Gitaren dominant op vrijdagavond in (Ge)Varenwinkel
Het voorlaatste weekend van augustus vindt in Varenwinkel het Blues & Roots festival plaats. Donderdag was er al een warming up met naast plaatselijke combo’s Trainbills met Paul Eyckmans, Fenix, een eerbetoon aan CCR door JJR en Billy Joel Experience die in het oeuvre van de Amerikaanse pianoman grasduint.
Vrijdagavond beleefden we een vinnige start van de 26steeditie met Thomas Frank Hopper (Thomas Verbruggen), hij groeide op in Zuid Afrika, maar keerde terug naar zijn geboorteland België en leerde het vak in plaatselijke funk en popgroepen. In Brugge zet Thomas een formatie op poten met gitarist Diego Higueras en een toetsenman, zelf hanteert hij naast gitaar de lapsteel en zingt met een ijl stemtimbre. Dat resulteert in een bevreemdende combinatie van rock en bluesrock die niet zelden het hardere segment opzoekt met een galopperende drumbeat en flinke snuif psychedelia. Thomas laat veel ruimte voor Hueras die de gitaarduivels ontbindt in een overweldigend solospotje. Sporadisch sijpelen flarden Led Zeppelin door en het hammondorgel komt op de voorgrond in een passage die even aan de verrichtingen van Deep Purple’s John Lord herinnert. Taferelen uit een vervlogen verleden die appreciatie bij een niet onaanzienlijk deel van het publiek ontlokken.
Matt Schofield is afkomstig uit de UK, maar opereert tegenwoordig vanuit de VS. Zo’n tien jaar geleden scoorde de gitarist een hattrick als laureaat van de Britse Blues Awards. Met orgelman Jonny Henderson en Evan Jenkins vormde hij een superieur trio, overigens is er binnenkort een reünie gepland met bijhorende studiosessie ter gelegenheid van de twintigjarige samenwerking en dat is een goede zaak. We missen wel een beetje die vertrouwde Hammond-lijnen die Schofield’s expressieve snarenspel flankeren en het repertoire met een jazzy toets larderen. Vrijdagavond moeten we het weliswaar zonder Hendersons unieke klavierwerk stellen. Govert van der Kolm vangt dat meer dan behoorlijk op, samen met de overige muzikanten van KRC (King‘s Rhythm Crew) met bassist Ruud Weber en aan de drumkit Marlon Pichel, die vorige week nog met zijn eigen band triomfeerde op Swing Wespelaar. Schofield pendelt geen en weer van funk naar blues en jazz, soms met soepele snarenloopjes, soms wat strakker. “She does it right”, zingt hij en dat doen ook zijn begeleiders. Bij Schofield primeert bovenal de techniek, de opgetrommelde gastzangeres Christine Tamakis moet weerom voor het gevoel zorgen, Ruth Brown’s Mama He Treats Your Daughter Mean en vervolgens Aretha Franklin’s Dr Feelgood. Na de Jr.Wells’ klassieker Little By Little verdwijnt Miss Schofield in de coulissen, Matt zet met de strakke funk van Black Cat Bone de finale in.
Met recente passages in Moulin Blues, Blues Peer, Bospop…behoren Marco en Allessandro, broers van Italiaanse afkomst, dit jaar ongetwijfeld bij de vaakst geprogrammeerde acts in het rootscircuit van de Lage Landen, Almost Exactly, de derde langspeler van Cinelli Brothers, is daar niet vreemd aan. Met de hulp van Stephen Giry, een Franse bassist en gitarist Tom ‘Julian’ Jones creëert het kwartet een muzikale trip met oldschool R&B, funk soul gospel en andere rootstijlen die naar het Diepe Zuiden refereren. Helaas is Tom JJ er niet bij, moeilijkheden met zijn inreisvisum naar verluidt. Het wordt dus een aangepaste set met vervanger Jo Andersen. Die lijkt ondertussen al goed ingespeeld en betrokken ij de gebruikelijke instrumentenwissel. Na het van Kenny Rogers & The First Edition gekende, door Mike Newburry gecomponeerde, Just Dropped In (To See What My Codition Was In) veel ruimte voor soulwerk Even neemt Ginty de zang over in een nieuw nummer, de vonk slaat helaas ook niet echt over tijdens het verlengstuk met het van de Beatles geleende I Want You (She’s So Heavy) in bluesy uitvoering. Na een strak beatnummer wordt overgeschakeld op een stevige boogie.
In de rootstent verschijnt een imposante kerel op het podium,het is harmonicagigant Giles Robson, de Britse bluesman brengt meteen enkele slopende escapades op het smoelschuivertje en wordt daarbij prima geflankeerd door gitarist Steven van der Nat, die triomfeert de laatste tijd op menig festivalpodium als Little Steve met zijn combo The Big Beat. Na de met enthousiaste handclaps begeleidde Forge Boogie is het de beurt aan Robbin Kapsalis, een blueslady die tijdens haar jeugd vanuit Chicago naar Atlanta in het Diepe Zuiden verhuisde om uiteindelijk in Washington DC te belanden. Ze heeft een nieuwe thuishaven gevonden op het eiland Jersey. Een set, onder het motto “the blues is my business” gestoffeerd met stuff uit The Windy City waaronder werk van Jr. Wells en andere klassiekers uit het twaalfmaten genre.
De dreigende bulderstem van Howlin’ Wolf schalt door de luidsprekers, een gepaste intro voor DeWolff. Het Nederlandse trio stond vijf jaar geleden al op de affiche van (Ge)Varenwinkel en groeide ondertussen uit tot een begrip in de wereld van jam bands. De laatste tijd toert DeWolff in uitgebreide bezetting met blazerssectie en backing zangeressen. Vrijdagavond zien we het oorspronkelijke trio met gitarist Pablo, drummende broer Luka van de Poel en organist Robin Piso. Vanaf Nighttrain is het hek van de dam Pablo ontpopt zich als een toegewijd volksmenner, spreekt het publiek uitvoering toe dat zich welwillend laat meeslepen, tijdens Treasure City Moonchild wordt er luidkeels meegebruld. De registers worden opengetrokken in een door kolkende snarenescapades en zuigende Hammondtonen gevoede set. Dat mondt wel eens uit in oeverloze instrumentale bravourestukjes. Of je er nu van houdt of niet, een passage van DeWolff gaat, evenals zijn bijna gelijknamige viervoeter niet onopgemerkt voorbij in onze contreien.
Foto’s: Leo Gabriëls
