma afgwerkt. Lof voor De Kelder; een zaal met hoge professionaliteit.