Eigenlijk speelde er deze avond maar één fatsoenlijke band en dat was Glorior Belli. De drie bands van het voorprogramma waren okee te noemen, maar zorgden er alleen maar voor dat het drumstel opgewarmd werd. Alle bands, behalve de hoofdact, hadden een matig tot slecht geluid. De opener van de avond, Absentia Lunae, kan op CD best goeie muziek maken, maar live kwam dit niet goed uit de verf. Daar konden de (gas)maskers en het twijfelachtig nazi-imago niets aan veranderen.

De tweemansband The One zorgde in ieder geval voor wat mystiek op het podium; veel rook en een vreemde act van de zanger/gitarist. Na maar drie nummers was het de beurt aan Horned Almighty. Ik had veel meer verwacht van de black ‘n’ roll van deze band. De bandleden deden hun best en hadden een goeie afwisselende setlist, maar het gebrek aan spirit en imago zorgden ervoor dat het een middelmatig optreden werd.

Wat zorgde er dan voor dat het optreden van Glorior Belli uitsteeg boven die van de voorprogramma’s? Op het eerste gezicht lijkt het te komen door de kwaliteit van de muziek en het geluid, maar het heeft natuurlijk veel meer te maken met het imago van de band. Glorior Belli vormt een geheel, de bandleden zijn goed op elkaar ingespeeld en hun podiumpresentatie is overtuigend. Een beetje raar was de cape/burka/habijt die de zanger-gitarist droeg, maar dat deed gelukkig niets af aan de kwaliteit van het live optreden. Glorior Belli zou erg snel kunnen groeien en wellicht net zo groot kunnen worden als Mayhem, maar zoiets komt niet vanzelf. Hun live optreden was in ieder geval veelbelovend.