Na een aantal hitsingles breekt het Britse Supergrass in de zomer van 1995 definitief met het zonnige Allright door. In de video van Pumping on Your Stereo laten ze zich van hun vrolijkste kant zien. Het griezelige Mary is duister en bij het sterke Sun Hits the Sky overtroeven ze zichzelf met die heerlijke bas groove. Na de minder goed ontvangen Diamond Hoo Ha plaat valt in 2008 het doek en richt vocalist Gaz Coombes zich op een solocarrière. Het succes blijft echter uit, en volgt een geslaagde Supergrass reünie, waarna ze ieder hun eigen pad vervolgen. Het eerder dit jaar verschenen Turn the Car Around wordt verrassend goed ontvangen en Gaz Coombes piekt weer bovenaan de Britse hitlijsten. Bij de Europese clubtour, die ze onder meer langs Into The Great Wide Open brengt, ligt de nadruk uitdrukkelijk op zijn solowerk. Om een intieme sfeer te creëren bezoekt hij de kleinere concertzalen en speelt daar een akoestische set. De paarse Doornroosje zaal in Nijmegen is daarvoor een zeer geschikte locatie.

Gaz Coombes kiest overduidelijk voor de meer uptempo albumtracks, waardoor er helaas geen ruimte voor de sterke sobere Turn the Car Around opener Overnight Trains is. Het belooft dus een meer opgewekte folky singer-songwriter avond te worden. Nou nee, dat is zeker niet, al combineert de eenmansband van support act Ralfe Band wel huiskamerluisterliedjes met vintage jaren tachtig wave en hard afgestemde elektronica. De band is gewend om luid te spelen, grapt de schuchtere zanger. In het thuisland groeit deze wat zenuwachtige ogende zanger tot regionale volksheld uit. Zijn humorvolle voordracht is hierdoor ergens tussen de krakkemikkige Guided By Voices lo-fi, het doordachte Pavement en de meer puntige XTC songs te plaatsen. Bewapend met gitaar, drumbeats en keyboards werkt hij zich vermakelijk door zijn set heen.

De echte held van de avond blijft Gaz Coombes. Het is dan wel een solo performance, maar net als bij Supergrass staat er een drietal muzikanten op het podium. Veelgevraagd achtergrondzangeres Piney Gir is in het verleden al vaker zijn voorprogramma geweest en neemt nu achter de keyboard plaats. Garo Nahoulakian is vooral als bassist bekend, maar laat vanavond ook verschillende aan Neil Young schatplichtig gelinkte gitaarsolo’s passeren. Gaz Coombes betreedt in linnen pak, hoedje met zijn zichtbare zwarte herkenbare lokken en een oude overgeverfde akoestische gitaar de zaal. Zijn handelskenmerk, de lange bakkenbaarden zijn nu een onderdeel van de volgroeide baard. Dat eeuwige jeugdige heeft hij allang afgezworen.

But we are young, we run green
Keep our teeth nice and clean
See our friends, see the sights
Feel alright

Tegenwoordig gaat het niet meer om die hunkering naar vrijheid en een alles kan alles mag sterrenpositie. Gaz Coombes brengt liefdesliedjes in de breedste zin van het woord. Want uiteindelijk draait bij hem als veertiger alles om de liefde en de familie, maar eigenlijk nog meer om de liefde voor zijn familie. The Girl Who Fell to Earth schrijft hij voor zijn dochter. Als vader wil je haar tegen alle gevaren behoeden en zoveel mogelijk wijsheden overdragen. Nu ze twintig jaar oud is komt de tekst in een ander context te staan. Nu raakt een Gaz Coombes juist geïnspireerd door haar verstandige keuzes en doordachte redeneringen. Tijdens de song zie je als toeschouwer zijn gedachtes afdwalen. Hier staat een trotse vader, het ontroert mij, het is allemaal zo herkenbaar. Het krautrockende psychedelische stonertrack Deep Pockets is een benauwend door drugs gevoed moment en stamt uit de World’s Strongest Man sessies. The Oakes is het elektronische buitenbeentje uit diezelfde periode. Het laatste van die plaat gezongen Walk The Walk psych funk bewaart hij zoals altijd tot de toegift.

De Detroit anekdote handelt over de nasleep van een wilde avond. Verdoofd door drank en drugs gaat Gaz Coombes in de ochtend naar een koffiebar op zoek en treft op straat twee agenten die duidelijk doorhebben dat de nawerking van een flink aantal joints, een dreigende paniekaanval en een forse kater van hem een labiel persoon maken. Op het podium de grote ster, een dag later een klein hulpeloos nietig persoon. Dan ga je een stukje dood en wil je maar een ding, zo snel mogelijk naar huis, naar je vrouw toe. Wees bewust van wat je hebt en koester dat. Ook in deze boodschap schuilt de waarheid, twee voorbeelden van pure familieliefde. Als hij dan later de aanwezigen uitnodigt om het Love Live the Strange refrein mee te zingen, is zijn missie voltooid. De liefde vormt de sleutel naar het hart.

Long live the strange
Well, I’m with you, oh
So don’t ever change
‘Cause I love you

Het klinkt allemaal zo profetisch, zo vol soul en gospel. Een bekering tot de liefde, maar dat is het zeker niet. Gaz Coombes heeft op tijd de verlokkingen afgezworen en is waarschijnlijk daardoor nog zo verrassend goed bij stem. In het dromerige Wounded Ego gaat hij naar Amerika terug, het Beloofde Land met de valse beloftes, opgedirkte Hollywood ego’s en rechtse psychopaten. De catchy seventies This Love liefdesverklaring zit heel erg in het nu, en is de eerste bijdrage van de geprezen Turn the Car Around plaat. Klinkt het demonen bevechtende Sonny the Strong bij de studio opnames nog wat fragiel en breekbaar. Live herpakt Gaz Coombes zich en zet een krachtige zelfverzekerde performance neer. Hij is weer een stap verder in het proces, en in staat om het verleden definitief achter zich te laten. De Turn the Car Around titeltrack groeit ook in zijn voordracht en meet zich met het betere stadsduistere The Veils en Nick Cave pianowerk. Toch is het Garo Nahoulakian die onverwacht verrassend met zijn uitluidende gitaarsolo hier de meeste indruk maakt. Een fraai drietal Turn the Car Around albumtracks, mooi in het begin van de avond geprogrammeerd.

Salamander is de vergeten donkere sterke single die hij na de World’s Strongest Man plaat maakt, maar welke uiteindelijk niet in het Turn the Car Around concept past. Het futuristische White Noise is de enige song van zijn Here Come the Bombs solo aftrap. Hoe dan ook een onwennige plaat, de ontnuchterende nasleep van het Supergrass verhaal. De elektronische Feel Loop (Lizard Dream) funkgekte staat voor vervreemding en heling van je eigen lichaam. Omdat deze op Turn the Car Around staat is de song tot het ontwaken uit een verslavende heerlijke droom te herleiden. Bij de toegift is er altijd ruimte voor Matador. Door de enthousiaste aankondiging verraadt Gaz Coombes al dat het een persoonlijke favoriet is, altijd heerlijk losjes om te spelen. Ook bij de aanwezigen in de zaal slaat deze aan.

De grootste verrassing van de avond komt echter als hij vervolgens vraagt of men echt een oud nummer wil horen. Ik weet dat hij het Supergrass werk heeft afgezworen, dus hij zal toch niet…… Jawel, stomverbaasd kijkt men toe als hij de stevige Caught By The Fuzz mystery guest punkrocker inzet. De eerste single waarmee het Supergrass verhaal lang geleden in 1994 mee begon. In Nederland totaal genegeerd en je ziet dan ook amper herkenning om je heen. Zover ik kan achterhalen heeft hij deze voor het laatst in 2019 gespeeld, en op de setlist enkel met een tiental vraagtekens vermeld. Grappig dat hij deze net op het moment inzet als ik tot de conclusie kom dat ik de Supergrass songs voor geen moment gemist heb. Een bijzondere avond met veel persoonlijke anekdotes van een volledig in het leven staande Gaz Coombes.